ในช่วงหนึ่งของชีวิต คนเราอาจรู้สึกทุกข์ ซึมเศร้า จิตใจหม่นหมอง ท้อแท้ มันเกิดจากปัญหาต่างๆมากมาย ตอนนี้เรากำลังเผชิญกับภาวะซึมเศร้านี้อยู่ มันหมดสิ้นหนทางหมดกำลังใจ มันทุกข์มากที่ต้องฝืนยิ้มทำตัวเหมือนมีความสุขเวลาอยู่ต่อหน้าเพื่อนต่อหน้าทุกคน ไม่มีใครรู้ว่าข้างในจิตใจเรากำลังเศร้าหมองอย่างหนัก เราไม่เคยมีความสุขเลย เราเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อน อายุ22 ปีแล้วแต่ก้ไม่เคยมีแฟนเลย เพราะค่อนข้างจะเงียบขรึม ไม่สนใจใครมากเป็นพิเศษ เราเป็นคนนิ่ง เงียบ จนคนที่อยู่ด้วยพาลหงุดหงิด เป็นตัวน่ารำคาญของคนในครอบครัวหรือญาติๆเสมอ เราเป็นคนใจเย็นทำอะไรช้าๆ จนญาติพี่น้อง ลูกพี่ลูกน้องล้อว่าเรา เป็นคนปัญญาอ่อน มันเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เราไม่มีความสุข ทุกคนชอบพูดจาเยาะเย้ย เราเสียใจมากขนาดพี่สาวตัวเองยังชอบล้อว่าปัญญาอ่อนไม่เคยมีใครเข้าใจเราเลยไม่มีแม้แต่คำปลอบใจ เราแค่อยากให้มีใครสักคนให้กำลังใจเราบ้างเข้าใจในสิ่งที่เราเป็น  อยากให้มีคนห่วงใยให้มีกำลังใจต่อสู้ในยามท้อแท้ ทุกวันมีแต่ความว่างเปล่า เรารู้สึกท้อแท้ มันรู้สึกเหมือนอยากร้องไห้อยู่ตลอดเวลา จิตใจมันอ่อนแอแค่มองใบไม้ มองท้องฟ้า มองตึกสูงๆ ก็ร้องไห้ บางทีไม่อยากไปมหาลัย ไม่อยากเรียนไม่อยากทำอะไรเลยเก็บตัวอยู่ในห้องพัก ไม่มีใครที่ทำให้เรารัก คิดถึง มีความผูกพันธ์แม้แต่น้อยแม้แต่พ่อกับแม่เรายังเฉยมากๆ เรารู้ตัวว่าเราคงเป็นโรคซึมเศร้าเพราะเราร้องไห้ทุกวัน ชอบวาดฝันอะไรแบบไม่มีจุดหมายคิดถึงแต่เรื่องที่มันเป็นไปไม่ได้พอรู้สึกตัวก็ร้องไห้ อยากนอนหลับนานๆเคยมีความคิดว่า อยากนอนหลับไปเลยไม่อยากตื่นขึ้นมาเจอกับผู้คนอีกแล้ว เรารู้ตัวในสิ่งที่เรากำลังเป็นอยู่จิตใจเราไม่ปกติแต่เราไม่สามารถจัดการกับมันได้ อยากไปพบจิตแพทย์เผื่ออะไรๆจะดีขึ้นบ้าง เราจะทำยังไงดี