สวัสดีคะทุกคนนี่คือการเขียนพันทิปครั้งแรกของหนูผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ

หนูคิดว่าหนูเกิดมาในสภาพเเวดล้อมที่ดี มีบ้าน มีเงิน(ไม่ได้รวยมากคะพอมีพอใช้) พ่อแม่ของหนูแยกทางกันตอนหนูยังเล็กตั้งแต่อนุบาลเลยคะ แต่ก่อนที่จะเลิกพ่อแม่ทะเลาะกันบ่อยมากคะ มากจนพูดจาคำหยาบใส่กัน พ่อหนูเริ่มลงไม้ลงมือกับเเม่จนแม่ทนไม่ไหวเลยแยกทางกันในที่สุด แต่พอพ่อแม่เลิกกัน หนูก็ไม่เคยรู้สึกแย่นะคะ หนูอยู่บ้านพ่อ มีย่า มีอาดูแล อยากได้อะไรก็ได้ ในตอนเด็กมีแต่คนโอ๋ตลอดเลย หนูมีพี่น้อง อีก 2 คนคะ พี่สาว 1 น้องชาย 1 พี่สาวหนูจะอยู่กับแม่ ส่วนน้องชายจะไปอยู่กับน้องสาวของยายคะ เพราะแยกกันอยู่มาตลอดทำให้เราสามคนไม่สนิทกัน เเต่พี่กับน้องเขาเจอกันบ่อยคะ เขาเลยสนิทกัน เป็นหนูคนเดียวที่ไม่สนิทกับพี่น้องคนไหนเลยกับแม่ด้วย เเต่ที่บ้านของพ่อมีดีกว่าทุกอย่างเลยคะ คืออยู่กับพ่อสบายกว่า หนูไม่ค่อยได้ทำไรเองเพราะมีคนทำให้อยู่ตลอด แต่หนูก็ไม่เคยมองว่าตัวเองดีเด่นมาจากไหน เป็นเด็กธรรมดา ไม่คิดว่าตัวเองเป็นลูกคุณหนู อาเขารักหนูเหมือนลูกเลยคะ ซื้อของให้ทุกอย่างเลย(ตอนที่ยังเด็ก) แต่พอหลายปีผ่านไป พ่อหนูก็เจอคนใหม่ มีลูกด้วยกัน 1 คนคะ เป็นผู้ชายคะ พอมีน้องชายเข้ามาในบ้าน ความสำคัญของหนูก็ลดน้อยลง จากที่เคยอยู่คนเดียวกับมีน้องชายเพิ่มเข้ามา เคยเล่นของเล่นคนเดียวก็มีน้องมาคอยเล่นด้วย ทุกคนในบ้านเริ่มสนใจแต่น้องชายคนใหม่ หนูเป็นหมาหัวเน่าไม่มีใครสนใจ แต่ตอนนั้นหนูเฉยๆนะคะ คิดว่ามันเป็นเรื่องปกติน้องเด็กกว่าต้องมีคนค่อยดูแบอยู่แล้ว พอหนูกับน้องโตขึ้นอะไรๆหลายๆอย่างเริ่มเปลี่ยนไป น้องหนูกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจอย่างสมบูรณ์แบบ ใครขัดใจไม่ได้เลย อยากได้มอไซร์ก็ต้องได้ อยากได้โน๊ตบุ๊ค พ่อก็เอามาประเคนให้ ในขณะที่หนู...ไม่ได้อะไรเลย อยากได้อะไรก็ต้องเก็บตังซื้อ น้องใช้ I5s ในขณะที่หนูใช้ซัมซุงธรรดาๆเครื่องเก่าต่อจากพ่อ หนูเริ่มน้อยใจคนในบ้านคะ เริ่มก้าวร้าว เริ่มเป็นคนพูดเสียงดัง ตะคอก แต่พอหนูทำแบบนั้นหนูก็โดนด่า ด่าแบบ// ถ้ากูรู้โตมาแล้วจะ กูไม่เอามาเลี้ยงหรอก กูให้แม่เอาไปเลี้ยงยังดีกว่า // พ่อเป็นคนด่าคะ ย่าก็จะเริ่มเสริมว่า //อะไรๆก็ไม่ทำสักอย่าง รอแต่คนช่วยทำให้ ขี้เกียจโน่นนี่แกก็บ่นตามประสาคนแก่แหละคะหนูเข้าใจแกไม่เคยใช้คำหยาบด่าหนูเลยสักครั้ง อาหนูชอบจิกกัดใส่หนูคะแบบว่า ทำตัวงี้จะเรียนจบมั้ย ม.3 จะต่อสายอาชีพหรอสมองคิดได้คิดได้แค่นี้หรอ จะเรียนจบมั้ยทำตัวงี้โน่นนี้ทำเอาเราเป็น เเบบ เลยคะ มนุษย์ป้าดีๆนี้แหละ เรามีปู่กับยายทวดด้วย ปู่เราเงียบๆคะเวลาเราโดนว่าแกจะนิ่งๆไม่พูดไร ส่วนยายทวดแกเข้าใจหนูคะเข้าใจที่สุดแล้ว พอโดนด่าหนักขึ้น