เหมือน เส้นฟ้า กางกั้น ให้จันทร์เศร้า
เหมือน เมฆเทา บังหมด รันทดหมาง
เหมือน ดายเดียว เช่นใคร หมายจับวาง
เหมือน อ้างว้าง หนาวเหน็บ เก็บซ่อนใน

ฉัน เฝ้ามอง จันทรา บนฟ้ากว้าง
ฉัน ห่างร้าง มวลมิตร จิตหวั่นไหว
ฉัน คิดถึง ใครหนึ่ง ซึ่งอยู่ไกล
ฉัน ขื่นขม ดวงใจ คลับคล้ายจันทร์

ที่ ตอ้งอยู่ อย่างเหงา แสนเปล่าเปลี่ยว
ที่ ไร้ผู้ ข้องเกี่ยว ปองเหนี่ยวฝัน
ที่ อับเฉา สิ้นแสง แห่งตะวัน
ที่ ประกาย ผ่องพรรณ คราวฉันตรม

เดียวดาย อยู่ บนโลก ที่โศกซับ
เดียวดาย กับ พ่ายแพ้ ดวงแดขม
เดียวดาย ด้วย รักร้าง อย่างซานซม
เดียวดาย ท่าม สายลม พรมพลิ้วโชย
*******
...ฉันเหมือนจันทร์ เดียวดาย ใต้ผืนฟ้า
มองนภา พาใจ คล้ายแห้งโหย
ต้องอาดูร สูญรัก ที่ฝากโปรย
ดังโสมล้า แสงโรย สิ้นเรืองรอง

...กลางนภา ฟ้าสรวง ดวงจันทร์เจ้า
ยังเงียบเหงา คราวคล้อย เป็นรอยหมอง
...กลางผืนภพ หนึ่งข้า น้ำตานอง
มีเพียงเหงา ครอบครอง ต้องเดียวดาย..


“สุนันท์ยา”

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้บทกลอนนี้ สุเขียนเมื่อวัน ลอยกระทง ปี 2555 แล้วค่ะ
เป็นความรู้สึก ที่เหงาๆจริง เพราะเป็นช่วงที่ เริ่ยม มีอาการ ป่วยกระเสาะ กระแสะ
เป็นๆหายๆจนถึงสิ้นปี55 จึงได้รู้ว่า ตัวเองเป็นโรคร้าย วันนี้ไปนั่งอ่านกลอนในบล็อค
เจอกลอนนี้ จึงเอามาตั้งกระทู้ อีกครั้งหนึ่ง ถ้าจำไม่ผิด กลอนนี้สุได้ลงในหนังสือ ดอกไม้ในม่านหมอกไปด้วยค่ะ
อย่าเพิ่งรำคาญกันนะคะ เพราะนี่เป็นอีก ผลงาน ที่สุประทับใจ(ตัวเอง 555)ซึ่งเป็นความรู้สึกจริงจากใจ ที่ร่ายลงในอักษรค่ะ