สวัสดีคะพี่ๆ หนูขอใช้สื่อนี่ในการระบายความรู้สึก ขอคำปรึกษา ด้วยนะคะ ช่วงนี้หนูดิ่งมากๆ
คำพูดหลายๆอย่างจากคนรอบข้าง ปัญหาครอบครัว ย่าก็มาป่วยหนักเข้ารพ. ปัญหามันรุมเร้าจมหนูคิดอยู่ทุกวันไม่อยากมีชีวิตอยู่เเล้วทุกๆอย่างในชีวิตหนูมันหนักมากสำหรับหนู ตั้งเเต่เล็กจนโต หนูไม่เคยมีความทรงจำที่ดี เลย หนูเเค่อยากย้อนกลับไปอยู่กับย่าดูเเลย่าให้ดีกว่านี้
พ่อก็มาจากไป ลุงก็เสียไปอีก หนูเหมือนคนเสียหลักมาเป็นปีๆ พยายามปล่อยวาง หนูเจอคำพูดของคนในครอบครัวที่ไม่เคยให้กำลังใจ ไล่ให้ไปผูกคอตายเเบบพ่อบาง โอ๊ย หนูรับไม่ไหวจริงๆ เมื่อวานหนูอยากจะไปเยี่ยมยา โทรศัพท์ก็ไม่ค่อยดี หนูขับรถไปบ้านที บ้านย่า พึ่งรู้ว่าย่าเข้าโรงบาล หนูกลับมาบ้านที่บ้านบอกว่าถ้าไม่มีเวลาไม่มีเงินไม่เยี่ยมเค้าก็ไม่ต้องไปหรอกจะไปทำไรได้ หนูอึ่งน้ำตาจะไหล เค้าพูดออกมาได้ยังไง ทั้งที่ย่าป่วยหนัก ไม่ได้ร้องขออาไรเลย เค้าเเก่เเล้วเเค่อยากเห็นหน้าลูกหลานบ้าง
ส่วนเเม่ก็ติดยา ติดพนัน ไม่ถึงขั้นรุนแรงหรอกนะ
หนูจะบาปไหม ถ้าหนูบอกเค้าว่าหนูไม่ได้อยากเกิดมา หนูไม่ได้ร้องขอ รับผิดชอบชีวิตหนูให้ดีกว่านี้ได้ไหม อยากให้หนูเป็นเเบบนั้นเเบบนี้ ไม่เคยถามหนูเลยไม่เคยเข้าใจหนูเลย กินข้าวก็ต้อฃกินทีหลังคนอื่นลบหน้าหลบตา เป็นลูกที่รับผิดชอบงานบ้านทุกอย่าง กลับจากเรียนก็เหนื่อยมากๆ มีอยู่วันนึ่งหนูนั่งทำงานกับเพื่อนเเบบตั้งใจมาก ที่บ้าน เเต่ยายก็เอาเเต่ดุด่าให้ทำนั่นทำนี้ ทั้งที่หนูก็มีงานที่รับผิดชอบเหมือนกัน หาว่าหนูสนใจเเต่เรียน อ้าวหนูผิดหรอ ที่จะตั้งในทำอาไรสักอย่าง เเล้วอยากจะให้หลานมีอนาคตที่ดีอะนะ หนูหมดเเรงทำต่อไม่ไหวทิ้งงานที่ทำทันที ต่อหน้าคนอื่นหนูเหมือนไม่เป็นไร ใช่หนู เข้มแข็งได้เเต่ไม่ใช่ทุกอย่าง บางวันกลับจากเรียน หิวข้าวมากเเต่ต้องรับผิดชีวิตตัวเองรีดผ้าทำการบ้านสารพัดอย่าง หนูรีดผ้าเองตั้งเเต่ป.4 จัดการด้วยตัวเองหมดไม่ต้องให้ใครมาจี้ ลงจากบนบ้านกะทำไรเสร็จกินข้าวอาบน้ำนอน เเต่ไม่มีอาไรกินสักอย่าง ทุกอย่าง อย่าพึ่งบอกว่าหนูไร้สาระลองคิดภาพ
ตามนะ ว่าเเบบเราอยู่ทั้งคน เเต่เค้าไม่ได้ใส่ใจเลยว่าเราจะกินยังไง กินไรรึยัง ก็ปล่อยเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งเเรกชิน หนักขึ้นเรื่อยก็ตอนนี้โทรสัพพังต้องหาเงินซ่อมเอง กับมาไม่มีข้าวกินต้องเอาเงินที่เก็บมาซื้อข้าวอีก หนูท้อมาก ทั้งที่บ้านเราไม่ได้จนนะ เเต่ทำไมหนูเหมือนตัวคนเดียว ความรู้สึกหนูเหมือนตายทั้งเป็นแบบนี้หลายๆอย่างหนูพิม ออกมาไม่หมด หนูไม่ไหวพูดกับใครก็ไม่ได้ ยิ่งยามาป่วยเเบบนี้ก็เครียดกว่าเดิม ถึงหนูจะไม่ได้เรื่องเเต่หนูก็ไม่เคยอยากเสียใครไป