จากกระทู้ก่อนของผมรู้สึกว่าตัวเองมีสติน้อย
ทำอย่างไรก็ยังมีความรู้สึกทุกข์ใจอยู่เสมอ
เมื่อพิจารณาก็รู้ว่า เรารู้โทษจากการขาดสติ
แต่ก็ทุกข์เพราะความขาดสติอยู่อีก

หลังจากนั้นพยายามมีสติให้มาก แต่ก็ยาก
จึงทบทวนโทษจากการขาดสติในอดีต
ใช้ปัญญานำให้ใจรู้แจ้งมากขึ้นเรื่อยๆ
ทบทวนๆๆ จนเห็นความสำคัญของสติมาก

จากนั้นเริ่มตั้งมั่นได้ ก็ดำรงสติอยู่ทุกเวลา
แม้ความอยากกิน อยากมอง ก็รู้ทันหมด
เมื่อรู้ทัน ความทุกข์ก็หายไปในพริบตา
เกิดความสุขขึ้นอย่างมาก ตลอดทั้งวัน

จากแต่ก่อนที่รู้ แต่ก็ไม่ทันมัน
เหมือนคนรู้ว่าอ้วน ทุกข์ ก็ตอนหลังกินแล้ว
แต่ตอนนี้รู้ทันว่ากินมีโทษ อยากกิน ก็มีโทษ
ใจก็ปล่อยความอยากกินออกไปในทันที

ตอนนี้เรียกได้ว่าทุกข์แทบไม่เจอในแต่ละวัน
สำคัญคือความเพียรและความตั้งใจมาก
เมื่อทำถึงจุดนี้ ใจก็รู้เองต้องเพียรอยู่เสมอ
แม้จะเหนื่อย มันก็ทำเอง ไม่ต้องไปบังคับ

ส่วนนี้ต้องพยายาม ไม่อยากบอกว่าง่าย
แต่บางคนที่เก่งแล้ว ก็คิดว่าง่าย แค่มีสติ
ความมีสติในระดับนี้ ไม่ง่ายสำหรับมือใหม่
ขอให้ผู้ปฏิบัติพิจารณาตนเองก่อนเชื่อใคร

ปัญญากับสติมันพยายามไปด้วยกัน
หากเรามีความเข้าใจธรรมะในระดับหนึ่ง
ดังนั้นผู้ที่ยังขาดอยู่ก็อย่าลืมเพิ่มอีกด้านหนึ่ง
ตัวอย่าง [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้หากเรารู้มากแต่ขาดสติ
ก็ทุกข์ที่เรายังหลงทำ เหมือนคนจบเอกวิทย์
แต่อดทนตัวเองไม่ได้ ยังกินจนอ้วน และป่วย
ยิ่งทุกข์ใจกว่าคนที่ไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ
หากเรามีสติแต่ขาดปัญญา ก็ทุกข์ที่ทำผิดซ้ำ
เพราะไม่กระจ้างในความรู้ เหมือนคนที่อดข้าว
แต่กินขนมปังตลอด เพื่อลดความอ้วน
ก็ยิ่งท้อใจกับความพยายามของตนเอง

สุดท้ายก็ขอให้ทุกท่านก้าวหน้าเช่นกัน
ไม่ลืมโทษของการขาดปัญญาและสติเสมอ