ผมก็ฟังมานะครับว่าให้อยู่กับอานาปานสติ

แต่มันคิดแบบว่าตลอดเลยครับ ตอนว่างมันก็จะดึงไปคิดอีก คิดจนเหนื่อยกับตัวเองครับ พูดได้เลยว่าไม่มีใครทำผมทุกข์ได้เท่าความคิดผม อย่างอื่นผมพอสู้ได้นะ เป็นพวกฟุ้งซ่านก็ว่าได้ครับ

พอผมมาอยู่กับลมหายใจซักพัก ก็เอาอีกละ สมมตินะครับ มีคนคนนึงทำตัวกวนๆใส่ผม อาจจะไม่ได้จงใจ ผมก็นั่นล่ะฮะ คิดไปเยอะละ ในชั่วเวลานั้น เฮ้ย แม่งกวนป่ะวะ เราไปทำอะไรให้ป่ะวะ มันจะทำอะไรเราปะวะ อะไรวะเนี่ย ประมาณนี้ครับ พอตั้งสติก็คิดว่า อืม เราคิดไปเองอีกแล้วนะ ( ผมเป็นบ่อยครับ สุดท้าย ผมก็คิดไปเอง บางอันก็คิดถูกครับ แต่ว่ามันก็ไม่ได้ช่วยอะไร ) พอหาเหตุผลแบบนั้นเสร็จ ก็พักได้แปปเดียว ก็ตึงอีก เฮ้ย ถ้ามันใช่ล่ะ เวรล่ะ อะไรแบบนี้ครับ
ผมจะเป็นตลอด เบื่อตัวเอง เกลียด คิดแบบตอนโง่ก็คงว่า ถ้ากูไม่มีความคิดก็คงดี ประมาณนี้ครับ แต่มันก้ไม่ได้และไม่ดีนั่นแหละครับ

อยากถามคนที่เป็นเหมือนกันน่ะครับ ว่าทำยังไง ถึงจะไม่ไปสนใจจริงๆ ผมลองแล้วนะครับ จดไปทีละขีดว่าคิดกี่ครั้ง ก็ ช่วยได้แค่ตอนนั้นแหละ พอหยุด มาอีก ให้ดูจิต ดูความคิด ก็ เฮ้ย บ้าป่าว ดูจิตเพื่อ เขาไม่ชอบหน้าน่ะ มามัวดูจิต อะไรแบบนี้ครับ คือถ้ามีเรื่องแบบนี้มา ผมแทบนอนไม่หลับ จริงๆนะครับ เลยอยากบวช แต่ตอนนี้ต้องรอเรียนจบน่ะครับ แม่ยังไม่ให้บวช ก็ขอคำแนะนำทีนะครับ

คือไม่สนใจมันไม่ได้เลยครับ ความคิดมันมีเหตุผล ชวนเชื่อมันตลอดเลย

ส่วนใหญ่ทุกข์แค่กับอันนี้แหละครับ ผมมันห่วย
คิดว่าถ้าเอาตรงนี้อยู่หมัดได้ก็สบาย

แต่การใช้ชีวิตมันก็ต้องระวังแหละครับ การพูด การแสดงออก เราพลาดนิดเดียว เรื่องมา ทุกข์ใจ เฮ้อ