วันนี้แวะมาเยี่ยมครับ   ภาวะของสมาธิบังคับให้ผมสันโดษ   จะมาแสดงความรู้สึก เหมือนคนปกติไม่ได้ครับ   โดยส่วนใหญ่แล้ว ไม่อยากจะพูดคุยกับใครครับ  วันนี้จะชี้แจง  สำหรับผู้ที่ จะฝึกมาตามผมครับ  ในสมาธิที่จิตนิ่ง  มีสติสัมปชัญญะสูง    ซ่อนความสามารถอยู่   เอาที่แน่ๆ 100%    เมื่อเราเพ่งลงไปตรงที่เรากำหนด    เหมือนรวมจุดพิจารณา  อาการเหมือนวิเคราะอยู่  ( ในเหตุการณ์ที่ผมทดลอง) การวิเคราะเหมือนกับการขยายจุดปัญหา    ในขณะที่ตอนไม่มีสมาธิทำไม่ได้    ผมเคยทดลองขยายเบื้องหลังของคดีญาติ   แล้วเอาไปเล่าให้เพื่อนที่เป็น พ.ต.ท. ฟัง   เพื่อนบอกดังกับตาเห็นภาพเหตุการณ์จริง    และสมาธิแบบนี้  สามารถจะบังคับจิตของเราได้ดังใจ  แล้วแต่เราจะบังคับไปทางไหน    แต่ว่าสมาธิที่ผมใช้อยู่  ไม่เหมือนกับหลายๆท่านที่พูดถึงกัน   สมาธิผมไม่มีปรากฎการ  เหมือนที่ท่านทั้งหลายฝึกในทุกๆกรณี    ไม่มีการเห็น ในสิ่งต่างๆเหมือนท่านอื่นๆทุกกรณี    สมาธิผมแค่จิตนิ่งไม่ฟุ้งซ่าน   ไม่ว่าหลับตาหรือลืมตา  เหมือนคนปกติ  แต่คนอื่นไม่รู้ว่า เราจิตนิ่งอยุดคิด   จะคิดต่อเมื่อเรากำหนดเรื่อง ลงไปใหม่เท่านั้น  สามารถใช้เพ่งพิจารณาได้ตลอด  ไม่ว่าหลับตาหรือลืมตา    เป็นธรรมเอกผุดขึ้น   กำหนดขึ้นในจิตอย่างชัดเจน  ไม่ว่าหลับตาหรือลืมตา     เพราะฉนั้น ใครถามถึงสมาธิ   ผมจึงไม่กล้าตอบคำถาม  เหมือนว่าเราฝึกไม่เหมือนกันครับ     อันนี้ผมต้องการให้ผู้ที่  จะค้นคว้าสมาธิแบบนี้ไว้เป็น ข้อมูลเบื้องต้นครับ    (เฉพาะผู้ต้องการค้นคว้าครับ)