เราเคยมีแฟนคนนึงสมัยเรียนมัธยม แต่ก็เลิกกันไปไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เราตามงอนง้อเค้าสารพัด ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนบ้า ไม่กินไม่นอนเป็นเดือนๆ
ขอเรียกว่าช่วงเวลานรก เพราะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ มองไปทางไหนมันก็หม่นๆ หมองๆ ของที่เคยชอบกินก็กินไม่ลง ละครปกติต้องดูทุกคืนก็ไม่ได้ดู
เวลาเห็นคนรักกันมันก็พาลอารมณ์เสียไปหมด มันแย่มากจริงๆ เราปล่อยตัวเองอยู่ในสภาพนั้นประมาณ5เดือนได้ แล้วก็มีแฟนใหม่
อะไรต่างๆมันก็ดีขึ้น

แต่มันมีเรื่องที่ทำให้เราไม่เข้าใจกัน แล้วก็ตัดสินใจเลิกดีกว่า เราเจ็บกันทั้งคู่ เค้าพยายามพูดให้เรารู้สึกแย่จะได้ตัดใจจากเค้า
วันแรกที่เลิกมันทุกข์มาก อาการเดิม กินไม่ได้ นอนไม่หลับ วันต่อมาเริ่มดีขึ้นแล้วก็ดีขึ้นเรื่อยๆ พอวันที่ห้าเราเฉยๆมากเลยค่ะ
คือก็คิดถึงนะ แต่เหมือนเราได้เคยเรียนรู้แล้ว ว่าการเลิกกับแฟนมันเป็นแบบนี้ มันรู้สึกแบบนี้ เราไม่อยากปล่อยตัวเองให้จมกับความทุกข์
เป็นเดือนๆเหมือนครั้งที่แล้ว มันทำให้เราเสียโอกาสในชีวิตไปมาก

พอเราคิดได้อย่างนั้น เราก็ตัดสินใจ ลุกขึ้นมาทำสวย ออกกำลังกาย ไปเที่ยวเฮฮากับเพื่อน เราลิสต์รายชื่อเพื่อนสมัยมัธยมแล้วก็ไปหาเพื่อนทุกคนที่เราลิสต์เลยค่ะ คือมันสนุก คือมันดี ดีมากจริงๆ

เราอยากตั้งกระทู้นี้เพื่อเป็นกำลังใจให้เพื่อนๆทุกคนที่เพิ่งเลิกกับแฟนและกำลังทุกข์ทรมานอยู่ เราอยากบอกว่า ลุกขึ้นมาเถอะค่ะ ถ้าตัดสินใจเด็ดขาดแล้วก็ขอให้เดินต่อไปข้างหน้า ทำตัวเองให้มีคุณค่า สิ่งดีๆอีกมากมายยังรอคุณอยู่ รักตัวเองให้มากๆนะคะ