ผ่านมาแล้ว 2 ตอนนะคะ พอจะเห็นว่าบทละครมีแนวทางที่วางตัวละครไว้ต่างจากนิยายพอสมควร โดยเฉพาะตัวละครหลักทั้ง 3 ตัว คือ อุบล/สโรชินี พระอรรค/อัคนี และทิพย์/ทิพอาภา ซึ่งโดยรวมรู้สึกชอบ และคิดว่าทำให้ตัวละครมีมิติที่น่าสนใจมากขึ้น และยิ่งทำให้ลุ้นมากขึ้นถึงการเดินไปสู่บทสรุปของเรื่อง ถือว่าทำได้ดีเลยนะคะ สำหรับละครที่มาจากบทประพันธ์คลาสสิค ที่มีการทำเป็นละครมาแล้ว เพราะคนดูจะพอรู้เรื่องมาอยู่แล้ว ถ้าทำตามเส้นเรื่องเดิมโดยไม่เปลี่ยนแปลงเลย ก็อาจจะน่าเบื่อไปหน่อย เราลองมาวิเคราะห์แต่ละตัวเทียบกันดูนะคะ ว่าจะทำให้เรื่องน่าสนใจมากขึ้นอย่างไร (ยาวไปหน่อย งั้นขอแยกเป็น อีกสองความเห็นนะคะ เขียนแล้วเพลินมากๆเลย อินมากจริงๆเรื่องนี้) ใครดูแล้วรู้สึกยังไงมาคุยกันได้นะคะ

1. อุบล
บทละครค่อนข้างเทความสำคัญให้อุบลมากกว่าในนิยายพอสมควร ตามจริงลำพังเหตุผลในนิยายอุบลก็มีเหตุผลเพียงพอต่อการจะอาฆาตพยาบาท และทวงความรับผิดชอบจากอัคนีอยู่แล้ว แต่เมื่อมาเพิ่มบทความเข้าใจผิดเรื่องทิพย์เข้าไป ยิ่งทำให้อุบลมีทุกเหตุผลที่จะโกรธแค้น เรื่องชาติก็เรื่องนึง แต่พอมีเรื่องผู้หญิงอีกคน ที่ก็น่าสงสัยว่ามีอะไรกับสามีตัวเองรึเปล่า และสุดท้ายยังเข้าใจว่าหนีไปด้วยกันจนไปตายพร้อมกันอีก มันกลายเป็นว่าเหตุผลเรื่องความรักชาติของพระอรรคกลายเป็นคำโกหกไปเลย ซึ่งมองว่าปรับบทแบบนี้ดีนะคะ ถึงเวลาที่อุบลได้รู้ความจริง ความโกรธก็น่าจะคลายลง และให้อภัยได้ง่ายกว่า เพราะก็จะรู้ว่าตัวเองเข้าใจผิดไป จริงๆแล้วพระอรรครักตัวเอง และเหลือแต่การทำความเข้าใจกับเหตุผลจริงๆของพระอรรค ซึ่งก็คือ ความไว้ใจความเชื่อมั่นว่าเมียรักชาติไม่ต่างจากตน จะทำหน้าที่นี้ได้ และอย่างเต็มใจ

ส่วนในนิยายนั้น พระอรรคและอุบลครองเรือนกันด้วยความราบรื่น รักกันดี ไม่มีการสร้างให้พระเอกเป็นคนดุ ปากแข็งความในใจไม่เคยบอกให้เมียรู้ จนทำให้เมียเข้าใจผิดเรื่องผู้หญิงอีกคนแบบในละคร ถ้าตามในนิยาย ไม่มีทิพย์มาเกี่ยวข้อง อุบลเข้าใจพระอรรคมาตั้งแต่ต้นแล้วว่าทำไปเพราะความรักชาติ  แล้วก็รู้ด้วยว่าพระอรรคก็ออกไปตายในสนามรบ ไม่ได้สงสัยต่อเจตนาของพระอรรค แต่ที่มีคือความน้อยใจ ตัดพ้อ ว่าพระอรรคนั้นทั้งๆที่เราก็รักกัน แต่ทำไมถึงฆ่าได้ลงคอ ถึงจะบอกว่าเพื่อชาติก็เถอะ รู้สึกว่าไม่ยุติธรรมที่พระเอกได้ไปเวียนว่ายตายเกิด ลืมทุกอย่างไปหมด ในขณะที่อุบลต้องอยู่ตรงนี้ ทำบาปฆ่าคนชั่วไม่สิ้นสุด  มันจึงเป็นเหลือแค่ประเด็นเรื่องทำไมใจร้าย ทำไมเห็นแก่ตัว ไม่ยุติธรรม ส่วนเรื่องเจตนาว่าทำไปเพราะรักชาติ และเรื่องรักรึเปล่าไม่ได้สงสัย (อุบลรู้ว่ารัก แต่รักไม่เท่าที่ตัวเองรัก ซึ่งก็ถูกเพราะพระอรรคแม้จะรักอุบล แต่ก็รักชาติมากกว่า)

ดังนั้นสิ่งที่อุบลต้องการในนิยาย คือ การยอมศิโรราบของพระเอก ยอมรับว่าผิด ยอมชดใช้ให้ พอเค้ายอมชดใช้ให้จริงๆ ก็กลับใจอ่อนกับเหตุผล และคำสารภาพรักของพระเอก ที่ไม่เคยออกจากปากเลยตอนมีชีวิต ทำให้ปล่อยพระเอกไป ในนิยายพระเอกยืนยันเจตนาและหัวใจตัวเองจนอุบลเข้าใจ

แต่ในบทละคร อุบลนั้นแค้นพระเอกที่ทรยศตัวเองไปรักหญิงอื่น ชาตินี้ก็ตามมารัก มันยิ่งกว่าแค้น อุบลต้องการให้พระเอกเจ็บเหมือนตัวเอง ยิ่งกว่าตัวเอง พอได้มาฟังความจริงว่าเรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่ตัวเองคิด ได้รู้ความจริงพร้อมกัน 2 เรื่อง ที่ไม่เคยเชื่อมาก่อน ก็คือ พระอรรคทำไปเพราะรักชาติจริงๆ และไต้องการปกป้องอุบลจากพวกศัตรู บวกกับความไว้ใจจึงให้มาทำหน้าที่ ไม่ใช่เพราะจะกำจัดอุบลให้พ้นทางรักของพระอรรคกับทิพย์ พอรู้ความจริงแล้วอุบลจึงเข้าใจ ดังนั้นในละครอุบลจึงแค้นมากกว่า แต่คลี่คลายเรื่องได้ง่ายกว่า ด้วยข้อแม้ข้อใหญ่ๆ คือ พระเอกต้องทำให้อุบลเชื่อได้จริงๆ ว่ามันคือการเข้าใจผิด ตรงนี้แหละน่าสนใจว่า จะแก้ต่างยังไงให้เชื่อ (ในเมื่อก็อ้อล้อกับทิพย์ซะขนาดนั้น คำแก้ตัวใครๆก็พูดได้)

บทนี้เสริมอุบลมากๆ ดันให้นุ่นเกิดสุดๆ ประกอบกับความเหมาะสมทั้งรูปลักษณ์ ความสามารถในการรำไทย และพลังทางการแสดงของนุ่นด้วย ไม่แปลกเลยที่เรื่องพิษสวาทเวอร์ชั่นนี้ แทบจะมีนุ่นเป็นตัวแทนคนเดียวเลย ถ้าไม่ใช่นุ่นก็นึกไม่ออกว่าจะเป็นใครเล่นได้เหมาะเท่านี้แล้วค่ะ