ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณ คุณ เป่าซาง, คุณ สมาชิกหมายเลข 1065771, น้องนุ้ย ณวลี, คุณ ป้าทุยบ้านทุ่ง, คุณนัน turtle_cheesecake, จารย์จี GTW, คุณ อุรุเวลา, คุณ High-functioning sociopath, น้องดาว Lady Star 919, คุณ ป้าอ้วนตัวกลม, คุณลิ ลายลิขิต, คุณ PuPaKae, คุณแอนนี่ annie <harmonica>, คุณ ออมอำพัน, คุณ หญิงคนรองแห่งบ้านทรายทอง, คุณ Angioletto_b, คุณ ริมแม่โขง
ขาดตกใครไปต้องขอโทษด้วยนะคะเพราะหายไป 4 ชื่อค่ะ
ขอบคุณทุกคะแนนโหวตด้วยค่ะ


บทก่อนๆ ค่ะ
บทแรก - บทที่ 1  http://ppantip.com/topic/35638204
บทที่ 2 - บทที่ 3  http://ppantip.com/topic/35648626
บทที่ 4  http://ppantip.com/topic/35655325
บทที่ 5  http://ppantip.com/topic/35665748
บทที่ 6  http://ppantip.com/topic/35669708
บทที่ 7  http://ppantip.com/topic/35673616
บทที่ 8  http://ppantip.com/topic/35680516
บทที่ 9  http://ppantip.com/topic/35683775
บทที่ 10 http://ppantip.com/topic/35688063
บทที่ 11  http://ppantip.com/topic/35695077
บทที่ 12  http://ppantip.com/topic/35729742
บทที่ 13  http://ppantip.com/topic/35740950
บทที่ 14  http://ppantip.com/topic/35748347
บทที่ 15  http://ppantip.com/topic/35759445
บทที่ 16  http://ppantip.com/topic/35763053
บทที่ 17  http://ppantip.com/topic/35770302
บทที่ 18  http://ppantip.com/topic/35774270
บทที่ 19  http://ppantip.com/topic/35780919
บทที่ 20  http://ppantip.com/topic/35788258
บทที่ 21  http://ppantip.com/topic/35796132
บทที่ 22  http://ppantip.com/topic/35799520
บทที่ 23  http://ppantip.com/topic/35806520
บทที่ 24  http://ppantip.com/topic/35814026
บทที่ 25  http://ppantip.com/topic/35821445
บทที่ 26  http://ppantip.com/topic/35828315
บทที่ 27  http://ppantip.com/topic/35835629

บทที่ 28

    ทั้งที่รู้ว่ากริชจะไม่กลับไปหาอันตรายในเมื่อมีปลัดสิงห์ซึ่งดูเอาจริงเอาจังและตำรวจอีกสามนายตามไปตรวจสถานที่เกิดเหตุด้วย  หากไอรีนก็ยังไม่วายเป็นห่วง อดคิดไม่ได้ว่าภรรยาเจ้าหน้าฝ่ายปราบปรามที่ต้องรอคอยสามีไปทำงานเสี่ยงภัยคงมีความรู้สึกแบบนี้เอง ไม่เพียงเท่านั้นยังกระวนกระวายคอยฟังข่าวเรื่องคนที่เธอขับรถชนอีกด้วย ภาพใบหน้าของผู้ชายคนนั้นที่หันมามองยังติดตาแม้ในขณะนี้ สายตาของเขาที่มองมานั้นทั้งตื่นตระหนกและเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น เธอจำได้ขึ้นใจ และรู้ว่าจะไม่มีวันลืมไปจนตลอดชีวิต

เมื่อสงบลงและลองคิดทบทวนดูก็แน่ใจว่าไม่ได้เพียงแค่ชนเท่านั้น แต่รถยังทับไปบนตัวเขาอีกด้วย ขนาดนั้นแล้วใครที่ไหนจะรอดไปได้ เธอควรเบรกรถแม้จะกำลังตกอกตกใจขนาดไหนก็ตาม เวลาเพียงเสี้ยววินาทีแลกกับชีวิตคนทั้งคน ไม่คุ้มกันเลยจนนิดเดียว

ยังดีที่มีอะไรให้ทำจนตลอดบ่ายเรื่อยไปถึงเย็น พอช่วยให้ลืมไปได้บ้างในบางขณะ เธอตั้งใจติดตามกริชมาที่นี่ก็ด้วยเหตุนี้ เพื่อให้ได้เห็นสภาพความเป็นอยู่ของเขา และเพื่อจัดที่ทางให้ในเมื่อเห็นแล้วว่าที่ชะอำเขามีสภาพความเป็นอยู่แร้นแค้นเพียงไร ที่นี่ไม่มีอำไพคอยมาทำอาหารและซักเสื้อผ้าให้เสียด้วย

