ช่วงนี้เจอเรื่องเครียดหนักๆในชีวิตเยอะมาก จนท้อขนาดคิดสั้น
แต่ต้องสู้ เพราะดิฉันมีลูกน้อยให้ดูแลส่งเขาถึงทางเดิน
แต่กว่าจะถึงทางเดินนั้น ตัวดิฉันร้องไห้ทุกวันทุกคืน
กินอะไรก็ไม่ลง นอนก็ไม่หลับ มีเรื่องให้ดิฉันเครียดทุกวัน
ดิฉันไม่มีที่ระบาย ไม่มีใครให้คำปรึกษาแนะนำได้เลย
ดิฉันตัวคนเดียว พ่อแม่เสียตั้งแต่อายุ10กว่าขวบ
ก็ทำงานหาเงินเรียนหนังสือคนเดียวมาตลอดจนถึงทุกวันนี้
บางทีเวลามาทำงานเจอเพื่อนที่ทำงานชวนไปเที่ยว ดิฉันอยากไป
อยากมีเพื่อน อยากเจอสังคมบ้าง แต่!!!! ไม่ได้ค่ะ
เลิกงานต้องรีบไปรับลูกจากโรงเรียน กลับห้อง กินข้าว อาบน้ำ สอนการบ้าน
เล่นกับลูกสักพักก็พานอนแล้ว เวลาลูกหลับดิฉันถึงมีเวลาส่วนตัวให้ตัวเองบ้าง
เวลาส่วนตัวของดิฉันคืออะไรหรอ ก็ทำความสะอาดห้อง ซักผ้า รีดผ้า
แอบร้องไห้คนเดียวตอนลูกหลับ ดิฉันไม่มีใครที่สามารถพูดคุยได้ด้วยเลย
จนบางทีก็คิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า รู้สึกว่าตัวเราเองเติมไม่เต็ม
แล้วเราจะเติมลูกเราเต็มหรือเปล่า เราแบกทุกอย่างเอาไว้คนเดียว
การเลี้ยงเด็กคนนึงกว่าจะเติบโตได้ ค่าใช่จ่ายมันสูงกว่ากำลังของเรา
ทุกวันเราก็ไม่ค่อยมีเวลาให้ลูก เช้าตื่นมาส่งลูกไปเรียน เย็นไปรับ
บางทีเราก็อยากหางานเสริมหลังเลิกงานก็ทำไม่ได้ เพราะติดลูก ลูกยังไม่3ขวบเลยค่ะ
เราท้อมากๆตอนนี้ เราขอพื้นที่ระบายหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