สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่เราเขียนขึ้นมา อาจจะยืดเยื้อหรือผิดพลาดอะไรต้องขอโทษไว้ก่อนนะคะ เพราะเขียนขึ้นมาจากความรู้สึกสับสนและอยากหาคำตอบให้กับตัวเองจริงๆค่ะ

เราอายุ30กว่าแล้วค่ะ ชีวิตเราถือว่าดีในระดับนึงเลย ทุกคนบอกว่าชีวิตเราไม่เห็นจะต้องมีอะไรที่จะทุกข์เลย
การศึกษาก็ดี จบจาก ตปท. หน้าที่การงานก็ดี ทำงานในองค์กรณ์ระดับประเทศ รูปร่างหน้าตาก็จัดว่าดีเลย แต่ทุกวันนี้เราไม่มีความสุขกับชีวิตเลยค่ะ

จากคนที่เคยมีความมั่นในในตัวเอง คนที่เคยภูมิใจในตัวเอง จากคนที่เคยมีสังคม เป็นคนเด่น เข้ากับคนอื่นง่าย กลับกลายเป็นคนไม่มีความมั่นใจในตัวเอง ไม่ค่อยอยากพูดคุย ตอนนี้เวลาคุยก็ไม่ค่อยสบตาใคร รู้สึกตัวเองด้อยค่าและปลีกตัวจากสังคมออกมา ทุกวันนี้การคุยกับเพื่อนยังเป็นเรื่องยาก รู้สึกว่าเข้ากันไม่ได้ทั้งๆที่เคยสนิทกันมาก รู้สึกว่าเค้ามองเราเป็นคนไม่ได้เรื่อง จนตอนนี้ความรู้สึกกับเพื่อนสนิทยังเปลี่ยนไป จนไม่มีใครแล้วค่ะ

เราเป็นลูกคนเดียว ครอบครัวไม่อบอุ่น แต่ไม่ได้คิดว่าเป็นปัญหาอะไร เพราะเรามีแฟนมาตลอด และแฟนคือคนที่เติมเต็มชีวิตเราค่ะ แต่เราเป็นคนค่อนข้างเอาแต่ใจและเอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของความรัก จนทำให้เรา้องสูญเสียคนรักดีๆในชีวิตไปหลายคน ทุกวันนี้เรามีแฟน ก็ทะเลาะกันตลอดเพราะเรากลัวเค้าไม่รักเรา กลัวว่าเค้าจะทิ้งเราไป ทั้งๆที่แฟนก็รักเรามาก  ตอนนี้เราร้องขอความรักจนบางครั้งเรารู้สึกว่าทำไมเราทำตัวไม่มีค่าขนาดนี้ เรื่องความรักนี่เราพยายามปรับตัวเองให้ดีขึ้นมาตลอดค่ะ ไม่ค่อยเอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางเหมือนที่ผ่านมา และเอาความผิดพลาดในอดีตมาสอนตัวเองให้ดีขึ้น

หันไปดูคนรอบข้าง ทั้งแฟนเก่า คนในสังคมเก่าๆ เพื่อนรอบๆตัว ทุกคนไปได้ดีหมด มีหน้าที่การงานที่ก้าวกระโดด จัดการกับชีวิตตัวเองได้ดี แต่ตัวเรายังจมอยู่กับอะไรก็ไม่รู้ ทั้งๆที่การศึกษาก็ดีกว่าคนอื่น โอกาสก็มีมากกว่าคนอื่น แต่ตอนนี้เหมือนเราตามหลังทุกคนเลยค่ะ จากคนที่เคยชื่นชมเราก็กลับไม่มีความรู้สึกนั้นแล้ว

เราเคยอยากจะหนีไปไกลๆแต่เราไปไหนไม่ได้เพราะเรามีภาระที่ต้องดูแลครอบครัว ครอบครัวเราทำธุรกิจติดลบ เราเลยต้องรับภาระส่วนใหญ่ในบ้าน ไม่มีเราสักคนทุกคนก็จะลำบาก เงินเดือนที่ได้มาก็เอามาดูแลที่บ้านจนหมด ทุกวันนี้คิดจะทำธุรกิจก็กลัวเรื่องเงินลงทุน เพราะมีเงินไม่มาก กลัวจะขาดทุนเพราะไม่มีประสบการณ์ในการทำธุรกิจ และที่สำคัญคือไม่มีกำลังใจในการทำอะไรเลย จะลงทุนกับแฟนก็คิดเสมอว่าวันนึงต้องเลิกกัน สังคมก็เริ่มหาย เพื่อนสนิทก็ตีตัวออกห่าง

เราเข้าใจว่าทุกอย่างมันอยู่ที่ความคิด เราหาจิตแพทย์มาหลายปี สิ่งเดียวที่ช่วยเราคือยานอนหลับ เราเคยเข้าวัด นั่งสมาธิ ก็ยังเป็นเหมือนเดิม เราคิดจะเข้าคอร์สพัฒนาชีวิต แต่ก็ไม่รู้จะช่วยได้รึเปล่า เราไม่รู้ว่าเราจะหาสังคมใหม่ๆ หาเพื่อนใหม่ๆได้จากตรงไหน. เราไม่รู้ว่าเราจะสร้างความมั่นใจในตัวเองขึ้นมาใหม่ยังไง เราไม่รู้ว่าเราควรต้องเริ่มอะไรจากตรงนี้
เราเข้าใจว่าปัญหาของเราเมื่อเทียบกับคนอื่นๆมันไม่สมควรจะเรียกปัญหาด้วยซ้ำ แต่สำหรับเรามันทุกข์จริงๆค่ะ เราไม่อยากให้สิ่งที่เราเป็นอยู่ตอนนี้ทำให้เรากลายเป็นคนล้มเหลวในชีวิตค่ะ