ห้องเอ๋ย ห้องหอ
รอรักฤารอร้างน่าสงสัย
เจ้าคนพาลมันแกล้งให้เจ็บใจ
คอยใส่ไคล้จิตใจไร้ปราณี

การศึกใดไม่เคยนึกระย่อ
มิเคยท้อเป็นฝ่ายถอยหลีกหนี
หากครั้งนี้แค้นเคืองไม่เหลือดี
มันย่ำยีสิ้นศรีงานมงคล

ถึงไฟแค้นสุมอกเหลือจะเอ่ย
จะล่วงเลยกลั่นแกล้งสักกี่หน
แต่เพื่อบ้านเพื่อเมืองจะยอมทน
ให้ผู้คนปลอดภัยเป็นไรมี

จากบ้านเมืองอันตัวพี่นี้รักเจ้า
จึงคอยเฝ้าแหนหวงอยู่เช่นนี้
จนได้เจ้ามาอุ่นเรือนพี่ยินดี
แม้นครั้งนี้จากไปว่าไกลตา

เวหาสห้องตั่งเตียงเคียงประคอง
ตระกองกอดรัดรึงเสน่หา
มิร่วมเรือนเพียงสักคืนแสนโศกา
ปริ่มว่าใจจะขาดอยู่รอนรอน

จึงจูบซับน้ำตาแล้วกล่าวถ้อย
เจ้าน้องน้อยพี่คงลาไปก่อน
กลิ่นนวลเนื้อรัญจวนชวนอาวรณ์
จะหนุนนอนแนบเนาว์ก็เหลือใจ

ขอผ้าผ่อนท่อนสไบคลายคิดถึง
กรุ่นอบร่ำตรึงจิตพิศมัย
ต้องลาแล้วเสน่หาดวงหทัย
ด้วยอาลัยรักล้นพ้นวิญญา