(นิยายเรื่องนี้ถูกเล่าผ่านมุมมองของตัวละครหนึ่งของเรื่อง ผู้เขียนยังประสบการณ์น้อย แนะนำและติชมกันได้ครับ)

Ep1/1

                 วันแรกของการเปิดเรียนชั้นมัธยมปลาย ไม่รู้ว่าสดใสไหม แต่ผมมาด้วยความมั่นใจที่เต็มเปี่ยม เพราะสอบได้ห้องคิงของโรงเรียนมัธยม แต่ก็นะ โรงเรียนผมก็ยังคงเทียบไม่ได้กับโรงเรียนในตัวจังหวัดหรอก แค่โรงเรียนบ้านนอกธรรมดา ขณะที่ผมกำลังเดินหาห้องเรียนของผมอยู่ ผมก็พบกับบางคนที่ทำให้ใจผมเต้นรัว เขาเป็นผู้ชาย เห้ยเฉลยกันแต่ต้นเรื่องเลย ซึ่งแน่นอนว่าผมเป็นเกย์ แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าผมใช่ อีกอย่างผมก็ไม่ได้อึดอัดใจอะไรหรอกนะเพราะปกติผมก็เป็นแบบนี้ ไม่ได้ต้องเก็บซ่อนอาการแต่อย่างใด ยังคงมีกิจกรรมที่เหมือนผู้ชายปกติทั่วไป กลับเข้าเรื่องดีกว่า คนที่ทำให้ใจผมเต้นรัวคนนี้ จะบอกว่ารักแรกพบก็ได้ ย้อนไปสมัยมัธยมต้นกับการเข้าค่ายคุณธรรมจริยธรรม ที่ทางกระทรวงศึกษาธิการและกระทรวงวัฒนธรรมของจังหวัดจัดให้นักเรียนทั่วจังหวัดมาร่วมกันฝึกปฏิบัติธรรม และครั้งแรกที่ผมได้พบกับเขาก็คือที่นั่น แม้จะทำได้เพียงแอบมองอยู่ห่างๆ แต่ก็ทำให้ผมเพ้อถึงได้เป็นเดือนๆ จนวันนี้ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย มันเหมือนหัวใจผมสูบฉีดเลือดด้วยความเร็วอีกครั้ง


“เออ ขอโทษนะครับ 4/1 ไปทางไหนครับ”  คุณพระ !! เขาทักผม ผมจะทำยังไงดี ตื่นเต้นและทำตัวไม่ถูกเลย ผมรีบก้มหน้าทำเป็นไม่ได้ยินแล้วรีบเดินไปอย่างไว
"เดี๋ยว นาย.." ตอนนั้นที่รีบเดินออกมาผมเหมือนคนหูอื้อ ตาพร่ามัว มันเป็นอาการที่ผมอธิบายไม่ได้จริงๆ ผมรีบเดินขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว
"ไอ้แบงค์" เสียงตะโกนมาแต่ไกล ปลายเสียงนั้นคือเพื่อนสมัยเรียนมัธยมต้นนี่เอง คงรู้แล้วสินะว่าผมชื่อแบงค์ เวิ่นมาตั้งนานเพิ่งบอกชื่อ
"ไอ้เปรียว" ผมตะโกนกลับไปด้วยความตกใจเล็กน้อย ไอ้เปรี้ยวนี่เป็นเพื่อนที่เคยเรียนอยู่ห้องเดียวกันตอนมัธยมต้น แต่ก็ไม่ค่อยได้สนิทเท่าไร เพราะมันเป็นเด็กหน้าห้อง ส่วนผมนะหลังห้อง ถ้าพูดกันตามตรงเข้าห้องนี้มาได้ ยังงงๆอยู่เลย อาจจะมั่วถูกก็ได้มั้ง แฮะๆ เมื่อพูดถึงไอ้เปรียว ความเก่งของมันอยู่ในระดับ 8 เต็ม 10 แต่อย่างว่า ความเก่งช่างไม่สอดคล้องกับนิสัยมันจริงๆ เอาเป็นว่าอยู่ไกลๆมันจะดีที่สุด



