คือหนูเนี่ยอยู่ชั้นป.6คะกำลังจะขึ้นม.1แล้วหนูก็ไปสอยรร.มธย.ที่บ้านแม่คะหนูก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะคิดว่าแม่ให้ไปลองสอบเฉยๆซึ่งหนูมีรร.ที่อยากเรียนอยู่แล้วอ่ะคะ หนูก็เลยถามแม่หนูว่า แม่หนูเรียนอยู่ที่รร.นี้ที่หนูอยากเข้าได้มั้ย แต่คำตอบที่แม่ตอบมามันผิดขาดเลยคะเพราะตอนแรกแม่บอกว่าจะให้หนูเรียนแต่พ่อไปๆมาๆแม่บอกไม่ให้หนูเรียนตอนนั้นมันรู้สึกดิ่งทำอะไรไม่ถูกรู้สึกอยากร้องไห้ เพราะหนูผูกพันธ์กับที่นี้มากๆคะหนูอยู่ที่นี้ตั้งแต่เด็กแล้วหนูก็ตั้งใจเตรียมตัวสอบรร.ที่หนูอยากเข้ามากๆแต่พอแม่พูดแบบนี้มันหมดไฟแล้วก็ดิ่งไปเลยคะทำอะไรไม่ถูกตอนนั้นหนูร้องไห้ออกมาเพราะความรู้สึกมันเหมือนว่าเราทำมาขนาดนี้แล้วอ่ะทำไมเราไม่ได้ทำตามความฝันเราว่ะ แม่อ้างนู้นอ้างนี้สารพัดแต่หนูไม่ได้ฟังอะไรเลยคะมันดาวมากๆในตอนนั้นมันไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเลยคะ เพราะเพื่อนหนูก็อยู่นี้ คนที่หนูรักเคารพและนับถือก็อยู่นี้หนูเข้าใจนะคะว่าการปรับตัวช่วงแรกมันลำบากแต่หนูก็ไม่อยากไปอยู่ดีคะเพราะปัจจัยหลายๆ หนูรู้นะคะว่าพ่อแม่เป็นห่วงหนูแต่หนูก็พิสูจน์ให้ท่านเห็นแล้วว่าหนูทำได้จริงๆแต่เหมือนมันใจไม่มีผลเลยคะหนูควรไปต่อหรือพอแค่นี้คะ