บทที่21-30
แม้นเจ้าร้างลาไกลไปจากพี่
เจ้าบินหนีห่างไปไร้สังหรณ์
จากคนรักต้องลาหายจากจร
ไม่อาวรณ์ลาล่วงดังผึ้งบิน
โอ้ผึ้งน้อยลอยไปจนไกลหล้า
สุดนภาลอยล่องน้องผกผิน
หากมิกลับพี่คงตายวายชีวิน
ร่างฝังดินเพราะมลายซึ่งดวงใจ
เพราะว่าบ้านเรานั้นห่างไกลนัก
โอ้ที่รักพี่คิดถึงเจ้ารู้ไหม
รักเอ๋ยรักรักมากสุดดวงใจ
รักเรื่อยไปจนชีพม้วยมรณา
แม้นว่าเจ้าอยู่ไกลถึงเพียงนั้น
พี่ยังมั่นคงคิดถึงถวิลหา
รอสักวันคงได้พบเจรจา
ได้เห็นหน้าตัวน้องยาผู้อยู่ไกล
พอโรยร้างลาล่วงห่างไกลมาก
ใจยุ่งยากคิดมากน้องรู้ไหม
เคยร่วมอยู่คู่ควงน้องเจ้ามิห่างไกล
แต่วันนี้กลับลาไปไกลน้องนาง
โอ้น้ำตาหลั่งรดระรินร่วง
ทั้งใจดวงหทัยแทบอาสัน
เกือบจะสิ้นหัวใจไร้ชีวัน
เพราะพี่นั้นรักน้องมากยากลืมเลือน
โอ้ความรักช่างไกลเพราะทางรัก
อกแทบหักมจแทบพังเปรียบเสมือน
โอ้เพราะรักเคยได้รักทุกวันเดือน
แต่ต้องเลือนลาร้างจากกันไป
โอ้เพราะรักมันรักจนปักอก
แม้นเจ้าห่างถึงนรกพี่ตามได้
แม้นลาล้างไปสวรรค์วิมานใด
พี่จะตามดวงหทัยไม่โรยลา
แม้นว่าน้องลาไปใต้สมุทร
พี่จะรุดดำดิ่งลงไปหา
แม้นว่าน้องมุดดินดานพสุธา
ตัวพี่ยาจะดำมุดไปพบเธอ
แม้นว่าเจ้าหนีไปอยู่กับต้นไม้
พี่จะไปปีนต้นหาเสมอ
แม้นอยู่กลางที่เหน็บหนาวยากจะเจอ
ขอให้เธอรอที่นั้นจะรีบไป