(ตัวละครสนทนาระหว่างแบงค์กับเปรียว)
"เห้ย แบงค์เมิงได้อยู่ห้องเดียวกับกูด้วย"
"รู้ได้ไงวะ"
"ชื่อเมิงติดอยู่ในกระดาษใบเดียวกับกู"
"จำชื่อกูได้ด้วยหรอวะ"
"ใครน่ารักกูก็จำได้หมดแหละ"
"เห้ย!!"
"เมิงก็จริงจังไป กูจำชื่อเพื่อนสมัยเรียนได้ทุกคน คนข้างๆคือธนกิตต์ ข้างหน้าคือกาญนภา ส่วนข้างหลังไม่มีเพราะเมิงอยู่หลังสุด" โห มันนี่นอกจากเรียนเก่งยังความจำดี แต่จริงๆผมก็จำเพื่อนได้หมดนะ แต่..จำได้แค่ชื่อเล่นหน่ะ
"รีบเข้าเรียนกันเถอะ จะ 9 โมงแล้ว" พอไอ้เปรียวพูดจบผมก็วิ่งตามมันไป เพราะมันไม่น่าจะพาผมหลงทาง
"นี่ไง 4/1 รีบเข้าไปเรียนกัน" ผมรีบวิ่งไปข้างหลังเพื่อหาที่นั่ง แต่ไอ้เปรียวมันดึงกระเป๋าผมไว้
"เฮ้ย อะไรของเนี่ย"
"จะไปไหน มานั่งข้างหน้ากับกูเลย"
"โห เมิงก็ไปนั่งเองสิ กูจะนั่งหลัง"
"ไม่เอากูไม่มีเพื่อน"
"เอ้าพวกเพื่อนๆเมิงอะไปไหนหมด"
"เมิงนี่ไงเพื่อนกู"
"กูหมายถึงเพื่อนๆที่เคยนั่งด้วยกัน กลุ่มเมิงอะ"
"เพื่อนกูมันเข้าในเมืองหมดแล้วเหลือกูคนเดียว อีกอย่างเพื่อนสมัย มอต้นก็มีแต่กูกับเมิง"
"ห่ะ !! จริงดิ"
"เหอะน่ามานั่งกับกู"
"ไม่เอากูไม่ชอบนั่งหน้า"
"งั้นกลางห้อง คนละครึ่งทาง"
"เออ.. กลางห้องก็ได้วะ" กว่าจะตกลงกับมันได้นี่ใช้เวลานานจริงๆ สรุปผมก็นั่งกับมันตรงกลางห้องนี่แหละ คาบแรกเราก็พบครูประจำชั้น เป็นผู้หญิงที่ต้องพูดว่าแซ่บเลยทีเดียว ทั้งการแต่งตัว การพูด โอ้วแม่เจ้า เธอช่างมีสไตล์เป็นตัวของตัวเองจริงๆ

“Hello หนีห่าว โอล่า อันยอง อาเซโย ซัวสเด และสวัสดีคะ นักเรียนที่น่ารักทุกคน All Students ครูชื่อพิมพิมล ถ้าพูดถึงครูที่สวยและเก่งที่สุด นักเรียนทุกคนต้องเอ่ยว่าพิมพิมล เข้าใจตรงกันนะ” อื้มหืม แค่การแนะนำตัวของครูคนนี้ก็เผ็ดร้อนแล้ว ให้ตายเถอะไม่อยากเชื่อว่านี่คือครูห้องคิงของโรงเรียนมัธยมแห่งนี้

