เท่าที่ผมศึกษาข้อมูลจากหลายๆ ทฤษฎี แล้วนำมายำกันนะครับ

ถ้าเป็นการใช้กล้ามเนื้อแบบ aerobic เมื่อกล้ามเนื้อบีบรัด มันจะดูดกลูโคสจากเลือด แล้วใช้กลูโคส + กรดไขมัน (การเคลื่อนไหวปกติ)

ถ้ากลูโคสไปไม่ทัน มันจะใช้ไกลโคเจนในกล้ามเนื้อ + กรดไขมัน (การออกกำลังกาย)

แต่ต้องแยกออกระหว่าง กรดไขมันในเลือด กับไขมันในเนื้อเยื่อนะครับ

ถ้าจะนำไขมันในเนื้อเยื่อมาใช้ ต้องอาศัยฮอร์โมน "กลูคากอน"

กลูคากอนจะถูกปล่อยเมื่อระดับกลูโคสในเลือดลดต่ำลง

กลูคากอนจะไปกระตุ้นให้ตับปล่อยกลูโคสจากไกลโคเจนในตับ

และกระตุ้นเซลล์กล้ามเนื้อให้ปล่อยกรดอะมิโนจากโปรตีน และกระตุ้นเซลล์ไขมันให้ปล่อยกรดไขมันจากไขมัน

เพื่อส่งให้ตับไปสร้างเป็นกลูโคสปล่อยสู่เลือด

แต่กลูคากอนจะไปเอาไกลโคเจนในตับมาใช้ก่อนเพราะอยู่ใกล้ที่สุด

เมื่อไกลโคเจนจากตับเหลือน้อยลง กลูคากอนจะกระจายไปทั่วร่างเพื่อเสาะแสวงหาแหล่งพลังงานสำรอง

ซึ่งก็คือโปรตีนในเซลล์ และไขมันในเนื้อเยื่อ

ดังนั้น การที่จะเอาไขมันออกจากเนื้อเยื่อได้ จึงต้องทำให้ระดับกลูโคสในเลือดลดต่ำลง

ด้วยการ "อดอาหาร" หรือ "ออกกำลังกาย"

ถ้าเลือกวิธีอดอาหาร ร่างกายจะทรุดโทรมอย่างหนัก เพราะร่างกายจะหลั่งสาระพัดกรดออกมา และแน่นอน กลูคากอนจะสลายทั้งโปรตีน และไขมัน

ถ้าเลือกวิธีออกกำลังกาย ก็จะมี 2 เทคนิคย่อยๆ อีก

1. ออกกำลังกายเบาๆ ติดต่อกันนานๆ (วิ่งเหยาะๆ)
    - ใช้เวลานาน (กลูโคสจากเลือดค่อยๆ ถูกใช้ จนไกลโคเจนจากตับเหลือน้อย) ไขมันจากเนื้อเยื่อค่อยๆ สลายออกมาตามระยะเวลาที่ออก ยิ่งออกนานก็ยิ่งเยอะ แต่โปรตีนก็จะถูกสลายด้วย (เพราะกลูคากอนจะสลายทั้งโปรตีนและไขมัน)

2. ออกกำลังกายแบบกระชากแล้วผ่อน (hiit)
    - ใช้เวลาน้อย (กลูโคสจากเลือดจะถูกกระชากออกไปเป็นช่วงๆ) ไขมันจากเนื้อเยื่อสลายมาก แต่โปรตีนก็ถูกสลายมากเหมือนกัน (เพราะกลูคากอนจะสลายทั้งโปรตีนและไขมัน)

ถ้าเป็นไปตามตรรกนี้ ไม่ว่าวิธีไหน โปรตีนก็ถูกสลายทั้งนั้น นั่นหมายถึง ถ้าจะเอาไขมันออกจากเนื้อเยื่อได้ ต้องแลกด้วยโปรตีน

จึงควรมีการเล่นเวทด้วย เพื่อเสริมโปรตีนที่หายไปในขณะออกกำลังกาย

แล้วต้องกินทั้งคาร์โบไฮเดรตและโปรตีนควบคู่กันไป

หากใช้วิธี hiit ต้องกินโปรตีนมากหน่อย เพื่อไปเสริมโปรตีนที่หายไป

หากเล่นเวท ต้องกินโปรตีนมากขึ้น เพื่อไปซ่อมแซมเซลล์กล้ามเนื้อที่ฉีกขาด

แต่ต้องกินคาร์โบไฮเดรตด้วย เพราะการที่กรดอะมิโนจะเข้าเซลล์ได้ต้องอาศัยฮอร์โมน "อินซูลิน" ซึ่งจะถูกปล่อยเมื่อระดับกลูโคสในเลือดสูง

จะเห็นว่า การที่จะเอาไขมันในเนื้อเยื่อออกนี่ไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องอาศัยสารพัดเทคนิค เพราะไขมันในเนื้อเยื่อถูกสร้างมาเพื่อเป็นพลังงานสำรองยามเมื่อร่างกายขาดอาหาร

ถ้าอ้างอิงทฤษฎีธรรมชาติคัดเลือก ก็อาจเป็นไปได้ที่ว่าครั้งหนึ่งโลกเคยเข้าสู่ยุคน้ำแข็งคลุมโลก แล้วมนุษย์ต้องจำศีลเป็นเวลานาน

มนุษย์ที่มีระบบสะสมไขมันในร่างกายได้ดีกว่าจะรอด ส่วนมนุษย์ตัวผอมๆ จะสูญพันธุ์ไปหมด (นั่นหมายถึงบรรพบุรุษเราเป็นมนุษย์อ้วน เราถึงอ้วนกันง่าย อ้วนกันจริง 55)

แต่ยุคนี้อาหารเหลือเฟือ ไขมันในเนื้อเยื่อจึงไม่ถูกนำมาใช้เสียที เราจึงต้องแบกอะไรที่ไม่ได้ใช้ไปทั้งชีวิต คิดแล้วเซ็ง