เรื่องที่ฉันยังไม่ได้ตั้งชื่อ
ผมโพสลิงค์ EP1 ไว้ใต้โพสแล้วนะครับ ฝากติดตามรายละเอียดด้วยนะครับ ในบท EP.1 ถูกตัดคำไม่เหมาะสมออก จึงทำให้เนื้อเรื่องไม่ครบสมบูรณ์ ขณะนี้กำลังดำเนินการเปลี่ยนแปลงและแก้ไขไปใช้คำพูดที่เหมาะสมขึ้น ผมยังมือใหม่ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ หวังว่าจะมีความสุขกับงานของผม ขอบคุณครับ

EP.2/1

             หลังจากคืนนั้นผมนอนคิดมาทั้งคืนเรื่องดรีม ผู้ชายที่ผมแอบชอบตั้งแต่มัธยมต้น จนตอนนี้เราได้มีโอกาสเจอกันอีกครั้งในชั้นม.ปลาย หลังจากวันแรกของการเปิดเทอมของคืนนั้นเขาก็แอดไลน์มาหาผม ทำไมนะ ทำไมกัน หรือเขาจะรู้แล้วว่าผมแอบชอบเขา ไม่สิ ผมไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใคร ผมควรทักเขาไปดีไหม หรือรอเขาทักมา และในคืนนั้นหัวใจของผมก็ว้าวุ่นทั้งคืน ผมไม่สามารถที่จะทำการบ้านต่อไปได้  เอาแต่นั่งคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ผมสับสน ผมควรทำอย่างไรดีกับเรื่องนี้

(เช้าวันต่อมา)
(เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น)
มันเป็นเสียงโทรศัพท์ของผมเอง
"ฮโหล" ผมรับสายด้วยเสียงที่งัวเงีย
"เมิงไม่มาเรียนหรอวะ อีก 10 นาทีจะเคารพธงชาติแล้วนะ" เสียงไอ้เปรียวโทรมาหาผมด้วยน้ำเสียงกึ่งตะโกน
"เออ กูตื่นสายวะ" ผมตอบกลับไปด้วยเสียงงัวเงีย
"เมิงรีบอาบน้ำแต่งตัวเลยนะ" พอไอ้เปรียวพูดเสร็จสายก็ถูกตัด ส่วนผมหน่ะเหรอ หลับต่อสิถามได้ ยอมโดดเรียนไปสักวันละกัน เพื่อสุขภาพที่แข็งแรง ในขณะของการนอนที่ไม่นานนัก ผมก็ได้ยินเสียงเท้าวิ่งมาอย่างรวดเร็ว เสียงเปิดประตูดัง "ปัง"
"เห้ย กูบอกให้เมิงอาบน้ำ"  เสียงไอ้เปรียวกำลังหอบแห๊กๆ คงเป็นเพราะวิ่งมาแน่ๆ
"เห้ยอะไรของเมิงเนี่ย มาทำไมวะ วันนี้กูไม่ไป"  ผมตะโกนตอบไปด้วยอาการงัวเงีย