               เราเลือกหัวหน้าห้องกันในตอนนั้น หาข้อสรุปกันอยู่นาน เด็กห้องคิง ทำไมมันเรื่องมากกันจังวะ หรือเป็นแค่เฉพาะห้องคิงที่นี่ จนสุดท้ายเราตกลงกันที่ผู้ที่มีคะแนนสูงที่สุดที่สอบเข้ามาได้เป็นหัวหน้าห้อง
"นักเรียน ครูจะประกาศผู้ที่มีคะแนนสูงที่สุด แต่จะไม่ประกาศคะแนนทุกคนเพราะไม่อยากให้คนที่ได้คะแนนน้อยต้องเศร้าใจและเจ็บปวดแบบทุกทนทรมาน" เอิ่มมมมม บางทีคุณครูก็พูดเกินไป แต่ก็ดีนะเพราะถ้าประกาศคะแนนรั้งท้ายต้องเป็นผมแน่ๆ
"คนที่ได้คะแนน 98.6 คือนายวิสุทธิ์" ทุกสายตารีบมองไปที่คนที่ชื่อวิสุทธิ์ แต่ไหนละ ใครกันได้คะแนนเกือบเต็ม
"ขอโทษครับ พอดีผมหลงห้อง" ห่ะ!! อะไรกัน ไม่จริง นายคนนั้น คนที่ผมชอบมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้น เขาเรียนห้องนี้ห้องเดียวกับผมจริงๆหรอเนี่ย
"หลงทางหรอจ๊ะพ่อหนุ่มน้อย แบบนี้ต้องลงโทษ" ครูคนนี้นี่มันยังไงนะ
"มาแนะนำตัวเองหน้าห้องให้เพื่อนๆฟังหน่อยสิ" นายคนนั้นเดินมาที่หน้าห้องแล้วก็พูดแนะนำตนเอง
"สวัสดีครับ ผมชื่อวิสุทธิ์ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ" ทันใดนั้นเขาก็มองจ้องมาที่ผม ไม่นะเขาจ้องมาทำไมกัน ผมทำไรไม่ถูกเอาแต่ก้มหน้า
"นายวิสุทธิ์ อยู่นี่นี่เอง ขอแสดงความยินดีกับหัวหน้าห้อง 4/1" ทุกคนปรบมือ แต่เขาคนนั้นทำหน้างงๆ ก็แหงสิ เขาเพิ่งมานี่นา แต่เดี๋ยวก่อนนะ ตอนนี้ที่นั่งมันว่างอยู่ 3 ที่ คือข้างหน้าสุด ข้างหลังสุด และก็ข้างหน้าผม ถึงผมจะชอบเขาแต่ก็ภาวนาอย่ามานั่งข้างหน้าผมเลย แต่เรียนเก่งขนาดนั้นเขาต้องนั่งข้างหน้าอยู่แล้วอย่าคิดมากสิ
"ไปหาที่นั่งได้แล้ว" ครูสกิดบอกเขาคนนั้น
"นักเรียน อีกครึ่งชั่วโมงครูจะกลับมา ขอให้ทุกคนทำความรู้จักกัน อย่าให้คนอื่นมาดูถูกว่าเด็กห้องคิง  หยิ่ง ไม่เอาเพื่อนฝูง เข้าใจนะคะ" พูดจบครูก็สบัดบ๊อบไป และตอนนี้แหละที่ผมกำลังลุ้นระทึกว่าเขาจะนั่งตรงไหนกัน ในใจก็อยากให้มาใกล้ๆ แต่อีกใจก็อย่ามาเลย ความรู้สึกนี้มันยังไงกันแน่นะ
"เห้ย เป็นไร ทำไมหน้าซีดวะ" ไอ้เปรียวหันมาถามเพราะเห็นอาการผมแปลกๆ
"ปวดขี้หรอ?" ไอ้เปรียวพูดดังมาก จากเสียงดังๆแซ่ดๆ ที่ทุกคนกำลังทำความรู้จักกันก็เงียบทันที   ไอ้เปรียวมันลุกยืนขึ้น
"ผมชื่อเปรียวนะครับ ส่วนเพื่อนผมคนนี้ชื่อแบงค์ มันกำลังปวดขี้ครับ" และจากเสียงเงียบๆก็กลายเป็นเสียงหัวเราะทันที ผมบอกแล้วว่าเป็นไปได้อยู่ไกลๆ ไอ้เปรียวจะดีที่สุด  ห่าเอ้ยวันแรกของผมถูกจดจำด้วยเรื่องขี้ๆ

