คำพูดก็ดูดี๊ดูดี ตีหน้าเศร้าเก๊งเก่ง เรียกคะแนนสงสารอีก ส่วนกูจากคนธรรมดากลายเป็น เลย ยอมใจจริงๆ ไม่ได้จะอยากแขวะหรืออยากจะพูดถึงหรอก กูชอบต่างคนต่างอยู่แบบนี้ที่สุดหล่ะ แต่มันอัดอั้นตันใจมานานหล่ะ กูขอบ่นเหน่อยเหอะ เอาจริงๆหน้ามันกูยังไม่อยากมอง เสียงมันกูก็ไม่อยากได้ยินเลย และกูก็ไม่ได้ถูกชะตาด้วยตั้งแต่แรกด้วย คือ ตั้งแต่ตอนแรกพูดมาได้ว่ากูดูบอลแล้วเถื่อน น่ากลัว ” ฉันไม่อยากคุยกับแกเลย”  อี ไม่ชอบก็หุบปากไปดิว่ะ ก็กูชอบของกู น่ารักตายแหละนั่งเล่นคอมแล้วร้องไห้เหมือนแมวตายกูยังไม่เคยว่าปัญญาอ่อนซักคำ แล้วบางทีนะเดินผ่านคนนู้นคนนี้ก็ไปทักเขา บางคนเขาไม่อยากรู้จักดูไม่ออกหรอ กูยังดูออกเลย  โถ่โคตรเสล่อ  แต่อี เห็นเสล่อๆใครจะคิดว่าทำให้กูกลายเป็นคน ในสายตาคนอื่นๆเพราะการแสดงเรียกคะแนนสงสารที่เหมือนจบมาจากโรงเรียนสอนการแสดงของมัน  บางคนนี่นะเคยคุยกับกูไม่ถึงสามครั้งก็มองกูเป็นคน แถมยังมาแขวะกูอีก อีนั้นก็แขวะกูไปกับเขา แต่ถ้าต่อหน้าคนที่รู้จักกับกูดีหน่อยก็จะตีหน้าเศร้า คือกูไม่ชอบมันจะให้ไปยิ้มเสแสร้งกูก็ไม่ทำ คือไม่มองหน้ามันด้วยซ้ำ หลังจากนั้นกูก็เลยกลายเป็นคน ในสายตาเขา  เขาเป็นคนเฟรนลี่ เพื่อนเขาเยอะ เขาพูดไร แกล้งตีหน้าเศร้าๆเพื่อนเขาก็เชื่อ  ส่วนกูไม่ได้มีเพื่อนเหมือนเขาก็กลายเป็นคน ไปซิ