เราเพิ่งย้ายร้านใหม่ค่ะ วันแรกๆ ป้าข้างบ้าน (รั้วติดกัน) ก็ทำกับข้าวแล้วตักมาให้ค่ะ เรื่องเหมือนจะดีนะคะ เพื่อนบ้านใหม่ที่แสนดี แต่คือ...ที่ร้านก็ขายอาหารนะคะ ป้าก็เห็น แต่ก็อย่างที่บอกค่ะ ยังทำมาให้เรื่อยๆ นะคะ หลังจากนั้น ซึ่งปกติเราก็ไม่สนใจค่ะ แม่เอามาตั้งโต๊ะด้วย บอกว่าของป้าข้างบ้านเอามาให้ เราก็ไม่ค่อยสนใจค่ะ ปกติก็ไม่ทานอะไรของคนแปลกหน้าเท่าไหร่ แม่ก็ไม่ได้ทานค่ะ

มีวันนึง เราอยู่ร้านคนเดียวเลยยุ่งหน่อย กลางวันก็เลยไม่ได้กินข้าว ป้าแกเอาแกงมาให้ตอนสี่โมงเย็น เราก็แบบ เออ..คือดีอ่ะ ไม่ต้องทำกินเอง เพราะเหนื่อยมาก รีบตักกินเลย คำแรกเท่านั้นแหละ วิ่งเข้าห้องน้ำเลยค่ะ อ้วกแตกค่ะ จริงๆ คือ หวานมากกกกก หวานสุดๆ บอกไว้ก่อน เราไม่กินหวานค่ะ ยิ่งเป็นอาหารคาวนี่ ถ้าออกรสหวานๆ กินไม่ได้เลย วันนั้น เลเวลความอยากอาหารติดลบไปเลย หวานติดปากติดคอ ข้าวเย็นยังกินไม่ลงเลย แม่บอกว่า เคยชิมเหมือนกัน ป้าแกติดทำกับข้าวหวานไปหน่อย (ละแม่มาบอกหนูป่านนี้เนี่ยนะ!!!!)

เข้าใจค่ะ เรื่องแบบนี้มันค่อนข้างเซนซิทีฟ ป้าเขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิด จะพูดแรงๆ ก็ไม่ได้ แต่เรื่องของเรื่องคือ เสียดายของค่ะ และไม่อยากให้ป้าเขาลำบาก เอามาให้ที่บ้านก็ไม่ได้กิน (เรานี่ยิ่งไม่กล้ากินเลยค่ะ) เอามาให้ก็ต้องทิ้ง เวลาเอามา เราก็พยายามบอกแล้ว ว่าไม่ต้อง มีกับข้าวเยอะมาก กินไม่ไหว ป้าก็บอกว่า เอาไปเหอะ ป้าทำไว้ กินไม่หมด (แล้วทำไมป้าไม่ทำแต่พอดี) ถ้าเราลังเล ป้าจะยัดใส่มือ หรือถ้าเราทำเป็นยุ่งๆ มองไม่เห็น ป้าจะเอามาวางไว้ที่โต๊ะในร้านเลย

>>>> แล้วเวลาเอาถ้วยจานไปคืน แม่ก็เอาอาหารไปให้แกด้วยทุกครั้ง ไม่เคยคืนจานเปล่าเลยค่ะ

วันก่อนเอามาอีก เราก็ปากเปราะ ถามว่า แกงใส่น้ำตาลมั้ยคะป้า?? หนูไม่ค่อยกินหวาน ป้าแกก็บอก ไม่มี๊...ไม่ได้ใส่ ไม่เคยใส่น้ำตาล เรานี่จะร้องไห้เลย เหรอป้า???  ถ้าไม่ใส่น้ำตาล แล้วที่หวานๆ นั่นคือไรคะ???? ผงชูรส??? วานผู้รู้ช่วยบอกที

เคยเจอเพื่อนบ้านแบบนี้มั้ยคะ??? ไม่ทราบว่าพอจะมีวิธีรับมือแบบไม่ให้เสียน้ำใจบ้างมั้ยคะ???