นอนสะอื้นเดียวดายกายเจ็บหนัก
สุดจะหักตาข่มระทมฝืน
ปาดน้ำตากอดหมอนนอนกล้ำกลืน
จวบล่วงคืนฟ้าสางสว่างพราว

สายลมพลิ้วผ่านแผ่วหวานแว่วเสียง
ดั่งสำเนียงเคียงคลอล้อลมหนาว
สุรีย์ฉายแสงแต้มวับแวมวาว
น้ำค้างราวพลอยเพชรเก็จมณี

มองวิหคผกผินบินเคียงคู่
เจื้อยแจ้วกู่ขับขานสำราญศรี
หันมามองตัวเราเหงาสิ้นดี
ไร้คนที่ห่วงหา เอื้ออาทร

ช้ำฤดีท่วมท้นทนหนาวเหน็บ
ยากจะเก็บดวงแดแพ้ถ่ายถอน
กลืนน้ำตาหลั่งล้นบนที่นอน
ด้วยร้าวรอนเกิน(ใคร)เขาจะเข้าใจ..


“สุนันยา”