เมื่อเลือกทางเดินแล้วก็ต้องไปให้ถึงที่สุด .... เจ็บปวดอย่างไร แต่สุดท้ายก็ต้อง " Move on " อย่างที่พี่เปิ้ลว่านั่นแหละ เราไม่ได้เข้ามหาวิทยาลัยมาเพื่อความรักเสียหน่อย จริงไหม ? ความรักครั้งแรก ... ราวกับสายลม เย็นชื่นเมื่อผ่านเข้ามาสัมผัสผิวกาย แล้วก็ผ่านเลยไปอย่างไร้ร่องรอย เป็นธรรมชาติของลมนั่นแหละนะ สิ่งที่ทำได้ก็เพียงการเลือกเก็บได้แค่ความทรงจำดีๆ ที่ ... อาจจะเป็น " ความทรงจำดี ๆ " ของเขาแต่เพียงผู้เดียวก็ได้ ชีวิตไม่ได้จบแค่วันนี้นี่นะ ... ถึงมันจะยากหากก้องภพก็ต้องก้าวเดินต่อไป งานแต่งงานของเฮียตั้มและพี่ฝนในวันนี้เป็นด่านแรกของการตัดสินใจ " Move on " เขาควรจะยึดเรื่องของพี่เปิ้ลกับพี่ไบรท์เป็นตัวอย่างสิ พี่เปิ้ลทำได้เราก็ต้องทำได้เหมือนกัน


มันไม่สนุกซักนิด .... มันแย่ มันห่วย มัน .... ไม่รู้จะอธิบายออกมาเป็นถ้อยคำได้อย่างไร 9 สายไม่ได้รับ แต่ก็ไม่อยากจะสไลด์ให้ร่องรอยของคน ๆ นั้นหายไป เกียร์ในกล่องใต้เตียงตอนนี้กลับมาอยู่ในลิ้นชัก ตัวเขาที่พลิกไปพลิกมาบนเตียง ถอนหายใจไม่รู้กี่รอบ เฝ้ามองหน้าต่างห้องตรงข้ามอีกฝั่งที่มืดสนิทอย่างใจลอย เวลาที่เดินผ่านไป กับ หัวใจที่กำลังหาคำตอบ



" ต้องยื้อ " สัญชาตญาณบอกให้อาทิตย์ทำแบบนั้น แต่ยื้ออย่างไร แล้วยิ่ง "เขา" เป็นผู้ชายเสียด้วย แล้วสิ่งที่เราเพิ่งทำไปล่ะ ที่ปฏิเสธเขาไปแบบนั้น เดชะบาป ... เมื่อตัดสินใจว่าจะทำอะไรซักอย่าง ก็ต้องมีอะไรมาขัดจังหวะเสมอ ไม่ว่าจะเป็นการส่งข้อความ ไม่ว่าจะเป็นโทรศัพท์ แต่เอาเถอะ ... งานของเฮียกับเจ้ ทางนั้นเป็นสายรหัสเจ้ฝน ... ยังไงก็ต้องไป ยังไงก็ต้องเจอ เหลือแต่จะพูดอะไร จะทำอะไร .... ซึ่งเป็นเรื่องที่อยากที่สุด เพราะตั้งแต่วันที่รู้แน่ชัดถึงความในใจของใครอีกคน เขาก็นึกสภาพไม่ออกตลอดมาว่าควรจะทำตัวอย่างไร จริง ๆ ก็คงตั้งแต่แรกที่เริ่มสงสัย ... ถ้าไม่ใช่อย่างที่คิดคงเสียใจมาก แต่ถ้าใช่อย่างที่คิดก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อ เพิ่งรู้ตัวเองเหมือนกันว่าที่แท้แล้ว ... ไม่อยากให้อะไรมันเปลี่ยนแปลง เพราะ "อยู่" แบบให้ "0062" มาวอแวแบบนี้ก็ดี

