สับสนกับอารมณ์และนิสัยของตัวเองมาก เลยอยากจะถามความเห็นค่ะ ว่าอาการของเราควรไปพบจิตแพทย์ไหม
ขอเริ่มอธิบายเลยนะคะ ส่วนตัวเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยคุยกับใครถ้าไม่รู้จัก เพราะเรากลัวการเข้าสังคม เป็นแบบนี้มาตั้งแต่สมัยประถมแล้ว กลัวว่าคุยแล้วเขาจะไม่ชอบ ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง พอจบช่วง ม.ปลาย มามหาลัยก็เลยพยายามจะปรับเปลี่ยนแต่มันก็เหมือนฝืนๆ เราเรียนมาจนปีท้ายๆแล้วตอนนี้คุยกับคนอื่นได้บ้างเหมือนเขาทักมาเราก็ทักไปแต่ยังจำชื่อเขาไม่ได้ด้วยซ้ำทั้งๆที่เป็นเพื่อนในห้อง เหมือนเราไม่ค่อยจะจำคนเลย ภายนอกเราก็เหมือนคนปกติ เป็นคนเงียบๆตั้งใจเรียนถ้าใครมาคุยด้วยเราก็คุยด้วยได้ แต่จริงๆแล้วเราอึดอัด เราไม่ชอบเวลาอยู่ในที่ๆคนมากๆ มันให้ความรู้สึกไม่สบายใจเลย ถ้าต้องไปอยู่ที่ไหนที่มีคนที่ไม่รู้จักแบบนี้เราจะต้องหาอย่างอื่นมาทำเสมอ เพราะเราทนฟังหรือมองดูคนอื่นไม่ได้ เราไม่รู้จะชวนเขาคุยยังไง มันเหมือนทำตัวไม่ถูก
เราไม่ใช่คนเก่ง แต่คนอื่นชอบบอกว่าเราเก่ง เราต้องพยายามทำสิ่งต่างๆเพื่อความคาดหวังทั้งจากเพื่อนและครอบครัว การเรียนเราไม่สูงแต่อยู่ในเกณฑ์ดี ทุกครั้งที่มีงานเรามักจะทำเต็มที่เสมอ ถ้าเพื่อนไม่ว่างเราก็ช่วยทำให้ก่อน จนมันเหมือนเคยชิน คนอื่นๆก็ชอบที่เราขยัน แต่เราทำมาหลายปีจนตอนนี้เรารู้สึกว่าเราทนทำมันมาได้ยังไงตั้งนาน เรารู้สึกไม่อยากทำอะไรเลยมีงานเยอะแยะแต่พอจะทำก็รู้สึกเหมือนต่อต้าน เหมือนทำไมเราต้องทำมันอีก ใจจริงเราไม่ได้อยากเรียนเก่งไม่อยากได้คะแนนเยอะ เราแค่อยากเรียนให้มันจบๆ แต่เราก็กังวลเรื่องเกรดเพราะกลัวทางบ้านจะผิดหวัง พ่อแม่เราไม่ได้กดดัน แต่ค่อนข้างจะเลี้ยงเรามาแบบไข่ในหิน เขาค่อนข้างเป็นห่วงแต่ก็ไม่ถึงกับห้ามทุกอย่าง เพียงแต่บางครั้งเราก็รู้สึกเหมือนไม่มีอิสระทั้งๆที่เขาไม่ได้ห้ามอะไร
ถึงเราจะไม่ค่อยคุยกับคนที่ไม่รู้จัก แต่คนที่สนิทกับเราจะบอกว่าเราพูดมาก เราพูดเพราะไม่ได้อยากพูด บางครั้งก็พูดเรื่องซ้ำๆเดิมๆเหมือนเล่าให้เขาฟัง แต่พอเงียบเขาก็ถามว่าเป็นอะไร คือทำไมเราต้องพูดตลอดเราเงียบบ้างไม่ได้เหรอ เราชอบอยู่ในโลกจินตนาการเวลาที่ไม่ได้ทำอะไร ไม่ว่าจะนอนเฉยๆ ตอนฟังเพลง ก่อนนอน หรือต่อให้กำลังเรียนหรือฟังใครพูดอยู่ถ้าเรารู้สึกไม่อยากฟังเราก็จะไปแล้ว คอยจินตนาการคิดเป็นคนที่ไม่เคยเป็น เป็นคนที่ไม่ได้อยู่ในโลกความเป็นจริง เป็นแบบนี้บ่อยครั้ง เดี๋ยวนี้เหมือนฟังใครพูดอะไรนานๆไม่ได้ ไม่มีสมาธิ ถ้าเรื่องชวนให้เครียดหรือคิดมากหน่อยก็จะปวดหัวเสมอ จนหลังๆเริ่มจะเป็นบ่อยขึ้น
