ข้าพเจ้าได้นั่งสมาธิแบบสมถกัมมัฏฐาน(ภาวนา พุท-โธ)ดูลมหายใจเข้าออกซึ่งปรากฏอาการดังต่อไปนี้
1.เมื่อคำภาวนาหายไปลมหายใจจะละเอียดอ่อนมากเหมือนไม่ได้หายใจ ช่วงนี้จะรู้สึกผ่อนคลายสบายตัวมาก ตัวเบาหวิวเหมือนปุยฝ้าย
2.ตัวข้าพเจ้าเริ่มใหญ่ขึ้นๆๆๆๆๆจนรู้สึกได้ว่ามันใหญ่ๆๆๆกว่าโลกใบนี้อีกมันขยายๆๆออกเหมือนไม่สิ้นสุด
3.ตัวโยกโคลงไปมาเอง(รู้สึกได้)บังคับมันไม่ได้เป็นแบบนี้ราว 10 กว่านาที
4.จุดนี้แหละที่สำคัญมากๆ...หลังจากตัวโยกเสร็จจิตมันเริ่มดิ่งลงๆ(เหมือนเราตกเหวตกจากที่สูงมากๆ)เหงื่อออกเต็มตัวทั้งๆทีอากาศเย็น ใจเต้นแบบรุนแรงมากๆจนข้าพเจ้ากลัวแต่ก็ฝืนมันต่อ..
5.จิตมันดิ่งลงๆๆจนลึกๆๆๆมากๆๆจนลึกถึงขั้นระดับอะตอมคือเล็กมากๆ ช่วงนี้รู้เลยว่าดิ่งลงในกายของตัวเอง ไม่มีข้างล่าง ไม่มีข้างบน ไม่มีซ้าย ไม่มีขวา ไม่มีขอบเขตที่สิ้นสุดเหมือนเป็นอนันตกาล(เหมือนลอยเคว้งในจักรวาล)ลมหายใจเหมือนหยุดไปเลยคือเหมือนมันจะหมดสติคือวิ้ง/วูบ ไปเลย ไม่ได้ยินเสียงข้างนอก ไม่รับรู้สภาวะข้างนอกใดๆทั้งสีน ดิ่งๆลงๆๆอยู่แบบนั้นจนเล็กๆๆๆๆจนเล็กกว่าระดับอะตอม ข้างในนั้นมืดสนิท ไม่ร้อน ไม่หนาว ดิ่งอยู่แบบนั้นแต่รู้สึกปลอดภัย เป็นอยู่แบบนั้นน่าจะราวๆครึ่งชั่วโมง
6.เมื่อดิ่งลงจนไม่รู้ว่าลึกขนาดไหน..ทีนี่จิตมันถอนขึ้นมาเองเหมือนเรากำลังจะโผล่ขึ้นจากน้ำมาหายใจยังไงยังนั้น..พอขึ้นมาถึงที่นั่งภาวนาปุ๊บมัน..อ้าาา..สบายสุดๆนี่มันสวรรค์ชัดๆความสบายผ่อนคลายแบบพระท่านว่ามันเป็นอย่างนี้นี่เอง
7.เมื่อออกจากสมาธิแล้วยิ้มทั้งวันโดยไม่มีเหตุผล ใครด่าใครว่าใครนินทาก็ไม่รู้สึก
โกรธ เย็นสบายอยู่อย่างนั้นทั้งวันรู้สึกเอิบอิ่มโดยที่ไม่ต้องทานข้าวทั้งวันเลย..สิ่งที่เห็นเป็นรูปธรรมอีกอย่างคือ ใบหน้าผิวพรรณตอนนั้นของข้าพเจ้าขาวขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนจนเพื่อนๆถามว่าไปทำอะไรมาหน้าและผิวถึงขาวสว่างไสวแบบนี้...
    ถามท่านผู้รู้ที่มีจิตเมตตาหน่อยครับว่าอาการแบบนี้เขาเรียกว่าอะไร ข้าพเจ้าเป็นบ้าจากการนั่งสมาธิหรือเปล่าและข้าพเจ้าควรจะทำอย่างไรต่อไป...ขอบคุณทุกท่านที่ตอบและแนะนำล่วงหน้าครับ