ทว่า .... ความพยายามจะต่อบทสนทนาและการหาเรื่องคุย "การยื้อ" ของเขาไม่ได้ผลอย่างที่ควรจะเป็น ... หากมันฝืนก็อย่าทำ ... กลายเป็นว่าคนที่เราต้องการจะยื้อเกิดเข้าใจไปในทางนั้น อยากจะบอกว่ามันไม่ใช่ อยากจะบอกว่ายังไม่รู้ว่าต้องทำตัวอย่างไร อยากจะเปิดใจเพื่อขอเวลา แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายคงตัดสินใจอะไรบางอย่างไปแล้ว อาทิตย์จึงได้แต่นิ่งเงียบหากแต่ใจกระวนกระวายยิ่งนัก ยิ่งลอบมองคนที่วันนี้แต่งตัวเรียบเป๊ะทุกกระเบียดนิ้วบ่อยครั้ง ความเครียดยิ่งทับทวี

ความอึดอัดทำให้เขาตามหาเฮียตั้ม ... เรื่องของขวัญก็เรื่องนึง แต่เรื่องที่กำลังจะถามนี่สำคัญกว่า คำพูดที่หลุดออกจากปากทุกคำ ... ล้วนมีเบื้องหลังและที่มา แม้กำลังหลบหน้า ... หากสองสามวันที่ผ่านมา "ก้องภพ" กลายเป็น topic ที่อาทิตย์พูดถึงบ่อยที่สุด และ เริ่มทวีความสำคัญขึ้นเรื่อย ๆ แล้วก็มาเข้มข้นที่สุดในตอนนี้ ตอนที่อยู่หน้าเฮียตั้ม " ผมรู้สึกอย่างไรกับเขากันแน่ ? "

ถ้ามีความรักจะนำพามาซึ่งความสุข ... แบบนั้นหรือ ถ้ามีความรักเราจะเป็นตัวเองไม่อึดอัด ... เช่นนั้นใช่ไหม ก็เปล่านะ ... เฮียตั้มว่า นี่ไง ... เพิ่งทะเลาะกันสด ๆ ร้อน ๆ เรื่องเค้กแต่งงาน หัวเราะ เสียใจ ดีใจ ร้องไห้ ทะเลาะ เป็นอย่างที่เราไม่เคยเป็นมาก่อน วนเวียนกันไปเป็นวัฏจักรเชียวละ ... ผ่านกันมาแล้วทุกอย่างที่ว่า ... แต่ถ้าหากให้สรุปล่ะก็ ถ้าเราเต็มใจจะวนเวียนเป็นวัฏจักรแบบนั้นกับใคร เราเต็มใจจะรับทั้งเสียงหัวเราะ การทะเลาะทุ่มเถียง แม้กระทั่งรอยน้ำตาแล้วกลับมาทำความเข้าใจกันใหม่กับคนไหน ... ก็นั่นแหละ สำหรับพี่ตั้ม ... พี่ฝนก็คือคน ๆ นั้น



เวลามันไม่คอยท่า .... เขารู้ข้อนี้มานานแล้ว แต่ ... เขาจะรู้ได้ยังไงว่าใครคือคน ๆ นั้น แล้วเขาจะรู้ได้อย่างไรว่าสิ่งที่คิดว่าดีอยู่แล้วเมื่อกาลก่อนมามันจะไม่เปลี่ยนไป ... เฮียตั้มทำหน้าพิลึก ... เด็กหนอเด็ก ตอนนี้เหมือนเดิมหรือไง ? ใช่สิ ... มันเปลี่ยนไปแล้วตั้งแต่วันที่เขารู้ความนัย ... แต่ก็ไม่อีกนั่นแหละ จริง ๆ มันคงเปลี่ยนไปตั้งนานแล้วย้อนกลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ แต่เวลานี้มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว และคงเป็นอย่างที่เฮียตั้มว่า ... ปล่อยเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ โดยที่เราไม่ทำอะไรเลย โอกาสอาจปิดประตูลงก็ได้ ถ้านึกอะไรไม่ออก ... " อยากทำอะไรก็ทำ "

