สวัสดีครับ ผมเป็นคนนึง ที่ไม่เหลืออะไรในชีวิตเลย ผมเข้าใจ การอยู่คนเดียวแบบเคว้งคว้างมันทรมานมากแค่ไหน กระทู้ผม ขอให้เป็นแรงบันดาลใจ ให้กับคนหลายๆคนที่เคยตกอยู่ในสภาพเหมือนผม ผ่านไปได้ด้วยดี ตอนนี้ผมอายุ 41 ครับ ผมไม่เหลือ แม้กระทั่งพี่น้องญาติหรือพ่อแม่ ผมเพิ่งออกจากเรือนจำ ปีพ.ศ 2566 มีมอเตอร์ไซค์ขับรถมาชนท้ายผม แต่สุดท้าย ผมกลับเป็นคนผิด ผมต้องเข้าเรือนจำ ติดคุก 1 ปี เคยคิดไหม ว่าคนเราดวงมันจะซวย มันซวยแบบไม่น่าเกิด ผมไปชนลูกตำรวจครับ แล้วผมสู้คดีมา ศาลจึงตัดสินให้ผมติดคุกครับ ทั้งๆที่ เขามาชนผม ตอนนั้นผมมีห้องพัก​ ยังมีรถ ยังม​ีร้านเล็กๆขายของ ยังมีแฟน ที่คอยดูแลผม 1 ปีเต็มๆ ที่แฟนผมต้องส่งเสีย ทุกอาทิตย์ ทุกอาทิตย์ จนวันผมได้รับอิสรภาพ ผมปล่อยมา นั่นคือทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้ว ออกมาใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกได้เดือนกว่าๆ ก็รู้ว่า แฟนผมนอกใจไปมีคนใหม่แล้ว ทุกอย่างมันเปลี่ยนไป เค้าหาเรื่องทะเลาะกับผม จนกระทั่ง เราเลิกกัน ตอนนั้น ผมไม่มีทะเบียนบ้านแล้ว ไม่มีญาติ ไม่มีงานทำ แล้วไม่มีเงิน เหลือแค่แมวตัวนึง ที่ผมเคยซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดกับแฟน เขาทิ้งไว้ให้ผม เราต้องดิ้นรน ใหนจะค่าห้อง​ ดิ้นรนหางาน ก็ไม่มีใครรับ งานก็หายากจริงๆ เที่ยวยืมเงินคนอื่น ยืมเงินเพื่อน จนเพื่อนไม่คบ ขอแค่ประทังชีวิต เอาไว้ให้แมวมีกิน แล้วตัวเรากินบ้าง สุดท้ายผมไปนอนอยู่ข้างถนน ผมพยายามติดต่อแฟนผม เขาไม่เคยรับโทรศัพท์ผมเลย ในตอนนั้นผมสงสารแมวผมมาก เพราะเขาก็มีชีวิต มีจิตใจ ตัดสินใจที่จะให้ คนอื่นมาดูแลแทน แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ เราก็ต้องทน ​ เที่ยวหาเงินคนอื่น เพื่อที่จะประทังชีวิตให้หางานทำให้​ได้​ ​ เพราะเราไม่ต่างอะไรกับคนเร่ร่อนเลย เอกสารก็ไม่มี แล้วคนมันจะซวย นอนอยู่ข้างถนน มันยังหยิบกระเป๋าตังค์ ที่มีบัตรประชาชนเหลือแค่ใบเดียว หายไป นั่นไม่มีโอกาสครั้งสุดท้ายที่ผมไม่เหลืออะไร​ ผมไม่สามารถทำอะไรได้เลย เหมือนหมดหนทางแล้ว​ และสุดท้ายผมก็คิดสั้น ผมทำอะไรโง่ๆกับชีวิต คิดน้อยใจตัวเอง ในวันที่เรามี ทำไมเรามีเพื่อนเยอะแยะ ทำไมเรามีคนที่จะเข้ามาหาเราเต็มไปหมด แต่ในวันที่เราหมด กลับมีใครก็ไม่รู้ ที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน มาเอาข้าวให้เรากิน มาคอยช่วยเหลือเรา เราต้องต่อสู้ กับปัญหาชีวิต กับโรคซึมเศร้า จนเราคิดหาทาง ต้องทำบัตรประชาชนใหม่ให้ได้ เราไปเขต ไปที่อำเภอ เขาบอกต้องมีชื่ออยู่ในทะเบียนบ้าน เราพยายามหาเพื่อน หาคนรู้จัก เพื่อขอเข้าทะเบียนบ้าน สุดท้าย มันไม่มีใครช่วยเหลือเราเลย เราตัดสินใจไปที่ คนไร้ที่พึ่ง และติดต่อไปขอความช่วยเหลือ สุดท้าย พม ก็มาถาม และให้ความช่วยเหลือ เราได้ ชื่อเข้าทะเบียนบ้าน ได้ใช้สิทธิ์รักษาตัว ในตอนนั้น เราได้ทำงานเป็นรปภ กว่าจะได้ทำ ก็ต้องนอนข้างถนน มานาน เราเริ่มมีที่พัก เริ่มมีเงินให้เบิกกิน ​แรกๆ มันอาจจะไม่เหลืออะไรเลย พูดแบบไม่อายเลย แม้แต่กางเกงในยังไม่มีจะใส่ เราต้องใส่เสื้อผ้าตัวเดียวดำๆ เอาไว้นอน มีชุด​รปภไว้​ทำงาน แล้วอดทนเดือนนึง ซื้อข้าวเปล่า กับข้าว 1 ถุง เราสามารถอยู่ได้ 1 วัน เงินที่เหลือเราก็ซื้ออาหารให้แมว ซึ่งตัวเราอดได้ แต่เราไม่เคยคิดที่จะให้แมวเรา อด หลายๆครั้งที่ตอนที่ มันไม่เหลืออะไร เคยคิดที่จะไปปล้น​​ ไปขโมย แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้เลย เรายอมเลือกที่จะไม่มีดีกว่า แล้วเดินขอเงินคนที่ไม่รู้จักไปทั่ว บางคนก็ให้ บางคนก็ด่า บางคนก็คิดว่าเราเป็​นมิตรฉาชีพ​ สุดท้าย แล้วก็ผ่านเหตุการณ์พวกนี้ มาได้ด้วยตัวคนเดียว เราเลยอยากจะบอกกับคนที่ท้อแท้ คนที่หมดกำลังใจ คนที่เคยมีเราล้ม ชีวิตคนเราเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ มันไม่มีใครหรอก ที่จะมารักเราเท่ากับตัวเราเอง มันไม่มีใครหรอก ที่จะมาอยู่กับเรา ในวันสุดท้าย นอกจากตัวเราเอง ปัญหาทุกปัญหา​ มันอาจจะไม่มีทางออกทั้งหมด แต่มันก็มีแต่ปัญหาหนึ่งที่มันมีทางออก ตอนนี้ เราก็มีชีวิตใหม่ ที่มันดีกว่าเดิม แม้มันอาจจะยังไม่มีอะไรมากนัก แต่อย่างน้อย เรามีงานทำ เรามีข้าวให้แมวกิน ก็สามารถเลี้ยงตัวเองได้ เราสามารถใช้สิทธิ์ตาม ที่รัฐบาลกำหนด เรามีที่อยู่ โดยที่ไม่ต้องมาเดือดร้อนใคร ขอให้คนที่เผชิญชีวิตแบบผม อย่าท้อ อย่าหมดกำลังใจ อยากให้ลุกขึ้นสู้ เพื่อตัวเอง ไม่ต้องไปมองคนอื่นที่มี ไม่ต้องไปอยากได้ ขอแค่ตัวเองมีความสุขก็พอ เป็นกำลังใจให้ทุกคนครับ ใครไม่รัก​ ก็ขอให้รักตัวเองก็พอ​ ไม่ต้องไปหวังอยากได้กำลังใจจากใคร​ กำลังใจจากตัวเราเอง​ มีค่าที่สุดในชีวิตเราแล้ว​