(บทสนทนาระหว่างเปรียวกับแบงค์)
"ไม่ได้ เมิงรีบไปแต่งตัวเลย"
"ไม่เอา กูไม่ไป"
"เมิงลุกเลยๆเร็วๆดิ" ไอ้เปรียวพยายามดึงผมขึ้น
"เออๆ เดี๋ยวกูอาบน้ำเปปนึง"
"ไม่ทันแล้ว แต่งตัวเลย"
"จะบ้าหรอ"
"เออ แต่งตัวเลย" พอพูดจบมันก็หยิบชุดนักเรียนของผมที่แขวนไว้ยื่นให้ผม แล้วมันก็มองไปที่หน้ากระจก
"อ้าว รีบเปลี่ยนดิวะ" ไอ้เปรียวหันมะตะคอกใส่ผม
"อะไรของเมิงเนี่ย เออๆ  หันไปเลย"
"กูไม่มองหรอกน่า  อีกอย่างผู้ชายเหมือนกันจะอายทำไมวะ" พอไอ้เปรียวพูดจบมันก็หันหน้าไป ผมก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที
"อย่าเพิ่งหันมานะ" ผมบอกมันเพราะกลัวมันจะหันมาตอนผมเปลี่ยนเสื้อผ้า พอผมเปลี่ยนเสร็จ มันก็รีบหยิบน้ำหอมที่วางไว้หน้ากระจกแล้วเอามาฉีดที่ตัวผม
"เห้ย อะไรของเมิงนิ" ผมถามด้วยอาการตกใจเล็กน้อย
"จะได้ไม่มีใครรู้ไงว่าไม่ได้อาบน้ำ" พูดจบไอ้เปรียงก็หยิบหนังสือที่กองอยู่บนโต๊ะใส่ลงในกระเป๋า แต่หลังจากนั้นมันก็วิ่งจับมือผมออกไปที่รถ   ใช่ครับ จับมือ!!! ทำไมมันจับมือผมละ มันคิดอะไรกับผมหรือเปล่า  หรือว่ามันเป็นเรื่องปกติของมันกันแน่ แต่ด้วยความรีบในตอนนั้นทำให้ผมไม่ได้คิดอะไรมากนัก ผมรีบขึ้นค่อมรถมอเตอร์ไซค์ของมัน และก็ต้องตกใจอีกครั้ง เพราะมันยื่นหมวกกันนอคสีชมพูหวานแหวว มาให้ผมใส่
"เห้ย อะไรของเมิงเนี่ย ให้กูใส่สีนี้เนี่ยนะ" ผมถามด้วยความตกใจ
"เออ  ใส่ไปเถอะน่า"
"ซื้อมาใหม่หรอวะ ใหม่เอี่ยมเลย"
"กูยืมของคนแถวบ้านมา  ใส่ๆไปเหอะ"
"กูไม่เอา ยังไงกูก็ไม่ใส่   ใส่ไปก็อายเพื่อนแย่ดิวะ"
"จะใส่เองหรือให้กูใส่ให้" ไอ้เปรียวถามด้วยแววตาที่น่ากลัวมาก ทำไมมันมองผมแบบนี้อีกแล้วละ หรือว่ามันกำลังจะโกรธ
"เออๆ ใส่ก็ได้ แต่กูใส่ของเมิงก่อนได้ไหม กูไม่ชอบสีชมพู"
"เออ เอาไป จะอายทำไมวะ" ไอ้เปรียวพูดด้วยน้ำเสียงที่ประชดสุดๆ พร้อมแลกหมวกที่มันใส่กับผม พอใส่หมวกเสร็จผมก็ขี่รถออกไปด้วยความเร็วมาก ผมตกใจ เลยเอามือทั้งสองข้างโอบเอวมันไว้  มันยิ้มและขำใส่ผม
"ฮ่าๆ กลัวหรอวะ" มันตะโกนถาม
"ขับให้มันดีๆหน่อย" ผมพูดด้วยเสียงนิ่งๆ เพราะในตอนนั้นผมกลัวมาก จากนั้นมันก็ลดความเร็วลง จนผมเริ่มมีสติกลับมาก็เอามือออกจากเอวของมัน
"เอามือออกทำไม ไม่กลัวแล้วหรอ" ไอ้เปรียวถามมาด้วย เหมือนเสียงสำนึกผิด แต่ก็ไม่แน่ใจว่าใช่น้ำเสียงแบบนั้นไหม เพราะเสียงลมมันตีกับเสียงของมัน แต่ผมก็ไม่ได้ตอบอะไร จนกระทั่งถึงโรงเรียน แต่ว่า!!! ไม่มีเวลามานอยแล้ว ผมกับมันรีบวิ่งด้วยความเร็วแสง เพราะว่าตอนนี้มัน 9 โมงกว่าแล้ว จนมาถึงหน้าห้อง
"เมิงเงียบๆนะ เออ  ออ ไปตามกู" ไอ้เปรียวมันกระซิบด้วยเสียงที่เหนื่อยๆ
"ขอโทษครับครู ขออนุญาตเข้าห้องครับ"
"ไปยืนคาบไม้บรรทัดหน้าห้อง" คุณครูจันทิมาสั่ง (คุณครูจันทิมา คือคุณครูภาษาไทยที่เชื่อกันว่าโหดที่สุดในโรงเรียนแห่งนี้)
