ขอเล่ายาวหน่อยนะครับ เมื่อ6ปีที่แล้ว ผมมีแฟนอยู่คนนึง ซึ่งเขาไม่ใช่คนแรกของผม เราคบกันมาได้2ปี มีปัญหาบ้างทะเลาะกันบ้างปกติ ไม่หวานจนเวอร์ แต่ทุกอย่างเราเรียนรู้ความชอบของกันเเละกันจนหมด จนเขาต้องย้ายไปเรียนที่อื่น แล้วเราก็เลิกกันเพราะปัญหาหลายอย่าง ช่วงเดือนแรกผมช็อคมาก ผมเป็นคนบอกเลิก แต่มีแต่ผมที่นั่งบ้า นั่งเพ้อ ที่บ้านก็เลยแนะนำให้หาอะไรทำเผื่อจะได้ลืม ผมจึงไปลองหาสมัครงานดู ระหว่างทำงานช่วงเดือนแรกผมเดินไปเจอผู้หญิงคนใหนผมคิดว่าเป็นแฟนเก่าเกือบทุกคน ไม่มีสมาธิในการทำงานเลย จนผ่านไปได้2เดือน เริ่มดีขึ้น เริ่มเข้าหาเพื่อน เริ่มหาอะไรทำมากขึ้นไม่เก็บตัวเหมือนเมื่อก่อน แล้ววันซวยของผมก็กลับมา ดันเปิดเฟสบุคไปเจอสเตตัสของแฟนเก่าของผมว่ามีแฟนใหม่ ผมได้แต่นั่งร้องไห้ เพ้อเจ้อเหมือนเดิม นี่แค่เริ่มต้นนะครับ
ต่อมาผมหันไปมุ่งเรื่องเรียนจนทำให้ลืมเขาได้แทบสนิท ก็ลองหาคนคบเป็นแฟนกันดู คือผมผิดมากครับตรงนี้ ผมดันไปเอามาตรฐานของแฟนเก่ามาเป็นที่ตั้ง
จนผมทะเลาะกับแฟนใหม่บ่อยมากจนต้องเลิกกัน ก็เลยพักตัวเองได้สักครึ่งปี จนมีคนเข้ามาจีบ ก็ลองคบกันได้สักพัก ก็เป็นอาการเดิมแล้วก็เลิกกัน บังเอิญผมเริ่มกลับไปติดต่อแฟนเก่าที่ผมลืมไม่ได้แบบเป็นเพื่อนกัน นานๆจะคุยกันทีนึง กินข้าวกันบ้างปีละครั้งผมก็งง ผมเริ่มทำใจได้ที่เห็นเขามีแฟน(แต่ไม่เคยเจอแฟนเขานะ)  แล้วผมก็ไปมีแฟนใหม่อีกคน แปลกที่คนนี้ผ่านมาได้นานกว่าคนอื่นๆ คบกันมาเกือบๆ1ปี อาจจะเป็นเพราะ Se.. แต่ก็ไปต่อไม่ไหว  ผ่านมาสักพักผมปิดตัวเองไปเลย ปล่อยโสดยาวๆ ติดต่อกับแฟนเก่านานๆครั้งเหมือนเดิมแบบเพื่อนกันเพราะเขามีแฟนแล้ว ส่วนผมก็เข้าปีที่5ที่ลืมเขาไม่ได้ เหนื่อยกับงานก็คิดถึงเขา เครียด อยากทัก พอทักไปได้คุย5นาที ก็เริ่มโอเคหายเหนื่อย หายเครียด แต่เขามองผมเป็นเพื่อนสนิทจริงๆ ส่วนผมมองเขาเป็นคนที่ผมรัก
ผมอยากรู้ว่ามีใครที่เป็นแบบนี้มั้ย เริ่มใหม่กับใครก็ไม่ได้ อยากเริ่มก็มีแต่ผมจะสร้างปัญหา