พี่คะหนูเหนื่อยหนู ใช้ชีวิตในทุกๆวันหนูอยากตายๆไป เพราะชีวิตหนูไม่มีอาไรให้รู้สึก ดีอยากอยู่ต่อเเต่ก็ำม่รู้จะอยู่ไปเพื่อใคร หนูอยากมีชีวิตที่ขึ้นหนูตั้งใจกับทุกอย่างในชีวิต โอกาสต่างๆ อยากเข้ามหาลัยดีๆ มีเงินเยอะๆเเต่มันก็เหมือนดับฝันหนูไปเรื่อยๆขับรถไปเรียนเอง หนูยังคิดว่าถ้าตายไปเเล้วคงไม่รู้สึกไรเเล้วหนูไม่มีกำลังใจทำไรสักอย่าง ไม่อยากเรียนไม่อยากกินข้าว ไม่อยากออกไปเจอใคร ชีวิตหนูน่าสมเพช หนูไม่รู้จะกลับมาเข็มแข็งอีกเมื่อไหร่ ถ้าหนูไม่อยู่เเล้ว หนูคงหมดทุกหมดโศกเเบบที่ผ่านมา หนูปล่อยตัวเองจมดิ่ง เหมือนตก เหว หนูเหมือนคนขาดสติ ผู้คนมากมายเเต่กลับผู้สึกโดดเดียว หนูอยากหนีไปไกลๆน้ำตาของหนูไมไ่ด้ช่วยให้ดีรู้สึกปลอดภัยจากอาไรเลย ไม่มีที่ไป โลกใจร้าย ให้ชีวิตหนู ได้อย่างเสียอย่าง ให้ปัญหาเล็กติดอยู่ในใจ หนูบอกกับคนที่ตายไปเเล้วว่า จะมีชีวิตที่ดีเเทนพวกเค้า ย้อนกลับมาดูที่ตัวหนูสิ มันเเย่มาก หนูขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไหว้พระ ให้ชีวิตหนูผ่านไปให้ได้ หนูใช้ยานอนหลับไม่ให้เครียดเเต่ตื่นมาพร้อมกับความรู้สึกเดิมที่ต้องเดินหน้าใช้ชีวิตต่อ หนูขอบคุณพี่ๆทุกคนที่เปิดใจอ่านบ้างคนอาจจะบอกว่ายังเด็กเรื่องเเค่นี้ ยังไงมันก็คือปัญหาอยู่ดีอะคะ ขอบคุณที่รับฟังนะคะ หนูจะพยายามอยู่ต่อเพื่อตัวเอง
ซึมเศร้า พี่ๆเปิดใจอ่านหน่อยนะคะ
คำพูดหลายๆอย่างจากคนรอบข้าง ปัญหาครอบครัว ย่าก็มาป่วยหนักเข้ารพ. ปัญหามันรุมเร้าจมหนูคิดอยู่ทุกวันไม่อยากมีชีวิตอยู่เเล้วทุกๆอย่างในชีวิตหนูมันหนักมากสำหรับหนู ตั้งเเต่เล็กจนโต หนูไม่เคยมีความทรงจำที่ดี เลย หนูเเค่อยากย้อนกลับไปอยู่กับย่าดูเเลย่าให้ดีกว่านี้
พ่อก็มาจากไป ลุงก็เสียไปอีก หนูเหมือนคนเสียหลักมาเป็นปีๆ พยายามปล่อยวาง หนูเจอคำพูดของคนในครอบครัวที่ไม่เคยให้กำลังใจ ไล่ให้ไปผูกคอตายเเบบพ่อบาง โอ๊ย หนูรับไม่ไหวจริงๆ เมื่อวานหนูอยากจะไปเยี่ยมยา โทรศัพท์ก็ไม่ค่อยดี หนูขับรถไปบ้านที บ้านย่า พึ่งรู้ว่าย่าเข้าโรงบาล หนูกลับมาบ้านที่บ้านบอกว่าถ้าไม่มีเวลาไม่มีเงินไม่เยี่ยมเค้าก็ไม่ต้องไปหรอกจะไปทำไรได้ หนูอึ่งน้ำตาจะไหล เค้าพูดออกมาได้ยังไง ทั้งที่ย่าป่วยหนัก ไม่ได้ร้องขออาไรเลย เค้าเเก่เเล้วเเค่อยากเห็นหน้าลูกหลานบ้าง
ส่วนเเม่ก็ติดยา ติดพนัน ไม่ถึงขั้นรุนแรงหรอกนะ