เสมียนตราของอำเภอเป็นคนพาเธอมาที่บ้านพักตามที่กริชฝากฝังไว้ เรือนพักหลังใหญ่นี้ไม่ได้อยู่ฝั่งตรงข้ามที่ทำการอำเภอเหมือนที่ชะอำ แต่ตั้งห่างออกไปสองช่วงถนน เป็นเรือนครึ่งตึกครึ่งไม้สองชั้น มีอาณาบริเวณกว้างขวางและร่มรื่นด้วยไม้ยืนต้นขนาดใหญ่ ทั้งยังมีรั้วรอบขอบชิดและอยู่ในสภาพดีทีเดียว แต่ก็เหมือนจะทิ้งร้างอยู่นานจนหญ้าขึ้นสูง และภายในตัวบ้านก็มีฝุ่นจับอยู่ทั่วไป

“นายอำเภอคนก่อนไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกครับคุณนาย บ้านท่านอยู่ทับตะโก” เสมียนตราวัยใกล้เกษียณยืนยันเช่นนั้น

เขาเองก็พลอยเข้าใจว่าเธอคือ ‘คุณนาย’ ของ ‘นายอำเภอกริช’ ไปด้วยอีกคน และเธอก็จำต้องปล่อยเลยตามเลยไปก่อน เวลานี้ยังไม่มีกะจิตกะใจจะอธิบายหรือคัดค้านใครด้วยเรื่องอะไร โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเรื่องเล็กน้อยเพียงแค่นี้

พอถามถึงบ้านพักสำหรับปลัดอำเภอเขาก็ชี้ไปฝั่งตรงข้ามถนน ที่เรือนแถวสองชั้นซึ่งดูใหม่ทีเดียว แล้วบอกปัดพอให้พ้นตัว

    “เรื่องนั้นให้ท่านเป็นคนจัดการเถอะครับ ตอนนี้ไม่ว่างเลยทั้งสามห้อง คงต้องเช่าบ้านอยู่ไปก่อน เช่าบ้านพักก็เบิกค่าเช่าได้ครับ ปลัดสมหมายกำลังจะย้าย ผมคิดว่าห้องกลางคงว่างเร็วๆ นี้ ที่จริงนายอำเภอปราโมทย์มีนโยบายจะสร้างบ้านพักเพิ่มอีกหลังด้วยครับ แต่ท่านเกษียณเสียก่อน ผมก็หวังว่านายอำเภอคนใหม่มาแทนแบบนี้คงได้สร้างกันเสียที”

    ไอรีนจึงได้รู้ว่านายอำเภอคนก่อนชื่อปราโมทย์ และเกษียณไปแล้ว ส่วน ‘ท่าน’ ในที่นี้หมายถึงใครเธอพอเดาได้ เรื่องนี้คงอยู่ในอำนาจการตัดสินใจของกริช ก็คงต้องคอยให้เขากลับมาก่อน

“คุณฉวีต้องอยู่ที่นี่ไปก่อนแล้วล่ะค่ะ” เธอสรุปขณะช่วยกันขนหีบเสื้อผ้าเข้าไปในบ้าน ทิ้งไว้แต่ลังใบใหญ่ท้ายรถซึ่งหนักเกินกว่าจะยกไหว

ได้ยินอย่างนั้นฉวีลืมเหตุการณ์เขย่าขวัญสั่นประสาทที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ ไปเลย ความคิดที่เริ่มมีขึ้นรำไรนับแต่เกิดเหตุร้าย ว่าไพจิตรตัดสินใจผิดหรือเปล่าที่ดิ้นรนขอย้ายตาม ‘เขา’ มาที่นี่ก็พลอยเลือนหายไปด้วย

หากก็ยังไม่วางใจเสียทีเดียว ตอนที่ไพจิตรเกริ่นกับคุณกริชว่าฝากหล่อนด้วย เขาจะเข้าใจหรือไม่ก็ไม่รู้ว่าหมายถึงฝากให้หล่อนพักอยู่กับเขา ไม่ใช่เพียงแค่ฝากหล่อนติดรถมากับเขาเท่านั้น

และหล่อนก็ต้องการให้แน่ใจ

“คุณหญิงช่วยพูดกับคุณกริชให้ด้วยเถอะนะคะ ดิฉันเกรงใจจริงๆ ถ้าไม่เดือดร้อนแบบนี้ดิฉันก็คงไม่รบกวนหรอกค่ะ” หล่อนใช้น้ำเสียงออดอ้อน รายไหนรายนั้นได้ผลเสมอ

ไอรีนรับคำ แน่ใจว่ากริชคงเต็มใจด้วยเช่นกัน ไม่รู้เลยว่ากำลังนำความเดือดร้อนมาให้เขาอีกครั้ง