นอกจากนั้นเรายังเป็นคนขี้กลัวมันไม่ใช่กลัวไปซะทุกอย่างแต่กลัวของที่จะทำอันตราย เหมือนถ้าเห็นมีดเราก็กลัวมันบาด เห็นหมาเราก็กลัวมันกัด เห็นแม่ค้าถือมีดหั่นทั่วๆไปเราก็กลัวโดนทำร้าย ทั้งๆที่มันไม่ใช่ เราไม่กล้าเก็บของพวกนี้ไว้ใกล้ตัวเท่าไหร่พวกกรรไกร มีดเราต้องเก็บดีมากๆ เพราะเรากลัวตัวเองเผลอไปหยิบมันมาแล้วหลุดมาบาดเอา แต่เราไม่เคยคิดฆ่าตัวตายนะ แบบนี้เ็นเรื่องปกติรึเปล่าคะ เพราะคนเราน่าจะกลัวอันตรายเข้าหาตัวอยู่แล้ว
ปกติแล้วตอนอยู่กับคนอื่นเราก็ดูปกติดี แต่อยู่คนเดียวเราเดี๋ยวร้องไห้เดี๋ยวอารมณ์ดีสลับกันไปบ่อยครั้งแบบไม่มีสาเหตุ เหมือนนึกจะเศ้รามันก็เศร้า นึกจะดีมันก็ดี จู่ๆมันก็เป็นเอง เพราะมันเป็นสลับกันไปมาแบบนี้ช่วงแรกก็ไม่ได้เป็น่อยเลยนึกว่าเป็นเรื่องปกติไม่ได้เป็นอะไร นึกว่าเราแค่ชอบเพ้อฝันท่านั้นเหมือนคนที่คิดอะไรไปเองแล้วก็รู้สึกร่วมไปตาม แต่ช่วงหลังๆมันหนักขึ้นๆเลยไม่มั่นใจเลย เราควรจะไปหาจิตแพทย์ดีไหมคะ แต่เรากลัวแล้วก็ไม่ค่อยกล้าไปเท่าไหร่ เราไม่อยากกินยาอะไรด้วย เราหาอ่านในเว็บบางคนเขาบอกไปหาจิตพทย์ได้กินยาแล้วคลื่นไส้ เรากลัวเป็นอย่างนั้น
เราไม่ปกติรึเปล่าคะ เราคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ใครๆก็เป็นมาตลอดเลยคะ เราคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องเครียดที่ผ่านมาเป็นประสบการณ์ชีวิตที่ทุกคนต้องเจอเท่านั้น แต่ช่วงนี้ก็รู้สึกเหมือนไม่ไหว แต่ก็ไ่รู้จะเล่าให้ใครฟัง เราควรจะทำยังไงดี
อาจจะเขียนยาวไปบ้างขอโทษด้วยนะคะ แล้วก็ขอบคุณทุกๆคนนะคะที่อ่านมาถึงจุดนี้
สับสนกับตัวเอง อาการแบบนี้ควรจะไปหาจิตแพทย์ดีไหมคะ?
ขอเริ่มอธิบายเลยนะคะ ส่วนตัวเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยคุยกับใครถ้าไม่รู้จัก เพราะเรากลัวการเข้าสังคม เป็นแบบนี้มาตั้งแต่สมัยประถมแล้ว กลัวว่าคุยแล้วเขาจะไม่ชอบ ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง พอจบช่วง ม.ปลาย มามหาลัยก็เลยพยายามจะปรับเปลี่ยนแต่มันก็เหมือนฝืนๆ เราเรียนมาจนปีท้ายๆแล้วตอนนี้คุยกับคนอื่นได้บ้างเหมือนเขาทักมาเราก็ทักไปแต่ยังจำชื่อเขาไม่ได้ด้วยซ้ำทั้งๆที่เป็นเพื่อนในห้อง เหมือนเราไม่ค่อยจะจำคนเลย ภายนอกเราก็เหมือนคนปกติ เป็นคนเงียบๆตั้งใจเรียนถ้าใครมาคุยด้วยเราก็คุยด้วยได้ แต่จริงๆแล้วเราอึดอัด เราไม่ชอบเวลาอยู่ในที่ๆคนมากๆ มันให้ความรู้สึกไม่สบายใจเลย ถ้าต้องไปอยู่ที่ไหนที่มีคนที่ไม่รู้จักแบบนี้เราจะต้องหาอย่างอื่นมาทำเสมอ เพราะเราทนฟังหรือมองดูคนอื่นไม่ได้ เราไม่รู้จะชวนเขาคุยยังไง มันเหมือนทำตัวไม่ถูก
