ถุงมือเรื่องสั้น เรื่องแรก เป็นเรื่องของชายคนหนึ่ง ไปเจอเพื่อนคนหนึ่งซึ่งไม่ได้เจอกันมานาน

ก็เลยต้องเสวนากัน และสังสรรค์กันตามธรรมเนียม โดยมีเพื่อนคนอื่นๆ ของเพื่อนเขาร่วมด้วย

เรื่องราวจะเป็นไปอย่างไร ไปอ่านกันเลยครับ ^^

คืนวันหนึ่ง เวลาประมาณสามทุ่มเศษ ๆ

ผมกำลังเดินผ่านหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง ใกล้สนามมวยราชดำเนิน

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของใครคนหนึ่ง ร้องเรียกผม ด้วยสำเนียงที่พูดไม่ชัดซักเท่าไหร่

"เฮ้ย ไอ่อ๋อม อะไปไอ๋ มาอี้ มา ๆ"

ผมชื่อถนอมครับ แต่คน ๆ นั้น พูดไม่ชัด แทนที่จะเป็น "หนอม" เลยกลายเป็น "อ๋อม"

พอผมหยุดเดิน หันไปดู จึงถึงบางอ้อ

"อ้าว สมชาย ไปไงมาไงเนี่ย ไม่เจอเอ็งมาตั้งนาน ไม่นึกว่าจะมาเจอที่นี่ในคืนนี้"

สมชาย คือเพื่อนคนหนึ่งของผม ซึ่งผมไม่ได้เจอมานานแล้ว

มันกวักมือเรียกผมอย่างรัว ๆ

"เฮ้ย ไอ่อิ๊บหาย เอ็งไม่อ้องพูกมาก เข้ามาก่อง ไอ้ห่ "

ผมจึงเดินเข้าไปนั่งร่วมโต๊ะกับเขา และเพื่อน ๆ ของเขาอีก รวม ๆ แล้ว เกือบสิบคน

สมชาย แนะนำให้ผมรู้จักพวกเขาเหล่านั้น ตั้งแต่ชายที่ดูอาวุโสกว่าเพื่อน

"เฮ้ย นี่ หัวอ้าคะอ๊ะกู พวกอี๊ก็ เพื่อง ๆ"

เขาพูดไม่ชัด ก็เพราะ ปากแหว่ง จมูกบี้ เลยออกเสียงลำบาก

ตัว น หนู หรือ ด เด็ก ต เต่า ขึ้นต้นคำ หรือเป็นตัวสะกด พูดไม่ได้เลย

ส เสือ ร เรือ ล ลิง ก็พูดไม่ได้ ดังนั้น เวลาฟังมันพูด ต้องตั้งใจฟังนิดนึง

หลังจากที่ผม สมชาย และเพื่อน ๆ ของเขาเหล่านั้น ทำความรู้จักกันพอสมควรแล้ว ผมจึงถามสมชาย

"สมชาย ทำไม หน้าตาเอ็งกลายเป็นแบบนี้ จะพูดอะไรทีก็ลำบาก คนฟังก็ฟังยาก ไอ้ห่ เมื่อก่อนนี้เอ็งหล่อ สาวติดตรึมเลย"

"เฮ่ย เอื้องมังเอ้า" สมชายตีหน้าเศร้าพูด ผมฟังไปก็พยายามเดาคำพูดของมันไป อ๋อ เรื่องมันเศร้า

"เขาประสพอุบัติเหตุ โดนรถเฉี่ยวชนน่ะครับ ยังเคราะห์ดีที่รอด ไม่ตาย" คนที่สมชายบอกว่าเป็นหัวหน้าช่วยอธิบาย

"อ้อ ครับ" ผมพยักหน้าให้เขา แล้วถามสมชายต่อ

"แล้วตอนนี้ เอ็งทำงานอะไรวะ"

"อ๋อ กูเอ๋อ เอ็งไม่อู๊เอ๋อวะ กูเป็งอั๊กมวย"

"นักมวย ?"