ดวงตาของอาทิตย์สว่างขึ้นในเวลานั้น .... เขาซ่อนตัวอยู่ในม่านหมอกเพราะกลัวว่าเบื้องหน้าจะมีหุบเหว แต่ทีแท้หลังไอสีขาวที่ลอยฟุ้งอาจะเป็นผืนดินอุดมมั่นคงที่เขาจะทรงตัวอยู่ได้เต็มก็เป็นได้ หากไม่ฉีกกระชากความืดแล้วจะเจอแสงได้อย่างไร หากไม่จัดการที่ต้นตอจะหลุดพ้นจากทุกข์ทีเป็นอยู่ได้เช่นไร ชายหนุ่มจึงตั้งหลักและมุ่งหน้าตรงไป ตามสิ่งที่ "ใจ" อยากจะทำ ต้องตอนนี้วันนี้เท่านั้นแหละ ... เขาปล่อยเวลาให้เลยผ่านมามากพอแล้ว ยังไงวันนี้ก็ต้องทำให้ได้ ชั้นแรกที่วิ่งออกมาหา ... สอดส่ายสายตาแล้วหาไม่เจอ ความร้อนรนระคนผิดหวังแล่นสู่กลางใจ หากไม่มีความลังเลอีกแล้ว ดวงตะวันจะไม่ยอมซ่อนตัวหลังม่านเมฆ เขาหยิบโทรศัพท์กดหาหมายเลขที่คุ้นเคย ... จนกระทั่ง เจอว่าใครมายืนอยู่เบื้องหลัง

รอยยิ้มโล่งใจผุดขึ้นบนใบหน้า เมื่อความลังเลหมดไป ได้เจอคนที่ต้องการจะเจอ ยอมรับได้ว่าสิ่งที่ต้องการทำคืออะไร เมื่อไม่ต้องฝืน ใบหน้าที่ผ่อนคลายจึงมีแต่รอยยิ้ม ชวนคุยได้อย่างที่เคยเป็น จับจ้องคนตรงหน้าที่ค่อนข้างจะมีอารมณ์ได้อย่างใจเย็น ทั้ง ๆ ที่ถ้าเป็นเมื่อก่อนเจอเบอร์นี้ก็อาจจะวางมวยกันไปแล้ว สิ่งละอันพันละน้อยค่อย ๆ แทรกซึมเข้าไปในใจของอาทิตย์ เขามองดูคนที่นั่งตรงข้ามลงมือบริการตามนิสัยส่วนตัว เด็กคนนั้นแกะน้ำและรินใส่แก้วให้เขาก่อน เด็กคนนั้นเดินตามทิ้งระยะห่างพอประมาณ ความเคยชินที่พึ่งประจักษ์ชัดต่อจิตใจว่ามีความสำคัญแค่ไหน สำคัญจนกระทั่งต้องทำตามหัวใจให้เคลียร์กันไปในวันนี้

ที่ผ่านมา .... เด็กคนนั้นรู้ทุกอย่าง รู้ทุกเรื่อง ความตรงไปตรงมานั้น บวกกับความพยายามและนิสัยของเจ้าตัวเตะตาเขามาตลอด เขา .. ควรจะยอมรับได้แล้วในจุดนี้ ถึงแม้ยังบอกไม่ได้ว่าความสัมพันธ์นี้คืออะไร แต่จะมีชื่อหรือไม่ .... มันก็คงไม่สำคัญอีกต่อไป เด็กคนนั้นเข้ามาแล้ว และ เปลี่ยนหัวใจเขาไปตลอดกาล แม้บอกเหตุผลอะไรไม่ได้  หากสิ่งเดียวที่รู้คือ "เขาคนนี้" ยินดี และ เต็มใจที่จะเรียนรู้เรื่องของคนตรงหน้าให้มากขึ้น และที่สำคัญพร้อมที่จะ "เปิดใจ" รับใครคนหนึ่งเข้ามาอย่างไม่มีเงื่อนไข และ ไร้ข้อแม้