มันเป็นปัญหาที่หนักมากสำหรับเรา รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลย เหมือนเราต้องคอยตามใจคนอื่นๆ แต่เราเต็มใจทำ ไม่ได้ฝืน
ใครพูดอะไรเราก็เออออไปหมด ให้ทำไรก็ทำ ใครชมเราก็ยิ้ม คือตอนนี้สับสนกับตัวเองมาก พอเราไม่ได้ทำในสิ่งที่คนอื่นต้องการ
เราจะรู้สึกผิดกับตัวเอง ว่าเขาจะถูกใจสิ่งที่เราทำมั้ย จะไม่พอใจกับการกระทำของเราหรือเปล่า
          มีอยู่ครั้งนึงแม่ให้เราถ่ายรูปคู่กับญาติ แล้วตอนนั้นเราก็สับสนกับตัวเองแบบมันแว่บขึ้นมา ว่าตกลงจะเป็นใครกันแน่ จะยิ้มตาหยีหรือยิ้มนิ่งๆ ดี
แบบไหนที่เป็นตัวเรา จู่ๆ ญาติคนนึงเลยทักขึ้นมาว่าให้เรายิ้มแบบเต็มใจหน่อย คนในวงก็คุยกันบอกว่าเราบ้ายอ อ้าว -_- เราไปทำตัวบ้ายอตอนไหนเนี่ย
เหตุการณ์นั้นมันทำให้เราทำตัวไม่ถูก ญาติๆ ก็จ้องมาที่เรา คือแบบไม่รู้จะอธิบายยังไงดีมันเฟลไปหมด
          ทุกคนจะตามใจเรามาก จะชมนู่นชมนี่ ส่วนแม่เราก็ทำเหมือนว่าเราเป็นดังไข่ในหิน เราจะ 16 แล้วยังลูบหัวเราเหมือนเด็กน้อยอยู่เลย
เราคิดว่าตรงนี้ล่ะ ที่ทำให้เราไม่เป็นตัวเรา พอแม่ห้ามอะไรเราก็ต้องทำตามทุกอย่าง ห้ามใกล้หมา นู่นๆ นี่ๆ นั่นๆ อ้าก  orz
ภาพพจน์ของเราเลยดูเป็นเด็กเรียบร้อยพูดน้อยไปเลย ทั้งๆ ที่ความจริงรั่วมาก
          ยิ่งวันนี้ปีใหม่ทุกคนดูสนุกสนานเฮฮา เรานั่งอึมครึมเหมือนคนเป็นโรคประสาท เหมือนมีอะไรมารั้งอยู่ตรงหัวคิ้ว กดดันมากๆ อยู่ๆ น้ำตามันก็จะไหล
ทำให้เราต้องเฟดตัวออกมา แล้วเราก็เป็นคนหน้านิ่งด้วย มึนเลยก็ว่าได้ เวลามองตัวเองตอนยิ้มในกระจกเหมือนยิ้มแบบไม่จริงใจไงไม่รู้
          เราอยากเป็นตัวของตัวเอง มันต้องทำยังไง เราก็เบื่อตัวเองเหมือนกันนะที่เป็นแบบนี้ อยากร้องไห้ TT