ถ้าความรักเหมือนตัวต่อเลโก้ก็คงจะดี ถ้าหากเมื่อไหร่มันผิดพลาดเราก็แค่ทลายมันทิ้งเสีย แต่ชีวิตจริงมันไม่ง่ายอย่างนั้น ซากปรักหักพังของความรักมันทิ้งบาดแผล และ ร่องรอยความปวดร้าวตื้นบ้างลึกบ้างแล้วแต่คนไป อย่างคุณเสกข์ก็เช่นกัน บ้านน้อยเลโก้ถูกก่อร่างสร้างฐานด้วยความจงรักและภักดี ซึ่งมันก็พังเป็นซากต่อหน้าต่อตาไปแล้วครั้งหนึ่ง แล้วครั้งที่สองนี่เล่า แม้จะฝืนใจไม่ให้ก่อร่างสร้างฐานขึ้นมา แต่ได้ผลหรือไม่ ไม่เลยไม่ได้ผล แถมดูยังจะเจ็บปวดรวดร้าวกว่าแต่เก่าก่อนเสียอีก เมื่ออารมณ์ และ ความรู้สึกเกิดขึ้นมาแล้ว แต่ยากที่จะยอมรับ สงครามใจที่เกิดขึ้นฟาดฟันกันตลอดเวลา จนกระทั่งเหมือนภูเขาไฟที่รอวันระเบิด

แล้วมันก็ระเบิดขึ้นมาจริง ๆ มิน่า เมื่อหูได้ยิน ตามองเห็น แต่สติไม่มีใจก็มืดมอด ว่าไม่ได้ความระแวดระวังระแวงมันต้องเกิดขึ้นเป็นแน่ ในความรู้สึกที่เกิดขึ้น ทั้งหวงทั้งห่วง และ แน่นอนความสงสัยที่ทวีขึ้นจนเป็นความโกรธ หลากความรู้สึก หนึ่งความหมาย นั่นคือ "รัก" ซึ่งเมื่อมาถึงขั้นนี้เวลานี้ จากความรักที่ไม่อยากจะเปิดเผยให้รู้ ไม่อยากจะยอมรับ กลับกลายเป็นเสียงหนึ่งที่จุดความพ่ายแพ้ถึงใจที่ไม่อาจฝืนขึ้นมา คงทำสงครามค่อไปอีกไม่ได้ หากจะต้องเจ็บหรือจะต้องตายก้ขอให้มันจบลงตรงนี้

สุดท้ายแล้วมันถึงกลั่นออกเป็นคำที่ว่า ทำไมหรือ ทำไมฉันถึงเป็นคนที่เธอเกลียด จากความโกรธเกรี้ยว กลายเป็นความเศร้า และ ชอกช้ำ  แต่เคราะห์ยังดีที่ความช้ำมันไม่ช้ำยว คำตอบที่ได้ไร้สุ้มเสียง แต่สัมผัสได้ด้วยใจ นี่คงเป็นครั้งแรกหลังจากที่หัวใจพังไปกระมังที่ศรัทธาในความรักได้กลับคืนมาอีกครั้ง อาจไม่ได้ตั้งตัว อาจงุนงงสงสัยในเหตุการณ์อยู่บ้าง แต่เขาก็รู้ว่ามันเกิดขึ้นจากความเต็มใจ ไม่ได้มุ่งหวังสิ่งอื่นใดเป็นประโยชน์ดังที่ผ่านมา ในวันนี้ไม่มีครอบครัว ไม่มีหนี้ ไม่มีคนอื่น ๆ มีแต่ใจที่แลกกับใจ ในที่สุดก็ได้เจอคนที่ใช่ในแบบที่ชอบ

หลังจากพยศยื้อกันมายาวนาน จากถ้อยคำที่ทำร้าย การกระทำไม่โสภา น้ำตาที่เสียไปกลายเป็น break up to make up พังเพื่อก่อมันขึ้นมาใหม่ ทำให้ดีกว่าเดิม แข็งแรงกว่าเดิม



#สดจากต่างประเทศถ้าต้องพยายามขนาดนี้อ่ะนะ