แก้ไข
ที่มาเขียนกระทู้นี้ก็อยากระบายสิ่งที่เด็กคนหนึ่งแบกรับมาตลอดหลายปี หนูเป็นแค่เด็กม.ปลาย ครอบครัวมีพี่น้อง3คน น้องชาย2คน
หนูแค่เด็กผู้หญิงที่ต้องแบกรับอะไรหลายๆอย่าง ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ตอนเด็ก เพราะเขาต้องทำงาน หุงข้าวแบบเตาตั้งแต่ป.4 ซักเสื้อผ้าเองตั้งแต่ป.3 ยายสอน รีดเสื้อผ้าเอง ต่างกับน้องชายที่ยายทำให้ทุกอย่าง จนน้องชายคนกลางขึ้นม.ต้น เขาก็ยังมีคนทำให้ แม่กลับมาอยู่ด้วย แม่ทำให้ทุกอย่าง รีดผ้า ซักผ้า ปิดเทอมต้องทำงานช่วยแม่ หนูก็ทำจนถึง5ทุ่ม ต่างจากน้องที่ทำนิดหน่อยแม่ก็ให้หยุด หนูเริ่มช่วยแม่ตั้งแต่ป.4 ทุกอย่างมันสะสมขึ้นเรื่อยๆ เริ่มโต ค่าใช้จ่ายเยอะ การเงินเริ่มขัดสน น้องเริ่มเกเร น้องอยากได้รถ แม่บอกจะออกให้ ตอนนั้นแม่ให้หนูไปกู้กยสเพื่อเอามาใช้ค่าเรียนตอนขึ้นมหาลัย ความรู้สึกตอนนั้นคือจมดิ่งมาก น้อยใจทุกอย่าง น้องได้โทรศัพท์ตอนม.2 โดยที่ว่าน้องไม่เข้าเรียนพ่อเลยซื้อให้ แต่หนูต้องแลกด้วยเกรด พยายามช่วยแม่ พยายามเข้มแข็ง แต่มันท้อมากๆ น้องบอกไม่มีรถเหมือนเพื่อน คนอื่นเขามีกัน แล้วหนูล่ะ หนูมีอะไร ทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวทำไมน้องไม่คิดถึงคนในครอบครัว อยู่ด้วยกันมาเคยมั้ยที่จะนึกถึงความรู้สึกคนอื่น มันเหนื่อยอ่ะ เคยทำร้ายตัวเองตอนอายุ15แต่ไม่มีใครรู้ ซึ่งครั้งนั้นก็ไม่ได้ผล จิตใจย่ำแย่มาก แต่สู้พยายามควบคุมตัวเอง บ่อยครั้งที่จะนอนไม่หลับ นอนเฉยๆตั้งแต่กลับจากโรงเรียน นอนคิดทุกอย่าง มันไม่อยากทำอะไรเลยจนถึงตี1ตี2 เครียดจนเข้าโรงพยาบาล รู้ตัวเองว่าเครียด แต่ไม่มีใครเอะใจหรอก เกรดเริ่มตก พ่อก็ว่าติดโทรศัพท์ แต่ไม่เคยคิดว่ามันมาจากสาเหตุอะไร เอาหนูไปเทียบคนอื่นที่ครอบครัวเขาดี พ่อแม่อยู่ด้วย คุยกันกับลูก ปรึกษากัน หนูรู้ว่าหนูเป็นอะไร พยายามควบคุมจิตใจตัวเอง หาความรู้ด้านจิตวิทยา พยายามคิดบวก แต่วันนี้ทุกอย่างมันพังลงอีกครั้ง ครูมาเล่าเรื่องน้องให้ฟัง (ไม่ขอบอกว่าเกเรยังไง)ซึ่งคาบต่อไปต้องสอบ ใจตอนนั้นมันดิ่งสุดๆ คือเหนื่อยท้อ เสียใจ อยากปล่อย อยากหนีไปใกล้ๆ อยากนอนหลับไม่อยากตื่นขึ้นมา ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากครอบครัว ไม่เคยเอาเปรียบน้อง แต่ทำไมน้องไม่เคยคิดถึงใจเรา ทำไมต้องทำตัวแบบนี้ พูดออกมาได้ยังไงว่าไม่มีเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ เคยดูครอบครัวมั้ยว่าลำบากแค่ไหน เคยประหยัดเพื่อตัวเองมั้ย ทำไมทำแบบนี้ มันเป็นค่านิยมหรอในการขับรถราคาแพง ทั่งที่ตัวเองไม่มีคงามรับผิดชอบ เด็กหลายคนก็เป็นแบบนี้ เมื่อเครียดมากอยากตายๆไปเลย ใจหนึ่งไม่อยากทำร้ายตัวเองอีก รู้ว่ามันบาป เสียดายชีวิตที่ได้เกิดมา แต่จิตใจมันย่ำแย่มาก จนไม่รู้จะเดินต่อยังไง ใครเข้ามาอ่านก็ขอบคุณนะคะ คิดว่าถ้าเราระบายอะไรออกมามันจะทำให้เราดีขึ้น ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่
จะผ่านมันไปได้ไง
