สวัสดีคะ
ตอนนี้เราเสียใจกับเรื่องความรักอยู่คะ ทุกวันนี้เราเสียใจและร้องไห้ทุกวัน เริ่มตั้งแต่เดือนมีนาจนถึงวันนี้ก็จะสิ้นเดือนมิถุนาละ ร้องไห้ทุกครั้งและทุกวันที่อยู่คนเดียว โดยเฉพาะตอนขับรถ ตอนขับรอยู่คนเดียวทุกอย่างเงียบไปหมด สมองก็คิดแต่เรื่องเดิมๆ ก็รู้ว่าอันตรายแต่มันห้ามสมองไม่ให้คิดไม่ได้คะ ถึงเปิดฟังเพลงเปิดวิทยุก็ไม่ได้ช่วยอะไร เคยหาวิธีลองโทรศัพท์คุยระหว่างขับรถ (ใช้หูฟัง) ก็เท่านั้นคะ เราก็เงียบอยู่ดี เพื่อนมักจะถามบ่อยๆ ว่าโทรมาแล้วเงียบโทรทำมัย
โดยส่วนใหญ่เราจะร้องไห้ตอนขับรถมาทำงานคะ พอถึงที่ทำงานก็จะเช็ดหน้าพอเจอเพื่อนที่ทำงานก็จะทำเป็นอารมณ์ดีหัวเราะเฮฮา พอมานั่งที่โต๊ะคนเดียวน้ำตาก็คลออีกละ ช่วงเย็นขับรถกลับบ้านก็ร้องไห้อีก แต่จะร้องหนักกว่าช่วงเช้าเพราะเราทนฝืนว่าสบายดีตอนอยู่ที่ทำงาน ร้องจนเสื้อเปียก ตาบวมแดง พอขับถึงบ้านก็เช็ดหน้าเช็ดตา ยิ้มเข้าบ้านปกติ ไม่อยากบอกแม่ไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจ แม่ก็ทำเป็นปกติไม่เคยถามไม่เคยแสดงอาการว่าเราแปลกไป จนมีอยู่วันนึงหลังจากทักทายแม่ ก็เข้าห้องไปส่องกระจก มองหน้าตัวเองแย่มาก ตาบวมแดง เสื้อผ้าเปียกแบบเห็นชัดๆ เราคิดว่าแม่เรารู้แน่ๆ แต่แม่ไม่ถาม เราก็เสียใจที่ทำให้แม่ทุกข์ เราก็ทุกข์นะ แต่เราบังคับความคิดความรู้สึกตัวเองไม่ได้ นี่ก็ผ่านมาหลายเดือนละ ความเสียใจก็ไม่ได้ลดลงเลย ตอนนี้ถ้าอยู่คนเดียวก็เสียใจร้องไห้ตามเคย เหนื่อยนะกับความรู้สึกตัวเองที่เป็นอยู่ทุกวัน แต่มันฝืนทำไม่ได้ พยายามหาคนคุยแล้วก็เท่านั้น ไม่ได้ช่วยให้เราดีขึ้นเลย บางทีก็คิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า อะไรมันจะเศร้าขนาดนี้ แล้วเราจะรักใครได้อีกมั้ย ความรู้สึกตอนนี้เหมือนจะยังรักใครไม่ได้ ขณะที่พิมพ์กระทู้อยู่ตอนนี้ก็เศร้านะ น้ำตาคลอแต่ร้องไห้ไม่ได้ เพราะอยู่ที่ทำงาน
แล้วคนอื่นๆ ตอนเศร้าเสียใจ อาการหนักขนาดไหนคะ ผ่านมันมาได้ยังงัย ใช้เวลานานมั้ย ?
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