เราก็รู้ว่าไม่มีใครเกิดมาเพอร์เฟค แต่มันก็อดเสียใจไม่ได้เวลาโดนว่าหรือล้อปมด้อย
ถ้าเลือกได้คงไม่มีใครอยากเกิดมาขี้เหร่หรอก
เราไม่เข้าใจว่าทำไมคนส่วนใหญ่ถึงชอบตัดสินกันแค่ปมด้อยไม่กี่อย่าง

เราเป็นคนหนึ่งที่โดนว่าอยู่บ่อยๆ ซึ่งเราเสียใจมาก
เราเป็นผู้หญิงตัวเล็กค่ะ สูงแค่155 หนัก49 น้ำหนักเหมือนเราอ้วนนะแต่ไม่โครงเราเล็ก
ไม่ถึงกับผอมมาก เราค่อนข้างเข้มๆ คิ้วเข้มๆ
แต่เราจะโดนว่าเรื่องฟันเขี้ยว เวลายิ้มเพื่อนที่ทำงานเขาจะพูดว่าฟันไม่สวยว่าสาระพัด ซึ่งเราไม่ชอบเลย

แม้แต่ครูสมัยมัธยมยังเคยพูดกับเราเลยว่าชาตินี้เราคงไม่สวยหรอก เราอึ้งเลยค่ะ อยากร้องไห้มากตอนนั้นยังเด็กมากด้วย
เราโดนว่าเรื่องนี้เรื่องเดียวนะ แต่เราคิดว่าตัวเราก็มีดีอย่างอื่นแต่ไม่เห็นมีใครพูดถึงเรื่องดีๆของเราเลย

มันทำให้เราไม่มีความั่นใจเลยค่ะ ไม่กล้าที่จะชอบใคร
ไม่กล้ายิ้มให้ใครด้วยซ้ำ มีแต่คนว่าเราว่าหน้านิ่งไม่ค่อยยิ้ม
ก็เพราะถ้าเรายิ้มก็จะโดนว่าเรื่องนี้ไงคะ เราเลยไม่มั่นใจเลย

อย่างตอนนี้เราเพิ่งจะเริ่มต้นสังคมทำงานมาไม่กี่เดือนเราก็โดนเขานินทา สาวๆในออฟฟิตที่เราทำเขาดูแรงๆกันทั้งนั้น ทั้งกินเหล้า ผู้ชาย ใส่สั้นรัดติ้วมาทำงาน ส่วนเราเทียบเขาไม่ได้เลยค่ะ เราดูเด็กน้อยมากๆ แต่เขาก็ยังพูดเราดูแก่ๆไม่เหมือนเขาลูกคุณหนู พ่อไปรับไปส่ง พูดอีกว่าเขาน่ะมีแต่ผู้ชายในออฟฟิตมาจีบ ขี้เหร่ๆดำๆอย่างเราน่ะไม่มีใครเอาหรอก เราก็บอกหรอคะแล้วก็เงียบไป

เราอยากรู้ว่าจะมีใครบ้างมั๊ย ที่จะมองจุดเด่นของคนอื่นมากกว่าปมด้อย
มันทำให้เราเสียใจและน้อยใจมาก เราก็รู้ว่าตัวเองไม่สวย แต่ก็ไม่อยากฟังคำซ้ำเติมขนาดนั้น
หรือชาตินี้เราจะต้องอยู่คนเดียวแล้วจริงๆ
เพราะเดี๋ยวนี้เจอแต่ผู้ชายที่มองผู้หญิงสวยๆ หรือแม้แต่เวลาจะทำอะไรคนส่วนใหญ่ก็ให้โอกาสคนสวยมากกว่าทุกที