ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ คือ เราอยากเป็นตัวของตัวเอง แต่เราเป็นไม่ได้เลย เวลาเราอยู่ในสังคมเราจะนิ่งๆ เงียบๆ ไม่พูดไม่จา
แยกตัวอยู่คนเดียว เพื่อนๆไม่ค่อยเข้ามาทำความรู้จักกับเราก่อน อาจจะเป็นเพราะเราดูน่ากลัว ดูโลกส่วนตัวสูง ดูหยิ่ง
อะไรทำนองนี้ แต่จริงๆแล้วเราไม่ได้เป็นแบบนั้นนะคะ เราเป็นคนตรงๆ เฮฮา ปาร์ตี้ ชอบเข้าสังคม แต่อาจจะเป็นเพราะเราเจ็บมาเยอะมาก
อย่างที่บ้าน พ่อแม่ชอบเมินคำพูดเราบ่อยๆ ทำให้เราไม่กล้าพูด กลัวว่ามันจะไร้สาระ น่ารำคาณ ในช่วงนั้นเราเป็นคนที่ร่าเริ่งมาก
แต่ครอบครัวเรามักจะดุด่าว่าเราทำตัวเป็นเด็กเสมอ จนเราเสียใจ เราเลยพยายามไม่ทำตัวไร้สาระให้ใครเห็นอีก
ไม่พูดจาร่าเริง ไม่ยิ้ม ไม่คุย ทำหน้านิ่งๆ เวลามาโรงเรียน เราก็จะเป็นแบบนี้แหละค่ะ เพื่อนสนิทก็ถามว่าเป้นอะไร เราก็ไม่รู้ว่าจะตอบว่ายังไงดี
บางทีเราก็อยากจะปรึกษาเขาเรื่องนี้ แต่พอเราปรึกษาเมื่อไหร่ เขาก็จะบอกว่า "แกก็เฟรนด์ลี่สิ แกก็ยิ้มสิ" เราเองก็อยากจะบอกออกไป
ว่า "ถ้ามันทำง่าย เราไม่มานั่งอมทุกข์แบบนี้หรอก" ก็เพื่อนของเราเขาเป็นคนไม่เครียด ไม่คิดมาก เราก็พยายามจะไม่คิดมากไปกับเขา
แต่ก็ทำไม่ได้ เผลอๆเราเย็นชาใส่เพื่อนสนิทตัวเองด้วยซ้ำ เพราะเราเองก็กลัวว่าจะโดนหาว่าไร้สาระเหมือนกัน (ทั้งๆที่เพื่อนเราก็เป็นคนติ้งต้อง?)

มาถึงตรงนี้ เราก็อยากจะบอกว่า แต่ก่อน เราเป็นคนที่กล้าแสดงออกมาก มีความมั่นใจสูง แต่เมื่อล้มเมื่อไหร่ เราก็ลุกแทบไม่ขึ้น
เพราะไม่มีกำลังใจ ไม่มีไฟ ไม่มีคนเข้าใจด้วย เราก็พยายามบอกเพื่อนว่าเราทุกข์ใจตรงนู้นตรงนี้ แต่เราก็กลัวว่าจะเป็นการเซ้าซี้งี่เง่า
บวกด้วยความที่เราพยายามคลีพลุคให้ตัวเองเย็นชา เพื่อไม่ต้องเจ็บ แต่เราคิดว่าเราเย็นชาแล้วเจ็บยิ่งกว่าไม่เย็นชาเสียอีก
เพราะเราเข้าถึงใครไม่ได้เลย ทั้งๆที่เราอยากออกความเห็น อยากเป็นเด็กกิจกรรม อยากมีเพื่อนเยอะ TT