"เออ เฮ้ย ค่ำวังอี๊ กูก็เพิ่งขึ้งอ๊กมาหมาก ๆ"

"เพิ่งขึ้นชกมาหมาด ๆ" หัวหน้าคนนั้นช่วยแปล ผมก็พยักหน้าหงึก ๆ

"เฮ้ย แล้วผลการชก เป็นไงมั่งวะ"

"อ๋อ เอ็งอยากอู๊ เอ๋วกู อะเอ้าให้ฟัง ขอเบียร์ กะกับแก้ม เพิ่มอ่อย เพื่อง"

ผมดีดนิ้วเรียกบ๋อย สั่งเบียร์และกับแกล้มสองสามอย่างมาเพิ่ม บนโต๊ะ กับแกล้มหลายอย่างก็หมดแล้วด้วย เบียร์ก็ใกล้จะหมดเหมือนกัน

พอได้เบียร์พร้อมกับแกล้ม ทุกคนก็ร่วมวงกันต่อ สมชายก็เริ่มเล่าเรื่องการชกมวยที่ผ่านมาสด ๆ ร้อน ๆ

"เอิ้มยกแอ้ก กูก็ขึ้งเวอี แย็ป ๆ ไปก่อง ไอ้คู่อ๊ก ของกู ก็เหมืองกัง แย๊ป ๆ เอ้งไป เอ้งมา แย๊ปไป แย๊ปมา อ๊ะฆังหมกยก เก๊ง! ยกอี๊ อะเหมอกัง"

"อืม...ต่อไปซิ"

"ยกอ๋อง กูเอิ้มออกอาวุก อ๊ายอำ ขวาอาม บุกปะชิก อีเข่า ฟังออก อักมังไปเยอะ กำอังอะอ๊อกมัง เก๊ง! อิ๊บอ๋าย หมกยก ยกนี้ กูคะแองอำ"

พวกเพื่อน ๆ ของเขาหัวเราะ ขำกัน ผมก็อดยิ้มไม่ได้

"พอขึ้งยกอี้อ๋าม มังกะเอาคืง อักกูไปอ๋ายหมัก อักกูเอ็มอี้ กูก็เอ็มอี้เหมืองกังวะ ไอ้ห่ แอ๊วก็เผอโองหมักอ๋วงเข้าให้ พั๊วะ! กูอ้วง องไปกองบงพื้ง กรรมกางเข้ามา อั๊บ อึ่ง อ๋อง อ๋าม อี่ ห้า ไอ้อิ๊บหาย กูโคกแค้งมังเอย กรรมกางอั๊บอึ๋ง แปก กูอุ๊กขึ้งมา กะจะเข้าไปอักมังให้หายแค้ง เก๊ง! อิ๊บหาย อ๊ะฆังหมกยกอีก"

เพื่อน ๆ เขาหัวเราะขำกลิ้ง ผมก็หัวเราะตาม เพราะอดขำกับสำเนียงการพูดและลีลาการเล่าของเขาไม่ได้

"ต่อไปซิ ยกที่สี่เป็นไง"

"อ๋อ ยกอี่ มังเป็งยกอวอ๋าง พออ๊ะฆังเก๊งขึ้งมา กูก็ปี่เข้าหามัง อ่อยอ๊ายอ่อยขวา ๆ  มังก็เป๋ไปเป๋มา กูกะอ๊อก แอ้ออง ยกอี๊ แอ่มัง หมุงอัวไป แอ๊วก็ อออะเข้ฟากหาง เข้าปายคางกู เปี้ยง! กูหงายอ๊อง กรรมการเข้ามาอั๊บ อึ่ง อ๋อง อ๋าม อี่ ห้า หก เอ็ก แปก เก้า อิบ พออิบ กูก็แพ้ องมาอากเวอี อั๊บค่าอัวมาอ๋องอ๊อยบาก แอ๊วก็มากิงเบียร์กัง อี้เอื๋อ พังแปก เอ็งก็อ้วยออกให้กูอ้วยอ๊ะกัง !"

ไอ้ซิบหาย! ได้ค่าตัวสองร้อย แDกสองพัน โต๊ะใหญ่เลย !