ภิกษุทั้งหลาย ! อาชีพต่ำที่สุด ในบรรดาอาชีพ
ทั้งหลาย คือการขอทาน.

ภิกษุทั้งหลาย ! คำ สาปแช่งอย่างยิ่งในโลกนี้ คือ
คำสาปแช่งว่า “แกถือกระเบื้องในมือเที่ยวขอทานเถอะ”
ดังนี้.

ภิกษุทั้งหลาย ! กลุบตุรทั้งหลาย เข้าถึง อาชีพนี้
เป็นผู้เป็นไปในอำนาจแห่งประโยชน์ เพราะอาศัยอำนาจ
แห่งประโยชน์, ไม่ใช่เป็นคนหนีราชทัณฑ์ ไม่ใช่เป็นคน
ขอให้โจรปล่อยตัวไปบวช ไม่ใช่เป็นคนหนีหนี้ ไม่ใช่เป็น
คนหนีภัย ไม่ใช่เป็นคนไร้อาชีพ, จึงบวช.
อีกอย่างหนึ่ง กุลบุตรนี้บวชแล้ว โดยที่คิดเช่นนี้ว่า
เราทั้งหลายเป็นผู้ถูกหยั่งเอาแล้ว โดยชาติชรามรณะ
โสกะปริเทวะทุกขะโทมนัสอุปายาสทั้งหลาย เป็นผู้อัน
ความทุกข์หยั่งเอาแล้ว มีความทุกข์เป็นเบื้องหน้าแล้ว
ทำไฉน การทำที่สุดแห่งกองทุกข์ทั้งสิ้นนี้ จะพึงปรากฏแก่เรา
ดังนี้.

ภิกษุทั้งหลาย ! แต่ว่ากุลบุตรผบู้ วชแลว้ อย่างนี้
กลับเป็นผู้มากไปด้วยอภิชฌา มีราคะแก่กล้าในกามทั้งหลาย
มีจิตพยาบาท มีความดำริแห่งใจเป็นไปในทางประทุษร้าย
มีสติอันลืมหลงแล้ว ไม่มีสัมปชัญญะ มีจิตไม่ตั้งมั่นแล้ว
มีจิตหมุนไปผิดแล้ว มีอินทรีย์อันตนไม่สำรวมแล้ว.

ภิกษุทั้งหลาย ! เปรียบเหมือน ดุ้นฟืนจาก
เชิงตะกอน ที่เผาศพ ยังมีไฟติดอยู่ทั้งสอง ตรงกลาง
ก็เปื้อนอุจจาระ ย่อมใช้ประโยชน์เป็นไม้ในบ้านเรือนก็ไม่ได้
ย่อมใช้ประโยชน์เป็นไม้ในป่าก็ไม่ได้, ข้อนี้ฉันใด;

ภิกษุทั้งหลาย ! เรากล่าวบุคคลนี้ว่ามีอุปมา
เช่นนั้น; คือ เป็นผู้เสื่อมจากโภคะแห่งคฤหัสถ์ด้วย,
ไม่ทำประโยชน์แห่งสมณะให้บริบูรณ์ ด้วย.