คำพูดไม่ดีมันโหมเข้ามาหนักขึ้น หนูทนไม่ไหวเลยไปอยู่กับเเม่คะ พอได้มาอยู่ก็รู้สึกว่าทำไมคนบ้านดีดูรักกันจังเลย แค่เราเข้ามาอยู่กับเขาแค่แปปเดียว เขาดูแลเราดีมากเลย ตอนเเรกตัดสินใจแล้วคะว่าจะอยู่กับเเม่นี่แหละ แต่พอมาอยู่ได้ไม่กี่วัน พ่อก็มาตามกลับคะ พูดดีมากกกกกก อยากให้เรากลับไปใจจะขาด เราก็กลับไปคะ คิดว่าเขาคงดีขึ้นแหละมันก็แย่ลงไปเรื่อยๆ วนเวียนอยู่แบบนี้ตั้งแต่ม.1จนถึงม.3 โกรธบ้านพ่อก็ย้ายมาบ้านแม่ตลอดจนเราทนไม่ไหวคะะ เลยตัดสินใจว่าจะทนอยู่บ้านพ่อนี่แหละจะด่าห่าไรก็ด่ามาเถอะ แต่พอมาอยู่มันไม่ไหวคะ มันเหนื่อย อึดอัด มันท้อ มันไม่มีความสุขเลย จนเราเก็บกดมาๆปัญหามันเริ่มเยอะทั้งเรื่องเรียนเราอีก เราอยากเรียนสายอาชีพเพราะเราเรียนไม่เก่ง แต่ถ้าเรียนก็ต้องไปอยู่อีกจังหวัดเพราะเเถวบ้านเราไม่รร.สายอาชีพเลย มีเเค่บ้านพ่อนั้นแหละที่จะส่งเราเรียนได้ เราก็เลยต้องทนอยู่ที่บ้านนรกๆนี่ต่อไป (อ้อ..ลืมเล่าว่าเวลาที่เราจะไปบ้านเวลาเก็บของจะมีคนหนึ่งเดินมาหาแล้วบอกว่าไม่ต้องไปหรอก คิดถึงอยู่นี่แหละคือปู่เราคะ แกเป็นคนนิ่งแต่เเกรักหลานมาดกเลย) เราก็เลยต้องทนเพราะอยากเรียนแต่เราอยู่นั้นเราไม่เคยมีความสุขไม่เคยหัวเราะเสียงดังๆเหมือนที่รร.กลายเป็นคนเงียบไปเลย ทั้งๆที่ปกติเราร่วนมาก แค่มุกแป้กๆของเพื่อนเรายังขำจะเป็นจะตาย เรากลายเป็นคนสองบุคลิกอยู่บ้านเป็นอย่างรร.เป็นอย่าง เริ่มที่จะระบายอารมด้วยการกรีดแขน กรีดตัวให้เป็นเเผลให้เลือดออก คือมันอึดอัดมากๆเลยเราไม่เคยทำไรผิดแต่เรากลับโดนด่าด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง เรื่องๆเดิมๆ จากที่เคยร่าเริงตอนอยู่รร.เราก็กลายเป็นคนเงียบๆ เรามีรอยเป็นที่เเขนมีวันหนึ่งเราเพิ่งกรีดต้นแขนมาแล้วเพื่อนเรามันจะเเกล้งเดินมากระชากแขนเรา แบบเเรงมากเลยจนแผลเรามันเลือดออก เลือดเปื้อนเป็นดวงๆที่เสื้อนักเรียนจนเพื่อนเรามันถกเเขนเสื้อขึ้นจนเห็นแผลมัรถามเราว่าไปโดนไรมาแต่เราไม่กล้าตอบ แต่มันก็คงดูออกอะเลยพูดว่ากรีดหรอบี ทำทำไมวะแล้วมันก็เลยดูที่ต้นเเขนเราแล้วเห็นอีกแผลและก็หลายๆเเผลมันเลยให้เราเล่าให้มันฟัง เราก็เล่าให้ฟังเล่าไปร้องไป เราบอกมันว่าเราอึดอัด เราเหนื่อยเราไม่รู้ว่าจะได้เรียนมั้ย เราไม่อยากอยู่ ไม่มีใครรักเราไม่มีใครสนใจเลย เพื่อนมันก็พยายามพูดให้กำลังใจเราบอกว่ากูไงรัก เราขอให้เพื่อนปิดเรื่องนี้ไว้อย่าบอกใคร ทุกวันนี่เราก็ระบายอารมตัวเองด้วยการกรีดให้เลือดออกไม่ได้ให้ตายๆไป คำถามที่เราจะถามทุกคน คือเราเป็นอะไรคะ เราเป็นโรคอะไรรึป่าว เวลาร่าเริงเราจะศึกจนเพื่อนตกใจเวลาเศร้าก็น้ำตาไหลได้ตลอดเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
พอเครียดก็ทำร้ายตัวเอง เราควรไปพบจิตเเพทย์มั้ยคะ เราควรทำยังไง (เล่างงมั้ยคะ งงบอกด้วยนะ)