สวัสดีค่ะ วันนี้เราอยากระบายปัญหาชีวิตที่เราเจออยู่ตอนนี้และอยากขอความเห็นว่าควรจะทำอย่างไรดี
เมื่อก่อนเราเคยมีครอบครัวที่อบอุ่นมาก พ่อรักแม่มากดูแลแม่ที่ป่วยมาตลอด10ปี พ่อคือฮีโร่ที่หนูภูมิใจที่สุด แต่แล้ววันนี้ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เริ่มจากพ่อไม่กลับบ้าน เริ่มมีบ้านเล็ก มันเป็นความรู้สึกที่หนูเจ็บปวดที่สุดที่พ่อตอนนี้เหมือนไม่ใช่พ่อคนเดิมที่หนูเคยรู้จัก แม่โทรมาร้องไห้ทุกวัน(ตอนหนูเรียนมหาลัยไกลบ้านค่ะ) แม่ต้องขับรถไปฟอกเลือดเองทุกอาทิตย์(แม่เป็นโรคไตค่ะ) หนูรู้สึกไม่อยากมองพ่อ ไม่อยากขอเงินเขาใช้แต่ก็ต้องทำตัวเป็นลูกที่ดีเพราะหนูยังต้องใช้เงินเขาจ่ายค่าเทอม ต้องให้เขาให้เงินรักษาแม่ หนูเคยคิดอยากจะกลับไปเรียนแถวบ้านกลับไปดูแลแม่แต่แม่ก็ขอไว้ว่าให้เรียนต่อให้จบไม่ต้องเป็นห่วงแม่ ความหวังสุดท้ายที่จะให้แม่ไม่เหงา มีคนดูแล ก็เหลือแค่พี่ชาย แต่มันไม่เป็ดั่งที่คิด
ปกติพี่ชายเหลวไหลอยู่แล้ว เรียนไม่จบ อายุ26แต่อยู่บ้านเฉยๆมาตั้งแต่ม.6 ขอเงินพ่อใช้ไปวันๆ ไปช่วยพ่อทำงานบ้างวันที่อยากได้เงิน แต่ก็ยังไม่สร้างความเดือดร้อนอะไรมาก อย่างน้อยก็พาแม่ไปหาหมอบ้างในบางครั้ง
จน3เดือนมานี้ มันติดยาค่ะ น่าจะยาบ้า ตอนที่มันแปลกๆไปหนูเคยให้มันยืมไอแพดเล่นแล้วหนูไม่ได้ออกเฟสเพื่อที่จะคอยดูว่ามันทำอะไรบ้าง และได้รู้ว่ามันซื้อยามาเสพ หลังๆมามันเริ่มอาละวาด ด่าทอแม่เสียๆหายๆ ขู่เอาเงินเก็บจากแม่ เริ่มผลักแม่ ล่าสุด มันทำลายข้าวของในบ้าน ยกทีวีขึ้นมาจะทุ่มใส่แม่ แต่โชคดียายเข้ามาช่วยไว้ ความหวังที่พ่อจะกลับมาบ้าน กลับมาช่วยแก้ปัญหา มาอยู่เพิ่อนแม่ก็ไม่มี แค่กลับมากินข้าวเย็นแล้วก็ออกไป ไม่เคยคิดจะเป็นห่วงแม่เลยว่าอยู่บ้านสองคนกลับพี่ชายจะเป็นยังไงทั้งๆที่พ่อก็รู้ว่าตอนนี้พี่ชายเป็นยังไง
ถ้าแจ้งตำรวจก็คงติดคุกไม่นานเพราะคงตรวจเจอแค่ฉี่ม่วง ออกมาคงแค้นคนที่แจ้งจับ แถมออกมาคงจะเลวกว่าเดิมเพราะแถวบ้านคนที่ออกจากคุกไม่เห็นมีใครดีขึ้นสักคน มีวิธีไหนที่จะทำให้มันติดคุกสักสิบปีมั้ยคะ อย่างน้อยก็2ปีก็ได้ให้หนูเรียนจบจะได้พาแม่ไปอยู่ที่อื่นด้วยกัน2คน
มันทรมานมากนะคะเวลาที่ต้องทำเป็นเข้มแข็งตอนแม่โทรมาร้องไห้ทุกวันเล่าว่าพี่ชายมันทำอะไรบ้าง ต้องทำเป็นไม่ร้องไห้เพื่อเป็นที่พึ่งทางใจให้แม่ ให้แม่สบายใจจะได้ไม่ป่วยหนักกว่าเดิม หลายครั้งที่หนูมองมีแล้วอยากจะเอามาปาดคอตัวเอง มองยาหลายๆกระปุกแล้วอยากจะกินมันให้หมด นั่งตรงระเบียงหอแล้วอยากจะโดดลงมา มันเบื่อหน่ายกับชีวิต แต่ก็ต้องอยู่ต่อไปเพื่อแม่คิดแค่ว่าต้องทนต่อไปอีกแค่2ปีหนูก็จะได้อยู่กับแม่แล้ว ทุกวันนี้หนูต้องพึ่งยานอนหลับ ไม่รู้จะหาทางออกให้กับปัญหาพวกนี้ยังไง