"นายนี่เอง" คนที่ผมชอบพูดประโยคนี้กับผม ไม่จริงนะ เขาคนนั้นเดินมาหาผม จนตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนกับทุกอย่างมันเงียบจนไม่ได้ยินเสียงอะไร
"เห้ยเป็นอะไรป่าว" ไอ้เปรียวพยายามเขย่าตัวผม จนผมได้สติ
"เออๆ ไม่ได้เป็นไร"  ผมตอบไอ้เปรียวไปเมื่อรู้สึกตัว แต่ผมต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเขาคนนั้นทักทายมาอีกรอบ
"เราชื่อดรีมนะ  นายก็ชื่อแบงค์ ส่วนนายก็ชื่อเปรียว ยินดีที่ได้รู้จักนะ" เขาคนนั้นแนะนำตัวเองกับผมและก็ไอ้เปรียว ทำไมเขาช่างสุภาพขนาดนี้ อ่อนโยนเป็นที่สุด เสียงของเขานุ่มละมุนเหมือนนุ่นที่อยู่ในหมอน

(ตัวละครสนทนาระหว่างเปรียวกับดรีม)
"ยินดีได้รู้จักหัวหน้า นายนี่เรียนเก่งชะมัด เอาไว้มาติวให้เราบ้างดิ" ไอ้เปรียวถามดรีม  ผู้ชายในฝันของผม แค่ชื่อก็เหมาะแล้ว ดรีม ที่แปลว่าความฝัน สุดยอดไปเลย
"เห้ย เราไม่ได้เก่งนะ" ดรีมตอบแบบเขินๆ
"อย่าถ่อมตัวไปเลยน่า เก่งแล้วหยิ่งหรอ" ห่ะไอ้เปรียวพูดอะไรออกมา นี่ไม่มีมารยาทเอาสะเลย
"เห้ย ไม่ใช่แบบนั้น เราติวให้ได้ แต่เราหมายถึงเราก็ไม่ได้เก่งขนาดที่นายพูด งั้นดีเลยที่ตรงนี้ว่างพอดี งั้นเรานั่งตรงนี้เลยละกัน"  ห่ะไม่จริงนะ เขานั่งตรงหน้าผม แล้วผมจะทำไงละ แบบนี้ผมทำตัวไม่ถูกจริงๆ
"นี่เปรียวๆ แบงค์เพื่อนนายเขาเป็นใบ้หรอ ทำไมเขาไม่พูดอะไรเลย" ดรีมถามเปรียวด้วยความสงสัย
"อ้อ  มันปวดขี้หน่ะ" ห่ะ!!! ไอ้เปรียว บอกคนที่กูชอบแบบนี้ได้ยังไง เสียภาพพจน์กูหมดแล้ว
"อ่อ มิน่าละ ตอนเราถามว่า 4/1 ไปทางไหน เห็นแบงค์รีบร้อนวิ่งออกไป เราเลยหลงทางเลย" หมดกัน ภาพแรกที่เรารู้จักกันสำหรับเขา คือเราปวดขี้....

ไม่นานครูพิมพิมลก็กลับมาพร้อมกระดาษเปล่า 1 ปึก เสียงที่คุยกันอย่างสนุกสนานก็เงียบลงทันที

“ขอบคุณสำหรับเสียงตอบรับที่เงียบสงัด หัวหน้ามาเอากระดาษเปล่าไปแจกเพื่อนคนละแผ่น” ดรีม หรือหัวหน้าของผม เอ้ย !! หัวหน้าของห้องก็รีบลุกขึ้นไปรับกระดาษจากครูมาแจกเพื่อน

“ครูจะให้ออกมาแนะนำตัวทีละคน โดยบอกชื่อ สิ่งที่ชอบ และสิ่งที่ไม่ชอบ ความฝันในอนาคต พร้อมสถานะ และที่สำคัญ พวกเธอจะต้องจำข้อมูลของเพื่อนทุกคนให้ได้ ครูจะสุ่มถาม ถ้าจำของเพื่อนผิดเธอคนนั้นจะโดนลงโทษอย่างแสนสาหัส” นี่มันอะไรกัน ทำไมห้องคิงมันเป็นแบบนี้ นี่ผมอยู่ห้องเก่งนะ ผมควรจะได้เรียน เรียน เรียน ไม่ใช่หรอ