เหนื่อยเหลือเกิน
ที่มาเขียนกระทู้นี้ก็อยากระบายสิ่งที่เด็กคนหนึ่งแบกรับมาตลอดหลายปี หนูเป็นแค่เด็กม.ปลาย ครอบครัวมีพี่น้อง3คน น้องชาย2คน
หนูแค่เด็กผู้หญิงที่ต้องแบกรับอะไรหลายๆอย่าง ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ตอนเด็ก เพราะเขาต้องทำงาน หุงข้าวแบบเตาตั้งแต่ป.4 ซักเสื้อผ้าเองตั้งแต่ป.3 ยายสอน รีดเสื้อผ้าเอง ต่างกับน้องชายที่ยายทำให้ทุกอย่าง จนน้องชายคนกลางขึ้นม.ต้น เขาก็ยังมีคนทำให้ แม่กลับมาอยู่ด้วย แม่ทำให้ทุกอย่าง รีดผ้า ซักผ้า ปิดเทอมต้องทำงานช่วยแม่ หนูก็ทำจนถึง5ทุ่ม ต่างจากน้องที่ทำนิดหน่อยแม่ก็ให้หยุด หนูเริ่มช่วยแม่ตั้งแต่ป.4 ทุกอย่างมันสะสมขึ้นเรื่อยๆ เริ่มโต ค่าใช้จ่ายเยอะ การเงินเริ่มขัดสน น้องเริ่มเกเร น้องอยากได้รถ แม่บอกจะออกให้ ตอนนั้นแม่ให้หนูไปกู้กยสเพื่อเอามาใช้ค่าเรียนตอนขึ้นมหาลัย ความรู้สึกตอนนั้นคือจมดิ่งมาก น้อยใจทุกอย่าง น้องได้โทรศัพท์ตอนม.2 โดยที่ว่าน้องไม่เข้าเรียนพ่อเลยซื้อให้ แต่หนูต้องแลกด้วยเกรด พยายามช่วยแม่ พยายามเข้มแข็ง แต่มันท้อมากๆ น้องบอกไม่มีรถเหมือนเพื่อน คนอื่นเขามีกัน แล้วหนูล่ะ หนูมีอะไร ทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวทำไมน้องไม่คิดถึงคนในครอบครัว อยู่ด้วยกันมาเคยมั้ยที่จะนึกถึงความรู้สึกคนอื่น มันเหนื่อยอ่ะ เคยทำร้ายตัวเองตอนอายุ15แต่ไม่มีใครรู้ ซึ่งครั้งนั้นก็ไม่ได้ผล จิตใจย่ำแย่มาก แต่สู้พยายามควบคุมตัวเอง บ่อยครั้งที่จะนอนไม่หลับ นอนเฉยๆตั้งแต่กลับจากโรงเรียน นอนคิดทุกอย่าง มันไม่อยากทำอะไรเลยจนถึงตี1ตี2 เครียดจนเข้าโรงพยาบาล รู้ตัวเองว่าเครียด แต่ไม่มีใครเอะใจหรอก เกรดเริ่มตก พ่อก็ว่าติดโทรศัพท์ แต่ไม่เคยคิดว่ามันมาจากสาเหตุอะไร เอาหนูไปเทียบคนอื่นที่ครอบครัวเขาดี พ่อแม่อยู่ด้วย คุยกันกับลูก ปรึกษากัน หนูรู้ว่าหนูเป็นอะไร พยายามควบคุมจิตใจตัวเอง หาความรู้ด้านจิตวิทยา พยายามคิดบวก แต่วันนี้ทุกอย่างมันพังลงอีกครั้ง ครูมาเล่าเรื่องน้องให้ฟัง (ไม่ขอบอกว่าเกเรยังไง)ซึ่งคาบต่อไปต้องสอบ ใจตอนนั้นมันดิ่งสุดๆ คือเหนื่อยท้อ เสียใจ อยากปล่อย อยากหนีไปใกล้ๆ อยากนอนหลับไม่อยากตื่นขึ้นมา ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากครอบครัว ไม่เคยเอาเปรียบน้อง แต่ทำไมน้องไม่เคยคิดถึงใจเรา ทำไมต้องทำตัวแบบนี้ พูดออกมาได้ยังไงว่าไม่มีเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ เคยดูครอบครัวมั้ยว่าลำบากแค่ไหน เคยประหยัดเพื่อตัวเองมั้ย ทำไมทำแบบนี้ มันเป็นค่านิยมหรอในการขับรถราคาแพง ทั่งที่ตัวเองไม่มีคงามรับผิดชอบ เด็กหลายคนก็เป็นแบบนี้ เมื่อเครียดมากอยากตายๆไปเลย ใจหนึ่งไม่อยากทำร้ายตัวเองอีก รู้ว่ามันบาป เสียดายชีวิตที่ได้เกิดมา แต่จิตใจมันย่ำแย่มาก จนไม่รู้จะเดินต่อยังไง ใครเข้ามาอ่านก็ขอบคุณนะคะ คิดว่าถ้าเราระบายอะไรออกมามันจะทำให้เราดีขึ้น ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่
จะผ่านมันไปได้ไง