ทำยังไงดีคะ พี่ชายติดยา ครอบครัวหนูพังพินาศหมดแล้ว
เมื่อก่อนเราเคยมีครอบครัวที่อบอุ่นมาก พ่อรักแม่มากดูแลแม่ที่ป่วยมาตลอด10ปี พ่อคือฮีโร่ที่หนูภูมิใจที่สุด แต่แล้ววันนี้ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เริ่มจากพ่อไม่กลับบ้าน เริ่มมีบ้านเล็ก มันเป็นความรู้สึกที่หนูเจ็บปวดที่สุดที่พ่อตอนนี้เหมือนไม่ใช่พ่อคนเดิมที่หนูเคยรู้จัก แม่โทรมาร้องไห้ทุกวัน(ตอนหนูเรียนมหาลัยไกลบ้านค่ะ) แม่ต้องขับรถไปฟอกเลือดเองทุกอาทิตย์(แม่เป็นโรคไตค่ะ) หนูรู้สึกไม่อยากมองพ่อ ไม่อยากขอเงินเขาใช้แต่ก็ต้องทำตัวเป็นลูกที่ดีเพราะหนูยังต้องใช้เงินเขาจ่ายค่าเทอม ต้องให้เขาให้เงินรักษาแม่ หนูเคยคิดอยากจะกลับไปเรียนแถวบ้านกลับไปดูแลแม่แต่แม่ก็ขอไว้ว่าให้เรียนต่อให้จบไม่ต้องเป็นห่วงแม่ ความหวังสุดท้ายที่จะให้แม่ไม่เหงา มีคนดูแล ก็เหลือแค่พี่ชาย แต่มันไม่เป็ดั่งที่คิด
ปกติพี่ชายเหลวไหลอยู่แล้ว เรียนไม่จบ อายุ26แต่อยู่บ้านเฉยๆมาตั้งแต่ม.6 ขอเงินพ่อใช้ไปวันๆ ไปช่วยพ่อทำงานบ้างวันที่อยากได้เงิน แต่ก็ยังไม่สร้างความเดือดร้อนอะไรมาก อย่างน้อยก็พาแม่ไปหาหมอบ้างในบางครั้ง
จน3เดือนมานี้ มันติดยาค่ะ น่าจะยาบ้า ตอนที่มันแปลกๆไปหนูเคยให้มันยืมไอแพดเล่นแล้วหนูไม่ได้ออกเฟสเพื่อที่จะคอยดูว่ามันทำอะไรบ้าง และได้รู้ว่ามันซื้อยามาเสพ หลังๆมามันเริ่มอาละวาด ด่าทอแม่เสียๆหายๆ ขู่เอาเงินเก็บจากแม่ เริ่มผลักแม่ ล่าสุด มันทำลายข้าวของในบ้าน ยกทีวีขึ้นมาจะทุ่มใส่แม่ แต่โชคดียายเข้ามาช่วยไว้ ความหวังที่พ่อจะกลับมาบ้าน กลับมาช่วยแก้ปัญหา มาอยู่เพิ่อนแม่ก็ไม่มี แค่กลับมากินข้าวเย็นแล้วก็ออกไป ไม่เคยคิดจะเป็นห่วงแม่เลยว่าอยู่บ้านสองคนกลับพี่ชายจะเป็นยังไงทั้งๆที่พ่อก็รู้ว่าตอนนี้พี่ชายเป็นยังไง
ถ้าแจ้งตำรวจก็คงติดคุกไม่นานเพราะคงตรวจเจอแค่ฉี่ม่วง ออกมาคงแค้นคนที่แจ้งจับ แถมออกมาคงจะเลวกว่าเดิมเพราะแถวบ้านคนที่ออกจากคุกไม่เห็นมีใครดีขึ้นสักคน มีวิธีไหนที่จะทำให้มันติดคุกสักสิบปีมั้ยคะ อย่างน้อยก็2ปีก็ได้ให้หนูเรียนจบจะได้พาแม่ไปอยู่ที่อื่นด้วยกัน2คน
มันทรมานมากนะคะเวลาที่ต้องทำเป็นเข้มแข็งตอนแม่โทรมาร้องไห้ทุกวันเล่าว่าพี่ชายมันทำอะไรบ้าง ต้องทำเป็นไม่ร้องไห้เพื่อเป็นที่พึ่งทางใจให้แม่ ให้แม่สบายใจจะได้ไม่ป่วยหนักกว่าเดิม หลายครั้งที่หนูมองมีแล้วอยากจะเอามาปาดคอตัวเอง มองยาหลายๆกระปุกแล้วอยากจะกินมันให้หมด นั่งตรงระเบียงหอแล้วอยากจะโดดลงมา มันเบื่อหน่ายกับชีวิต แต่ก็ต้องอยู่ต่อไปเพื่อแม่คิดแค่ว่าต้องทนต่อไปอีกแค่2ปีหนูก็จะได้อยู่กับแม่แล้ว ทุกวันนี้หนูต้องพึ่งยานอนหลับ ไม่รู้จะหาทางออกให้กับปัญหาพวกนี้ยังไง