หวาดหวั่นอยู่ในสีดำสนิท
จมมิดกับความเดียวดาย
ฝันร้ายทั้งที่ยังตื่น
สะอื้นผ่านลมหายใจแผ่วหวิว

ดูเถิดท้องไส้ที่แห้งจนกิ่ว
ความหิวคือมรณะคละคลุ้ง
สะดุ้งตื่นบนแผ่นหินผา
รอคอยเข็มนาฬิกาหมุนวน

จวบจนเหล่าพญามัจจุราช
ปล่อยให้แคล้วคลาดออกสู่แสงอุษา
แต่อนิจจา ใยต้องมาติดหล่ม
ดิ่งจมซ้ำความช้ำชอก

...ตอกย้ำด้วยอำมหิตจำลอง...