หลังจากสุดเสียงคำสั่งของครูจันทิมาพวกเราก็ได้แต่มองหน้ากัน พร้อมกับหยิบไม้บรรทัดออกมาจากกระเป๋าแล้วยืนคาบตามคำสั่งของครู  ในใจตอนนั้นผมคิดแค่ว่า ให้ตายนี่มัน 2559 ยังลงโทษนักเรียนกันอีกหรอ ทำไมไม่คิดจะฟังเหตุผลเลย ถึงจะตื่นสายก็เถอะ แต่ถ้าเกิดครั้งหน้ามันมีเหตุผลจริงๆละ ก็ต้องโดนลงโทษเหมือนกันหรือไง   เห้อออ แต่ผมได้แค่คิดนะ ใครจะกล้าพูดละ วิชาแรกของการมาเรียนในวันนี้ผมโดนลงโทษอีกแล้วไม่ต่างจากเมื่อวานเลย ไม่ใช่สิเราทั้งคู่  เมื่อหมดคาบเรียน  ครูจันทิมาเดินออกมาหน้าห้องและก็ต้องสะพรึงอีกรอบ
"นักเรียนทั้งคู่ จะต้องคัดเรื่องที่เรียนวันนี้ 10 จบส่งครูพรุ่งนี้เช้าก่อนเคารพธงชาติ" ครูจันทิมาพูดด้วยสีหน้าที่น่ากลัวสุดๆ เหมือนโลกนี้จะไม่มีความสุขอีกแล้ว
"แต่ครูครับ" ไอ้เปรียวเอาไม้บรรทัดออก แล้วพูดตอบโต้ ห่ะ ไอ้เปรียว อะไรของเมิง จะพูดอะไรกันนะ
"แต่พวกผมยังไม่ได้เรียน ผมจะทำได้ยังไงครับ" ไอ้เปรียวโต้กลับแบบสมเหตุผลมาก  เปรียวสู้ๆนะ เอาให้ครูหน้าหงายไปเลย ผมนึกใจหน่ะ
"อ้อ ครูลืมไป" ครูจันทิมาพูดมาแบบนี้ ค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย
"งั้นเพิ่มเป็น 50 จบ หรือมากกว่า  50 จบ จนกว่ามันจะซึมซับเข้าสมองพวกเธอ" ครูจันทิมาพูดจบแล้วก็เดินจากไปอย่างไร้เยื่อใย โถ่...ชีวิตทำไมต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ จากนั้นดรีมก็โผล่หน้ามาทางประตู
"ไม่ต้องห่วงนะ เราจดแลคเชอร์ไว้ให้แล้ว" ดรีมพูดบอกผมกับเปรียว โถ่ๆๆ เทพบุตรของผม  ทำไมใจดีขนาดนี้ ความเหนื่อยความกดดันผมหายไปหมดเพียงแค่เพราะเห็นหน้าเขา แต่เดี๋ยวก่อนนะ เรื่องเมื่อคืนที่เขาแอดไลน์มา กับตอนนี้เขาก็มาช่วยอีก หรือเขาจะชอบผม ไม่นะไม่นะ เขินจังเลย ผม กับไอ้เปรียว และก็คุณดรีม เราเดินกลับมาที่โต๊ะเรียน  และแล้ววว
"เอ้อ เปรียว เมื่อวานครูพิมพิมล เอารายชื่อกับเบอร์โทรของเพื่อนๆ มาแอดไลน์ เดี๋ยวเราต้องสร้างกรุ๊ปไลน์ของห้อง 4/1 แต่มีนายคนเดียวที่เมมเบอร์แล้วไลน์ไม่ขึ้น นายใช้ไอดีอะไร" ดรีมถามพร้อมเปรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา   แต่ผมนะสิหน้าแตกเลยไหมละ นึกว่าแอดมาเพราะจะอยากคุยกับเรา ที่ไหนได้ครูพิมพิมลสั่งให้สร้างกลุ่มไลน์ของห้องนี่เอง
"อ้อ นั่นเบอร์พ่อกูเอง กูไม่มีไลน์กับเขาหรอก" ไอ้เปรียวตอบ
"อ่าวเหรอ งั้นเอายังไงดี"ดรีมถาม
"เอางี้ มีไรเดี๋ยวให้แบงค์โทรมาบอกก็ได้" เปรียวตอบดรีม พร้อมเอามือมากอดคอผมไว้
"เออๆ มันไม่ได้ใช้โทรศัพท์ ไว้มีอะไรเราโทรบอกมันก็ได้" ผมพูดพร้อมเอามือไอ้เปรียวออก
"โอเค งั้นเดี๋ยวเราแจ้งครูให้ ว่าแต่แบงค์" ดรีมตอบกลับ และเรียกชื่อเรา หรือว่า...
"เข้ากลุ่มด้วยละ เราเชิญไปตั้งแต่เช้าแล้วเหลือนายคนเดียวที่ยังไม่เข้ากลุ่ม" ดรีมพูด
"โอเค" ผมตอบเสียงแผ่วๆ เห้อออ นี่เราคงเพ้อไปเองสินะ น่าอายชะมัด

