คือเราไม่รู้สึกอะไร ไม่ดีใจ ไม่ค่อยยิ้ม จะหัวเราะก็แค่ตอนเล่นเกมค่ะ แต่พอปิดจอคอม ทุกอย่างคือจบ ก็ไม่รู้สึกอะไรเหมือนเดิม  แม่เราที่เครียดเรื่องหนี้ก็ทักมาบอกกับเราว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว แต่เราเคยโป่ะหนี้ให้แม่เราไปแล้วสองรอบเกือบแสนรอบหลังมาเราไม่มีเงินพอที่จะช่วยแล้วก็ได้แต่โอนให้เท่าที่มี รอบนี้หนี้แม่เราหนักกว่ารอบที่ผ่านมา แม่เราก็ทักมาคุยมาปรึกษา เรากลับไม่ได้บอกไม่ได้ให้กำลังใจแม่เราเลยสักคำค่ะ เราไม่รู้สึกอะไรเลยอ่ะค่ะ แม่เราก็ได้แต่บอกให้เราดูแลตัวเองดีๆ ช่วงนี้แม้แต่แม่โทรมา ทักมา เรายังไม่อยากรับเลย เราไม่รู้สึกที่อยากจะคุยรึอะไรเลย แล้วถ้าเป็นคนอื่นเงินที่เราเก็บมาตลอดเพื่อที่จะตั้งใจมีบ้านมีรถแต่กลับเอาไปใช้หนี้หมดเป็นคนอื่นอาจจะเครียดก็ได้ แต่เรากลับไม่รู้สึกอะไรเลยทั้งๆที่เงินนั้นเราตั้งใจเก็บมาก เราไม่ร้องไห้ ไม่เสียใจ เฉยชากับทุกอย่างแม้แต่แม่ของตัวเองทั้งๆที่เมื่อก่อนเรารักแม่มากแท้ๆ รึทุกอย่างที่เป็นอาจจะเป็นเพราะชีวิตประจำวันของเราไม่ได้คลุกคลีกับใครเลยคะ   คือเราเป็นเด็กเสี่ยค่ะแต่ที่มาเป็นก็เพราะแม่เราเป็นคนแนะนำมา  ตอนนั้นก็มีพี่คนนึงพูดนะคะว่าเหมือนแม่เราขายเราให้เสี่ยคนนี้มีแม่ที่ไหนอยากให้ลูกเป็นเด็กเสี่ย แต่เราก็ต้องยอมรับด้วยว่าตอนนั่นเราก็อายุ19แล้วเราโตพอที่จะมีความคิดเป็นของตัวเองรู้ผิดชอบชั่วดีแต่ชีวิตจริงมันไม่ง่ายเลยค่ะ เราก็ตัดสินใจมากับเสี่ยคนนี้เพราะเราอยากทำฟัน ทำฟันของเรามันต้องผ่าตัดด้วย200k+เลยค่ะ เราไม่ได้คิดที่อยากจะสบายด้วยการมาเป็นเด็กเสี่ยเลยแต่เพราะเราไม่มีปัญญาหาตังมาทำฟันค่ะด้วยเศรษฐกิจแบบนี้ยากค่ะ เราเลยตัดสินใจมา กะว่าได้ทำฟันเสร็จก็จะไป ไม่อยากอยู่แบบนี้ จนตอนนี้ก็ เกือบสองปีแล้วค่ะ ฟันพึ่งจะได้เริ่มทำแต่เราก็ตกลงกับเสี่ยคนนี้แล้วว่าทำฟันเสร็จจะไป เขาก็โอเค เขาขอแค่ลูกไว้เรามีลูกให้เสี่ยคนนึง  แต่กว่าจะมีวันที่เราเกือบจะได้เป็นอิสระ เวลาที่ผ่านมาเราต้องยอมรับเลยค่ะว่าพูดคุยวันนึงไม่ถึง50คำ ไม่ได้เจอใครพบใครเลยอาจจะมีนานๆที  เป็นเวลาเกือบสองปี มันทำให้เราเป็นคนไม่รู้สึกยินดี เสียใจ กับอะไรสักอย่าง ถ้าเราหลุดจากตรงนี้ไปแล้ว เราต้องพบแพทย์หรืออะไรมั้ยคะ เราอยากได้ตัวเองคนเดิมกลับมามากค่ะ อยู่เลี้ยงลูกเฉยๆ ในห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่กว้างมาก เรื่องเงินเสี่ยก็ไม่ได้ให้ตลอด อยากกินอะไรก็จะมีคนเอามาให้ แต่เราไม่ได้ดีใจกับชีวิตตอนนี้เลยทั้ง ๆ ที่ชีวิตตอนนี้เราสุขสบายมากถ้าเทียบกับการที่เราต้องออกไปทำงาน แต่ถ้าแลกได้ เรายอมกลับไปทำงานเหมือนเดิมยอมลำบาก ดีกว่าที่ต้องมาเป็นเด็กเสี่ยแล้วเสียตัวตนของตัวเองแบบนี้ ตอนนี้เรารู้ว่าตัวเองเสียตัวตนของตัวเองไปแล้ว ไม่รู้สึกกับอะไรสักเรื่องเลยค่ะจริงๆ