คราวล่วงกาลผ่านเลยคนเคยรัก
เขาเหหักให้คอยละห้อยหา
ไม่ยึดถือคำมั่นในสัญญา
เมื่อเวลาเคลื่อนคล้อยรักพลอยจาง

ดั่งมิเคยผูกพันกันมาก่อน
คำออดอ้อนคลับคล้ายกลายเมินหมาง
รสหวานฉ่ำพร่ำติดเหมือนผิดทาง
เมื่อเธอร้างห่างเรือนไม่เยือนดู

ไฉนเลยหนอใจช่างไร้ค่า
เปรียบต้องมารับบทคนอดสู
อยู่บนโลกโศกช้ำน้ำตาพรู
เลื่อนไหลสู่กลางบ่วงห้วงหทัย

โอ้อกเอ๋ย เผยซึ้งรำพึงเศร้า
อยู่กับเงาซมซานสุดขานไข
มิโอบเอื้อเหลือรักเคยพักใจ
"รอยแผล"ในทรวงหม่นยากทนแล้ว....


"สุนันท์ยา"