เริ่มมืดแล้วเมื่อรถจี๊ปของโรงพักมาจอดที่หน้ารั้วบ้านและร่างใหญ่โตก้าวลง มองออกมาจากหน้าต่างห้องชั้นล่างของตัวเรือนเธอเห็นเขาพูดอะไรกับคนขับ แสงอาทิตย์ซึ่งเวลานี้มีเหลือเพียงสลัวๆ รวมกับแสงไฟหน้ารถช่วยให้เห็นกันได้ไม่ยาก เพียงครู่เดียวก็เห็นเขาเดินเข้ามาในบริเวณบ้าน ดูจะไม่สนใจสำรวจสภาพบ้านพักหลังใหม่ของตัวเองเสียด้วยซ้ำเมื่อแวะไปที่รถยนต์ของคุณรามซึ่งจอดอยู่ข้างลานหน้าบ้านก่อนใดอื่น เธอเองเป็นคนขับรถคันนั้นมาจากที่ทำการอำเภอเมื่อบ่ายเพราะเห็นว่าเป็นระยะทางเพียงสั้นๆ

กริชรอบคอบอีกเช่นเคย ตั้งแต่มาถึงที่นี่เธอยังไม่คิดจะดูเสียด้วยซ้ำว่ารถเสียหายตรงไหนบ้าง

เห็นเขาเดินวนรอบรถ ก้มๆ เงยๆ ดูโน่นนี่ เธอจึงเปิดประตูออกมาที่ลานหน้าบ้านแล้วลงบันไดซึ่งมีเพียงสองขั้นไปหา

“เป็นอย่างไรบ้างกริช”

ร่างสูงใหญ่ซึ่งอยู่อีกด้านของตัวถังรถยืดตัวกลับขึ้นทันควัน เขาอ้อมมาหา และเธอก็ไล่สายตาสำรวจเรือนร่างล่ำสันนั้นจนทั่วเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่บาดเจ็บมาอีก เป็นการกระทำที่กลายเป็นความเคยชินไปแล้วโดยไม่รู้ตัว

“มีรอยกระสุนครับ ดีที่อยู่ห่างถังน้ำมัน” เขาเข้าใจไปว่าเธอหมายถึงรถ

“อย่างนั้นหรือ ตรงไหนหรือกริช” ในชั่วขณะที่กำลังชุลมุนวุ่นวายเธอไม่คิดสักนิดว่ารถอาจถูกยิงได้เหมือนกัน

และเขาก็ชี้ให้ดูกระสุนปืนที่ท้ายรถ บริเวณซึ่งเป็นที่เก็บของ

“ไม่มีรอยกระสุนออกไปอีกด้านครับ คงฝังอยู่ที่ไหนสักแห่ง”

เขาเปิดกระโปรงท้ายรถ กวาดตาสำรวจดูภายใน เห็นลังใบใหญ่วางสงบอยู่ลึกเข้าไป จึงได้ลากออกมา

“ลังหนังสือนี่หนักมากเลยจ้ะ ก็เลยยังไม่ได้ยกลง”

ไอรีนบอกพร้อมกับขยับเข้าไปให้ใกล้ขึ้นอีกนิดเพื่อจะได้เห็นภายในช่องเก็บของท้ายรถด้วย  

“จับใครได้หรือเปล่าจ๊ะกริช” เธอพึมพำถามเรื่องที่กังวลมาตลอดบ่าย

กริชวางมือจากลังหนังสือแล้วหันมาหา รู้ว่าคำถามนั้นจะนำเขาไปทางไหน ได้เตรียมคำตอบซึ่งคิดว่าจะทำให้เธอสะเทือนใจน้อยที่สุดมาเรียบร้อยแล้ว

“ไปถึงพวกนั้นก็หนีไปหมดแล้วครับ”

“แล้ว…คนนั้นล่ะกริช…คนที่ฉันขับชน เป็นอย่างไรบ้าง”

กริชถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินคำถามเข้าจริงๆ แม้เตรียมคำตอบไว้แล้วหากก็ยังยากที่จะบอกตรงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่เขาห่วงใยความรู้สึกมากที่สุดอย่างนี้

เขาก้มดูกันชนรถเพื่อประวิงเวลาหาคำพูดซึ่งคิดว่าน่าจะเหมาะสมที่สุด

ความเงียบของเขานั่นเองกลับเป็นคำตอบที่ชัดเจนที่สุด

“ตายใช่ไหมกริช” สุ้มเสียงเธอแหบโหยไปเลย

“ครับคุณหญิง”

นายอำเภอหนุ่มหันมาหาเมื่อใบหน้านวลละมุนหม่นลง ตาเข้มอ่อนแสงสะท้อนความเข้าอกเข้าใจ ร่างใหญ่โตตระหง่านค้ำอยู่ตรงหน้า สูงและมั่นคงจนเธอต้องแหงนมอง

“เลี่ยงไม่ได้หรอกครับคุณหญิง” กังวานเสียงนั้นนุ่มนวลและปลอบประโลม “นายทัดตั้งใจจะทำร้ายคุณหญิงครับ”