เหมือนดอกฟ้าในมือมารที่หาญกล้า
หากจะคว้าสิ่งใดให้มุ่งมั่น
มีเพียงลมหายใจที่ใฝ่ทำ
ร่องระกำนำไปให้ใฝ่ปอง

เป็นความหมายหมายสิ่งที่สร้างเสก
จะวิเศษแค่ไหนใช้ใจส่อง
อยากสร้างสิ่งสกลให้คนมอง
นับหนึ่งสองสามสี่มีที่มา



เหมือนล่องลอยเคว้งคว้างเคว้งคว้างมาก
ทำใจยากความรักความรักข้า
ไม่อยากจะหวลคิดอีกครั้งครา
แต่มันสุดเสน่หาเสน่หามี



ด้วยหัวใจทรนงไม่หลงผิด
แต่หลงคิดอีกทางคอยสร้างสี
เสกสรรร้อยองคาฯบรรดามี
ได้ลงแหล่งแห่งที่และมีเงา



เคยลัดเลาะรอบไม้รอบไม้นั้น
เป็นเหมือนฝันเหมือนฟ้าเหมือนป่าเขา
เหมือนเป็นสัตว์ประหลาดมิอาจบรรเทา
เพียงตัวเราเท่านั้นเข้าใจมัน

ก็ได้สร้างสิ่งใดที่ได้สร้าง
มีบางอย่างได้มาจากความฝัน
ได้โลดแล่นแล่นหาวิวาห์วัน
เป็นความหวังแห่งนั้นดั้นด้นมา



ต้องจำแลงแปลงร่างสร้างทุกแห่ง
เหมือนดังแสงศตวรรษคอยจัดหา
แล้วแต่เราสุดแต่เขาจะเข้ามา
มีสื่องามข้ามเวลามากำนัล



เหมือนดังลุงบุญมีระลึกชาติ
ได้ประกาศที่ไปแห่งไฟฝัน
แล้วหวลคิดถึงที่มาสารพัน
อันความฝันไม่เคยไกลอยู่ใกล้ตา



เป็นความรักแห่งรักที่ขอนแก่น
เป็นดินแดนแห่งแดนที่ห่วงหา
เป็นอารมณ์รวบรวมร่วมเวลา
เป็นปรัชญาแห่งที่เกิดกำเนิดเอง

และถึงวันฝันไกลเกินใฝ่หมาย
อาจจะกลายจากไปไม่ข่มเหง
สัตว์ประหลาดระลึกชาติเป็นบทเพลง
ที่บรรเลงองอาจไม่คลาดคลา

มีแต่เสียงคนดนตรีก้องเวหน
เสียงปะปนเสียงลมและเสียงฟ้า
จะเสียงไหนไม่ถึงวันครรไลลา
เมื่อวันฟ้าเรืองผ่องคงส่องเอง...

*****************************************************