เราไม่ใช่คนเก่ง แต่คนอื่นชอบบอกว่าเราเก่ง เราต้องพยายามทำสิ่งต่างๆเพื่อความคาดหวังทั้งจากเพื่อนและครอบครัว การเรียนเราไม่สูงแต่อยู่ในเกณฑ์ดี ทุกครั้งที่มีงานเรามักจะทำเต็มที่เสมอ ถ้าเพื่อนไม่ว่างเราก็ช่วยทำให้ก่อน จนมันเหมือนเคยชิน คนอื่นๆก็ชอบที่เราขยัน แต่เราทำมาหลายปีจนตอนนี้เรารู้สึกว่าเราทนทำมันมาได้ยังไงตั้งนาน เรารู้สึกไม่อยากทำอะไรเลยมีงานเยอะแยะแต่พอจะทำก็รู้สึกเหมือนต่อต้าน เหมือนทำไมเราต้องทำมันอีก ใจจริงเราไม่ได้อยากเรียนเก่งไม่อยากได้คะแนนเยอะ เราแค่อยากเรียนให้มันจบๆ แต่เราก็กังวลเรื่องเกรดเพราะกลัวทางบ้านจะผิดหวัง พ่อแม่เราไม่ได้กดดัน แต่ค่อนข้างจะเลี้ยงเรามาแบบไข่ในหิน เขาค่อนข้างเป็นห่วงแต่ก็ไม่ถึงกับห้ามทุกอย่าง เพียงแต่บางครั้งเราก็รู้สึกเหมือนไม่มีอิสระทั้งๆที่เขาไม่ได้ห้ามอะไร
ถึงเราจะไม่ค่อยคุยกับคนที่ไม่รู้จัก แต่คนที่สนิทกับเราจะบอกว่าเราพูดมาก เราพูดเพราะไม่ได้อยากพูด บางครั้งก็พูดเรื่องซ้ำๆเดิมๆเหมือนเล่าให้เขาฟัง แต่พอเงียบเขาก็ถามว่าเป็นอะไร คือทำไมเราต้องพูดตลอดเราเงียบบ้างไม่ได้เหรอ เราชอบอยู่ในโลกจินตนาการเวลาที่ไม่ได้ทำอะไร ไม่ว่าจะนอนเฉยๆ ตอนฟังเพลง ก่อนนอน หรือต่อให้กำลังเรียนหรือฟังใครพูดอยู่ถ้าเรารู้สึกไม่อยากฟังเราก็จะไปแล้ว คอยจินตนาการคิดเป็นคนที่ไม่เคยเป็น เป็นคนที่ไม่ได้อยู่ในโลกความเป็นจริง เป็นแบบนี้บ่อยครั้ง เดี๋ยวนี้เหมือนฟังใครพูดอะไรนานๆไม่ได้ ไม่มีสมาธิ ถ้าเรื่องชวนให้เครียดหรือคิดมากหน่อยก็จะปวดหัวเสมอ จนหลังๆเริ่มจะเป็นบ่อยขึ้น
นอกจากนั้นเรายังเป็นคนขี้กลัวมันไม่ใช่กลัวไปซะทุกอย่างแต่กลัวของที่จะทำอันตราย เหมือนถ้าเห็นมีดเราก็กลัวมันบาด เห็นหมาเราก็กลัวมันกัด เห็นแม่ค้าถือมีดหั่นทั่วๆไปเราก็กลัวโดนทำร้าย ทั้งๆที่มันไม่ใช่ เราไม่กล้าเก็บของพวกนี้ไว้ใกล้ตัวเท่าไหร่พวกกรรไกร มีดเราต้องเก็บดีมากๆ เพราะเรากลัวตัวเองเผลอไปหยิบมันมาแล้วหลุดมาบาดเอา แต่เราไม่เคยคิดฆ่าตัวตายนะ แบบนี้เ็นเรื่องปกติรึเปล่าคะ เพราะคนเราน่าจะกลัวอันตรายเข้าหาตัวอยู่แล้ว
ปกติแล้วตอนอยู่กับคนอื่นเราก็ดูปกติดี แต่อยู่คนเดียวเราเดี๋ยวร้องไห้เดี๋ยวอารมณ์ดีสลับกันไปบ่อยครั้งแบบไม่มีสาเหตุ เหมือนนึกจะเศ้รามันก็เศร้า นึกจะดีมันก็ดี จู่ๆมันก็เป็นเอง เพราะมันเป็นสลับกันไปมาแบบนี้ช่วงแรกก็ไม่ได้เป็น่อยเลยนึกว่าเป็นเรื่องปกติไม่ได้เป็นอะไร นึกว่าเราแค่ชอบเพ้อฝันท่านั้นเหมือนคนที่คิดอะไรไปเองแล้วก็รู้สึกร่วมไปตาม แต่ช่วงหลังๆมันหนักขึ้นๆเลยไม่มั่นใจเลย เราควรจะไปหาจิตแพทย์ดีไหมคะ แต่เรากลัวแล้วก็ไม่ค่อยกล้าไปเท่าไหร่ เราไม่อยากกินยาอะไรด้วย เราหาอ่านในเว็บบางคนเขาบอกไปหาจิตพทย์ได้กินยาแล้วคลื่นไส้ เรากลัวเป็นอย่างนั้น
เราไม่ปกติรึเปล่าคะ เราคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ใครๆก็เป็นมาตลอดเลยคะ เราคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องเครียดที่ผ่านมาเป็นประสบการณ์ชีวิตที่ทุกคนต้องเจอเท่านั้น แต่ช่วงนี้ก็รู้สึกเหมือนไม่ไหว แต่ก็ไ่รู้จะเล่าให้ใครฟัง เราควรจะทำยังไงดี
อาจจะเขียนยาวไปบ้างขอโทษด้วยนะคะ แล้วก็ขอบคุณทุกๆคนนะคะที่อ่านมาถึงจุดนี้