“คนแรกออกมาเลยคะ” ครูเรียกคนแรกแถวหน้าออกมาแนะนำตัวเอง

“สวัสดีคะ มณีรัตน์ ชอบผู้ชาย ไม่ชอบผู้หญิง อยากเป็นดารา สถานะตอนนี้ยังไม่มีใคร ถ้าสนใจหลังไมค์มานะคะ” คุณพระ !! นี่แนะนำกันขนาดนี้เลยหรอ ผมเข้าห้องผิดมาหรือเปล่า เด็กห้องคิงมันต้องพวกหมอ วิศวะไม่ใช่หรอ ว่าแต่ถ้าถึงคิวเราละ จะตอบว่าอะไรดีนะ ผมอยากเป็นอะไรตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้เลย จะตอบว่าอะไรดีละ ผมนั่งไปเรื่อยๆ ไม่ได้สนใจอะไร แต่ก็ต้องรีบหันไปฟังเพราะมันถึงคิวของดรีม ผู้ชายคนที่ผมแอบชอบแล้ว

“สวัสดีครับ ผมชื่อวิสุทธิ์ ผมชอบไปเที่ยวต่างประเทศเพราะอยากมีประสบการณ์ที่หลากหลาย ส่วนสิ่งที่ไม่ชอบคือเรื่องโกหก ผมอยากเป็นไกด์ครับ แต่ที่บ้านอยากให้เรียนหมอ ส่วนสถานะตอนนี้มีคนดูๆกันอยู่ครับ” เสียงในห้องตอนนี้ต่างส่งเสียงวี้ดวิ้วแซวดรีมเพราะประโยคที่บอกว่ากำลังมีคนดูใจกันอยู่ แต่ผมหน่ะสิ เหมือนโลกทั้งใบมันกำลังจะไม่มีอากาศหายใจ เขามีแฟนอยู่แล้วหรอเนี่ย ทำไมผมถึงรู้สึกอกหักแบบนี้ ตอนนั้นร่างของผมเหมือนไร้วิญญาณ แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อไอ้เปรียวมันมาดีดหูของผมอย่างแรง

“โอ้ย อะไรวะ”

“ถึงคิวเมิงแล้ว” ไอ้เปรียบกระซิบบอกผม เอายังไงดีละถึงคิวผมแล้ว ผมรีบลุกไปด้วยความตื่นตระหนก

“สวัสดีครับ ... เอ่อ สวัสดีครับ ผมชื่อธนกฤต ผมชอบกระเพราหมูสับไข่ดาว ผมไม่ชอบแมลงสาป สถานะโสดครับ” พูดจบผมรีบเดินเข้าไปนั่งที่ด้วยความอาย

“เดี๋ยว ธนกฤต” ผมต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงครูพิมพิมล

“เธอยังไม่ได้บอกความฝันในอนาคตเลยนะ”

“เออ.. ความฝันในอนาคต.......ผม...ผม....ผมอยากเป็นหมอครับ” เฮ้ยนี่เราพูดอะไรออกไป ตอนนั้นผมแค่อยากรีบๆพูดให้มันจบๆไป แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงพูดว่าหมอ พอได้ยินเสียงปรบมือผมก็รีบเดินเข้าไปนั่งที่อย่างเร็ว

“เห้ย เมิงอยากเป็นหมอหรอ กูเพิ่งรู้เลยนะเนี่ย” ไอ้เปรียวรีบหันมาถาม

“เออ..คงงั้นแหละมั้ง” ผมรีบตอบไปเพราะไม่อยากตอบคำถามอะไรมันมาก และหลังจากที่ทุกคนในชั้นแนะนำตัวเสร็จ

“เอาละ นักเรียนในห้องของเรามีทั้งหมด 30 คน หญิง 20 คนและชาย 10 คน” ทำไมห้องคิงผู้ชายมันน้อยกว่าที่คิด
"และตอนนี้ เรามาหาตัวเด็กลงโทษกันเถอะ!!!" นี่ครูประจำชั้นเราเหรอเนี่ยยยยย