             คิดว่าวันนี้คงหมดเรื่องแล้วสินะ แต่!!!! มันยังไม่จบ วิชาต่อไปคณิตศาสตร์ ให้ตายสิ เมื่อคืนยังทำการบ้านไม่เสร็จเลยทำยังไงดี
"เปรียวๆ" ผมกระซิบ  และแล้วครูคำนึง สอนคณิตศาสตร์ก็เข้ามาในห้อง
"นักเรียนเคารพ" หัวหน้าห้อง(ดรีม)
"สวัสดีครับ/ค่ะ" นีกเรียน
"นั่งลงได้" ครูคำนึงพูด

(บทสนทนาระหว่างเปรียวกับแบงค์)
"มีไร" ไอ้เปรียวกระซิบถาม
"การบ้านเสร็จยังวะ"
"เสร็จแล้ว"
"ขอลอกหน่อยดิ"
"ยังไม่เสร็จหรอ" ไอ้เปรียวถามพร้อมกับค่อยๆ หาสมุดการบ้านในกระเป๋า
"ขอให้นักเรียนเอาการบ้านมาส่งตามลำดับ" ครูคำนึงพูดด้วยน้ำเสียงที่โหดมาก ทำไมน่ากลัวขนาดนี้ จากนั้นไอ้เปรียวก็ค่อยยื่นสมุดการบ้านมาให้ผมลอก ผมก็รีบลอก  จนในที่สุด
"ธนกฤต" ครูคำนึงเรียกผมแล้ว ทำไงดีเหลืออีกตั้ง 5 ข้อ ตายแน่ๆ ทำไงดี
"ธนกฤต" ครูคำนึงเรียกชื่อผมครั้งที่ 2 ผมจำใจที่จะต้องออกไปยอมรับชะตากรรม
"เธอทำการบ้านวิชาคณิตไม่เสร็จ เหลืออีก 5 ข้อ ไปวิ่งรอบสนาม 5 รอบเดี๋ยวนี้" ครูคำนึงสั่งด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว ถึงจะไม่เท่ากับครูจันทิมาที่สอนภาษาไทย แต่ผมก็สัมผัสได้ถึงพลังงานที่น่ากลัวนี้ นี่มันวันอะไรของผมกันเนี่ย ผมรีบลงไปวิ่งรอบสนามตามที่ครูสั่ง วิ่งมาได้ครึ่งรอบ ผมก็หอบแห๊กๆ แต่แล้วผมก็ต้องประหลาดใจ
"กินน้ำก่อน" ผมหันไปต้องตกใจเพราะคนที่ส่งน้ำให้คือ...

ติดตาม EP2/2 เร็วๆนี้  ขอบคุณที่ติดตามครับ