สวัสดีค่ะ ฉันมีเรื่องค้างคาในใจตั้งแต่สมัยเด็ก อยากจะมาเล่าและขอคำแนะนำจากทุกคน อาจมีใครเคยเจอเรื่องราวแบบฉัน แล้วเราจะมาแชร์กันได้ ขอเล่าเลยนะคะ ตอนนั้นฉันอายุประมาณ14-15 ปี อยู่ประมาณ ม.2-3 ตอนนี้อายุ25แล้วค่ะ ในคืนหนึ่งฉันได้ฝันถึงเรื่องที่แปลกมากทั้งๆที่ก่อนนอนก็ไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้ดูละคร เพราะสมัยนั้นแม่ไม่ให้ดู 2ทุ่มนี่นอนแล้วเป็นเด็กอนามัยเลยทีเดียว ออกตัวก่อนเลยนะคะว่าไม่ใช่ลูกคุณหนูจากที่ไหน เป็นเด็กบ้านนอกจนๆนี่แหละค่ะ แต่พ่อกับแม่ค่อนข้างเข้มงวด มันแปลกตรงที่การฝันครั้งนี้มันฝังใจ มันเหมือนเรื่องจริงมากแบบว่าแยกไม่ออก ขอเล่าแบบละเอียด และแทนตัวเองว่า      แอ้ม แล้วกันนะคะเป็นนามสมมติ คืนนั้นเราก็ใส่ชุดนอนเแขนตุ๊กตาเป็นชุดกางเกงขาสั้นสีขาวๆครีมๆ ลายกระต่าย ไม่รู้ว่านึกอะไรค่ะวันนั้นแค่อยากจะนอนแบบสวยๆ น่ารักๆ ทั้งๆที่ปกติก่อนนอนก็จะไม่ได้พิถีพิถันอะไรหยิบอะไรได้ก็ใส่ แต่วันนั้นนี้เลือกแล้วเลือกอีก ผมนี่หวีจนพ่อด่าว่าจะน่ารักไปให้ใครดู คือเราไว้ผมยาวน่ะปกติก็แล้วแต่อารมณ์หวีสองสามทีก็นอนแล้ว แต่วันนั้นนานเป็นพิเศษ พอทุกอย่างเรียบร้อยแอ้มก็เข้าห้องนอน ซึ่งในห้องนอนเราก็จะมีเตียง 6 ฟุต นอนคนเดียวแต่ชอบเตียงใหญ่ มีตู้ลำโพงเครื่องเล่นเทป (สมัยนั้นอ่ะเนาะ) วิทยุสมัยก่อน อยู่ข้างเตียง เพราะเป็นคนชอบฟังเพลงก่อนนอน พอแอ้มหลับไปอยู่ดีๆก็มีความรู้สึกเหมือนกับว่ามีคนกำลังมองเราอยู่ (ในฝันแล้วนะคะ) แอ้มก็เลยค่อยๆลืมตาขึ้นมา สิ่งเเรกที่เห็นก็คือ มีผู้ชายคนหนึ่งยืนมองเราอยู่ข้างๆเตียงค่ะ ตอนนั้นตกใจมากคิดว่าผู้ชายที่ไหนมาอยู่ในห้องเรา กลัวค่ะเพราะเรายังเห็นหน้าเขาไม่ชัด มันลางๆ ร่างกายก็ขยับไม่ได้ คิดในใจว่าเราโดนผีหลอกแน่ แปบนึงแหละค่ะไม่นานภาพทุกอย่างมันเริ่มโฟกัส พอทุกอย่างชัดเจนความน่ากลัวมันก็หายไป เพราะผู้ชายคนนั้นที่ยืนมองเราอยู่เขาไม่น่ากลัวเลย เขาเป็นผู้ชายตัวสูงๆ ไม่เตี้ย ใส่กางเกงยีนส์กับเสื้อยืดสีขาว ไว้ผมรากไทรนิดๆ (ตอนนั้นยุคผู้ชายไว้ผมรากไทรค่ะ รุ่นกอล์ฟ ไมค์ แรกๆอ่ะ นึกออกเปล่า) ไม่ได้รากไทรมาก เหมือนนักร้องตอนนั้นนะ แม้ว่าตอนนี้เราจะจำหน้าเขาไม่ได้ แต่รู้ว่าเขาหล่อและน่ารักมาก เกิดมาไม่เคยเจอและเห็นหน้าผู้ชายคนนี้มาก่อนเลยจริงๆ
       ตอนนั้นแอ้มก็ยังขยับไม่ได้แต่พูดได้ เขายิ้มให้แอ้ม มันเป็นยิ้มที่อ่อนโยนและอบอุ่นต่อหัวใจมาก ตอนนั้นแอ้มยังเด็กยังไม่มีแฟนแค่แอบรักคนโน้นคนนี้ตามประสาไป เขาไม่พูดอะไรเลยยืนยิ้มอยู่แบบนั้น แอ้มเลยตัดสินใจพูดก่อน
"นายเป็นใคร เข้ามาในห้องเราได้ไง" เขายังยืนมองเราและก็ส้งยิ้มอยู่แบบนั้น ยอมรับนะคะว่าตอนนั้นใจนี่เต้นไม่เป็นจังหวะเลย มันเขิน เขินจนไม่รู้จะทำยังไงเกิดมาไม่เคยมีผู้ชายคนไหนมาจ้องตาเราเอาเป็นเอาตายแบบนี้ แถมเราเองยังหลบสายตาเขาไม่ได้อีกเพราะขยับไม่ได้
"ขอโทษนะ" เขาพูดแค่นั้นค่ะ แล้วก็เดินมานั่งบนลำโพงข้างหัวเตียงเรา
"ขอโทษอะไร ขอโทษทำไม นายเป็นใคร" เราก็ถามเขาต่อค่ะ แต่ทำไมอยู่ดีๆใจเรามันก็ฝ่อลงทั้งๆที่เมื่อกี้ยังเขินเอาเป็นเอาตายแค่เขาพูดคำว่าขอโทษ
"อย่าถามอะไรที่พี่ตอบไม่ได้เลยนะ" เขาเอามือมาลูบผมเราเล่นค่ะ ทั้งๆที่เราพยายามจะขืนตัวเพราะรู้สึกไม่โอเคแล้วอยู่ดีๆมาเล่นหัว อย่าว่าแต่จะเอาหัวหนีเลยค่ะแค่คิดจะขยับยังยากเลย