หนูจะบาปไหม ถ้าหนูบอกเค้าว่าหนูไม่ได้อยากเกิดมา หนูไม่ได้ร้องขอ รับผิดชอบชีวิตหนูให้ดีกว่านี้ได้ไหม อยากให้หนูเป็นเเบบนั้นเเบบนี้ ไม่เคยถามหนูเลยไม่เคยเข้าใจหนูเลย กินข้าวก็ต้อฃกินทีหลังคนอื่นลบหน้าหลบตา เป็นลูกที่รับผิดชอบงานบ้านทุกอย่าง กลับจากเรียนก็เหนื่อยมากๆ มีอยู่วันนึ่งหนูนั่งทำงานกับเพื่อนเเบบตั้งใจมาก ที่บ้าน เเต่ยายก็เอาเเต่ดุด่าให้ทำนั่นทำนี้ ทั้งที่หนูก็มีงานที่รับผิดชอบเหมือนกัน หาว่าหนูสนใจเเต่เรียน อ้าวหนูผิดหรอ ที่จะตั้งในทำอาไรสักอย่าง เเล้วอยากจะให้หลานมีอนาคตที่ดีอะนะ หนูหมดเเรงทำต่อไม่ไหวทิ้งงานที่ทำทันที ต่อหน้าคนอื่นหนูเหมือนไม่เป็นไร ใช่หนู เข้มแข็งได้เเต่ไม่ใช่ทุกอย่าง บางวันกลับจากเรียน หิวข้าวมากเเต่ต้องรับผิดชีวิตตัวเองรีดผ้าทำการบ้านสารพัดอย่าง หนูรีดผ้าเองตั้งเเต่ป.4 จัดการด้วยตัวเองหมดไม่ต้องให้ใครมาจี้ ลงจากบนบ้านกะทำไรเสร็จกินข้าวอาบน้ำนอน เเต่ไม่มีอาไรกินสักอย่าง ทุกอย่าง อย่าพึ่งบอกว่าหนูไร้สาระลองคิดภาพ
ตามนะ ว่าเเบบเราอยู่ทั้งคน เเต่เค้าไม่ได้ใส่ใจเลยว่าเราจะกินยังไง กินไรรึยัง ก็ปล่อยเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งเเรกชิน หนักขึ้นเรื่อยก็ตอนนี้โทรสัพพังต้องหาเงินซ่อมเอง กับมาไม่มีข้าวกินต้องเอาเงินที่เก็บมาซื้อข้าวอีก หนูท้อมาก ทั้งที่บ้านเราไม่ได้จนนะ เเต่ทำไมหนูเหมือนตัวคนเดียว ความรู้สึกหนูเหมือนตายทั้งเป็นแบบนี้หลายๆอย่างหนูพิม ออกมาไม่หมด หนูไม่ไหวพูดกับใครก็ไม่ได้ ยิ่งยามาป่วยเเบบนี้ก็เครียดกว่าเดิม ถึงหนูจะไม่ได้เรื่องเเต่หนูก็ไม่เคยอยากเสียใครไป พี่คะหนูเหนื่อยหนู ใช้ชีวิตในทุกๆวันหนูอยากตายๆไป เพราะชีวิตหนูไม่มีอาไรให้รู้สึก ดีอยากอยู่ต่อเเต่ก็ำม่รู้จะอยู่ไปเพื่อใคร หนูอยากมีชีวิตที่ขึ้นหนูตั้งใจกับทุกอย่างในชีวิต โอกาสต่างๆ อยากเข้ามหาลัยดีๆ มีเงินเยอะๆเเต่มันก็เหมือนดับฝันหนูไปเรื่อยๆขับรถไปเรียนเอง หนูยังคิดว่าถ้าตายไปเเล้วคงไม่รู้สึกไรเเล้วหนูไม่มีกำลังใจทำไรสักอย่าง ไม่อยากเรียนไม่อยากกินข้าว ไม่อยากออกไปเจอใคร ชีวิตหนูน่าสมเพช หนูไม่รู้จะกลับมาเข็มแข็งอีกเมื่อไหร่ ถ้าหนูไม่อยู่เเล้ว หนูคงหมดทุกหมดโศกเเบบที่ผ่านมา หนูปล่อยตัวเองจมดิ่ง เหมือนตก เหว หนูเหมือนคนขาดสติ ผู้คนมากมายเเต่กลับผู้สึกโดดเดียว หนูอยากหนีไปไกลๆน้ำตาของหนูไมไ่ด้ช่วยให้ดีรู้สึกปลอดภัยจากอาไรเลย ไม่มีที่ไป โลกใจร้าย ให้ชีวิตหนู ได้อย่างเสียอย่าง ให้ปัญหาเล็กติดอยู่ในใจ หนูบอกกับคนที่ตายไปเเล้วว่า จะมีชีวิตที่ดีเเทนพวกเค้า ย้อนกลับมาดูที่ตัวหนูสิ มันเเย่มาก หนูขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไหว้พระ ให้ชีวิตหนูผ่านไปให้ได้ หนูใช้ยานอนหลับไม่ให้เครียดเเต่ตื่นมาพร้อมกับความรู้สึกเดิมที่ต้องเดินหน้าใช้ชีวิตต่อ หนูขอบคุณพี่ๆทุกคนที่เปิดใจอ่านบ้างคนอาจจะบอกว่ายังเด็กเรื่องเเค่นี้ ยังไงมันก็คือปัญหาอยู่ดีอะคะ ขอบคุณที่รับฟังนะคะ หนูจะพยายามอยู่ต่อเพื่อตัวเอง