ที่หนูตั้งกระทู้นี้ก็เพราะหนูกำลังเผชิญกับความเครียดความรู้สึกอะไรหลายๆอย่าง หนูอายุ17ค่ะกำลังจะขึ้นม.6เพราะฉะนั้นหนูต้องเริ่มดูมหาลัยที่อยากเข้าไว้เเล้วใช่ไหมค่ะต้องหาเเนวทางตัวเองเจอแล้ว ใช่ค่ะหนูเจอ หนูชอบวิชาชีวะวิทยามากๆเเละก็ชอบพูดด้วยก็เลยมีความคิดว่าอยากเป็นครูสอนชีวะ หนูก็เริ่มมองมหาลัยที่มีคณะตรงตามความต้องการของหนูเเต่ดันมหาลัยที่หนูอยากเข้าเนี่ยอยู่ไกลบ้านเลยลองปรึกษาเเม่ สิ่งที่ทำให้หนูตั้งกระทู้นี้คือคำพูดของแม่ค่ะซึ้ง เค้าพูดว่า"อย่างหวังอย่าเเม้เเต่จะคิดมีเงินรึไง ไปไกลบ้านต้องใช้เงินเยอะเเค่ไหนรู้บ้างไหม"มันจุกอกมันมีความรู้สึกหลายๆอย่างอยู่ในใจ เราเลือกอะไรไม่ได้เลยเพราะไม่มีเงินตัวเลือกชีวิตน้อยเพราะไม่มีเงิน ครอบครัวไม่มีเงินมีเเต่หนี้
เรานั่งคิดไปถึงอนาคตถ้าพ่อแม่ไม่อยู่ละคนที่ใช้หนี้คือเราไม่ใช่หรอ ตอนเค้ากู้มาเราก็นึกคิดตลอดว่าคนที่ต้องใช้หนี้คือเรานะมันเหนื่อยใจอะมันแบบน้อยใจชีวิตของตัวเองว่าทำไมถึงเกิดมาต้องเจอเรื่องอะไรแบบนี้ คือจริงๆเเล้วหนูเจออะไรมาเยอะมากจริงๆค่ะมันค่อยย้ำเตือนหนูตลอดเพราะฉะนั้นตลอดระยะเวลา17ปีที่หนูโตมาความสุขที่หนูมีมันนับครั้งได้เลยค่ะซึ่งมันน้อย หนูก็เเค่อยากมีชีวิตที่ดีกว่านี้อยากมีความสุขให้มากกว่านี้อยากยิ้มให้มากกว่านี้อยากมีโอกาสได้ใช้ชีวิตแบบที่คนอื่นได้ใช้กันมากกว่านี้ (ปล.หนูขอกำลังใจในการใช้ชีวิตต่อไปได้ไหมค่ะ😭)
ทำไมตัวเลือกชีวิตถึงน้อยเพียงเพราะการไม่มีเงิน