เมื่อสายฝนหล่นพร่างระหว่างเหงา หัวใจร้าวเมื่อคราวเขาห่างเหิน ทางเดินไกลอ้างว้างอย่างเหลือเกิน ความบังเอิญคือเงา เราสามคน เธอมีใครก่อนฉันเมื่อวันก่อน ความร้าวรอนจมซ่อนเมื่อย้อนหน คราครั้งเก่ารักเราเคย

อยู่อย่างคนเพ้อฝันในวันเศร้า เคียงคู่เงาระทมตรมหนักหนา ขาดคนคอยห่วงใยให้พึ่งพา เปรียบเศษดินท้องนาค่าไม่มี ต้องเจ็บช้ำจำทนเหมือนคนบ้า โชคชะตาคลับคล้ายไกลหลีกหนี เฝ้าโศกศัลย์นานนับกับเดือนปี ดวงฤดีรอนร

ร้าวระทมตรมแต้มสองแก้มอาบ เป็นรอยคราบน้ำตาคราหลั่งไหล อยากลบเลือนแผลเก่าที่เศร้าใจ ยิ่งเหมือนใครเอามีดมากรีดทรวง อยากจะลืมกลับจำช้ำจริงนี่ ขอบอกพี่เจ็บในช่างใหญ่หลวง น้องอกหักช้ำรักจากชายลวง น้ำตาร่

รักอย่ารู้คลายจำพรากเจ้าต่อนี้   ลาไกล ใครเล่าเฝ้าเอาใจ  นิ่มน้องเล้าโลมกล่อมหลับใน คืนค่ำพัดเป่าเข้าร่ายร้อง   กล่อมเจ้าฝันดี คิดความยามห่างน้อง

เมื่อรักแท้ แพ้ทาง นางร่วมฝัน ขอเลือกหัน หลังกลับ ลาลับหนี แล้วจารจด บทร้อย ถ้อยวจี ใจดวงนี้ ที่ช้ำ เธอนำพา เก็บเศษซาก กากรัก ที่หักกลับ ก้มหน้ารับ ความช้ำ เลิกพร่ำหา หอบเศษใจ ในรัก กลับคืนมา กลั้นน้

นอนสะอื้นเดียวดายกายเจ็บหนัก สุดจะหักตาข่มระทมฝืน ปาดน้ำตากอดหมอนนอนกล้ำกลืน จวบล่วงคืนฟ้าสางสว่างพราว สายลมพลิ้วผ่านแผ่วหวานแว่วเสียง ดั่งสำเนียงเคียงคลอล้อลมหนาว สุรีย์ฉายแสงแต้มวับแวมวาว น้ำค้างรา

เก็บ ใจ ซ่อน อ่อน ไหว ใน ความ เหงา ทุก คืน ร้าว หวั่น ไหว ให้ คัน หา แอบ ปิด ซ่อน รัก เร้น เช่น นั้น มา ทุก ทิ วา รา ตรี ไหน ให้ หวั่น ทรวง เก็บ เอา ไว้ เรื่อย ไป ใน ใจ นี้ ดวง ฤดี มี แต่ เศร้า ครา

ยอมรับกับ หัวใจ ว่าไม่กล้า ตามที่ปรารถนา จะเสกสรร ดั่งเดือนหลบ เร้นแสง แฝงเมฆพลัน เมื่อตะวัน เยี่ยมฟ้า ต้องลาไกล ใจซ่อนซบ หลบมุม สุมทรวงโศก ดุจวิโยค จำแลง แกล้งไฉน อ่อนระโหย โรยแรง สิ้นแสงใด ช่วยผ่อน