EP2/2 (ติดตาม EP อื่นๆที่โพสใต้ลิงค์ครับ)

    (ผมกำลังถูกครูคำนึง สั่งให้วิ่งรอบสนามเพราะทำการบ้านคณิตศาสตร์ไม่เสร็จ แต่ในขณะที่ผมกำลังถูกทำโทษโดยการวิ่งรอบสนาม ผมก็ต้องประหลาดใจ)
"เธอทำการบ้านวิชาคณิตไม่เสร็จ เหลืออีก 5 ข้อ ไปวิ่งรอบสนาม 5 รอบเดี๋ยวนี้" ครูคำนึงสั่งด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว ถึงจะไม่เท่ากับครูจันทิมาที่สอนภาษาไทย แต่ผมก็สัมผัสได้ถึงพลังงานที่น่ากลัวนี้ นี่มันวันอะไรของผมกันเนี่ย ผมรีบลงไปวิ่งรอบสนามตามที่ครูสั่ง วิ่งมาได้ครึ่งรอบ ผมก็หอบแห๊กๆ แต่แล้วผมก็ต้องประหลาดใจ

"กินน้ำก่อนเมิง" ผมหันไปต้องตกใจเพราะคนที่ส่งน้ำให้คือไอ้เปรียว
"เห้ยอะไรของเมิงนิ มาได้ไงวะ" ผมถามด้วยเสียงที่เหนื่อยและหอบ
"ช่วงนี้กูอยากออกกำลังกาย พอดีกูอ้วนขึ้นนิดหน่อย" ไอ้เปรียวตอบ
"เมิงนี่นะอ้วน เอาตรงไหนมาอ้วน" ผมตอบมันไปทันที เพราะไอ้เปรียวหุ่นมันดีมาก
"เออน่ารีบวิ่งเถอะ เหลือกี่รอบ" เปรียวถาม
"4 รอบครึ่ง"
"ห่ะ งั้นเมิงนั่งพักก่อน รอเปป" ไอ้เปรียวพูดจบก็รีบวิ่งไปหน้าตาเฉย ทิ้งให้ผมนั่งพักอยู่คนเดียว แต่ไม่นานมันก็กลับมา
"พร้อมวิ่งยัง เหลือ 4 รอบครึ่งเท่ากันและ" มันถามผมด้วยเสียงที่หอบ ตอนนั้นผมกับมันวิ่งด้วยกัน ผมก็ไม่ได้ถามอะไรมันมาก แต่ในหัวผมสงสัยไปหมดแล้ว ว่ามันมาได้ยังไง ทำไมถึงออกมาวิ่งได้ แล้วทำไมครูคำนึงถึงปล่อยให้มา แต่มันก็ยังไม่จบไม่สิ้น โถ่ๆๆๆๆ ชีวิตของแบงค์น้อย เพราะผมวิ่งได้อีกรอบครึ่งก็หมดแรง ตอนนั้นผมไม่เอาอะไรแล้วได้แต่นั่งอยู่ข้างสนาม สรุปผมวิ่งได้แค่ 2 รอบ ยังเหลืออีก 3 รอบ ผมต้องตายแน่ๆ
"เมิงพักไปก่อนนะ ของเมิงเหลือ 3 กูเหลือ 3 รวมกันเป็น 6 รอบ รอตรงนี้แหละ เดี๋ยวกูจัดการเอง" ไอ้เปรียวพูดจบก็วิ่งไป ให้ตายอะไรของมันนะ ทำไมมันถึงได้ดีกับผมขนาดนี้ หรือมันแค่อยากออกกำลังกายกันแน่ แต่เอาเถอะ ดีแล้ว รู้แบบนี้หมดแรงตั้งแต่แรกดีกว่า แต่ก็นึกในใจนะไม่ได้พูดออกไป จนในที่สุดมันก็วิ่งครบ 6 รอบที่เหลือ พวกเราก็กลับเข้าห้องเรียนอีกครั้ง เหงื่อพวกเราท่วมตัวเลย โดยเฉพาะไอ้เปรียวเหมือนอาบน้ำมาใหม่ ตอนนั้นเราสองคนตัวเหม็นมาก ไม่สิน่าจะแค่ผม เพราะไม่ได้อาบน้ำมา แต่ก็ไม่มีใครรู้หรอก คงคิดว่าเหม็นทั้งสองคน

"เดี๋ยวกูมานะ" ไอ้เปรียวพูดจบก็เดินออกจากห้องไป ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ครูคำนึงสอนจบพอดี
"นี่ พวกนายเป็นไงกันบ้าง" ดรีมหันมาถามผม ตอนนั้นผมรู้สึกตื่นเต้น ไม่กล้าคุยกับเขายิ่งตอนนี้ไอ้เปรียวไม่อยู่ด้วย ผมยิ่งทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่
"ก็โอเค" ผมตอบกลับไปแบบตะกุกตะกัก  โอเคอะไรกันละ เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว
"เออ ดรีมทำไมเปรียวมันโดนลงโทษละ" ผมถามดรีมหลังจากตอบคำถามเมื่อกี้ทันทีด้วยความสงสัย
"อ่อ  คือตอนนั้นนะ" ดรีมพูดไม่ทันจบไอ้เปรียวก็กลับมาพอดีพร้อมน้ำเปล่า 2 ขวด
"อะ เอาไปกิน" ไอ้เปรียวพูดพรางยื่นน้ำให้ผมหนึ่งขวด
"ขอบใจวะ" ผมรีบหยิบเพราะกำลังหิวน้ำพอดี
" 10 บาท" ไอ้เปรียวพูดและไม่ยอมปล่อยขวดน้ำ
"โหยยย ไรวะ แค่นี้ทำเป็นงก" ผมตอบมันกลับไป
"ช่วงนี้เศรษฐกิจมันไม่ดี" มันพูดพร้อมยิ้มมุมปาก
"โด่!! นึกว่าจะใจดี" ผมพูดจบ ก็เอามือล้วงไปในกระเป๋า แต่เดี๋ยวก่อนนะ กระเป๋าตังละ !!!! ใช่แล้วเมื่อเช้ารีบมากต้องลืมหยิบมาแน่ๆ
"สงสัยเมื่อเช้ากูลืมหยิบกระเป๋าตังมาวะ... งั้นกูไม่กินละ" ผมพูดไป หากระเป๋าตังไป
"เอาของเราก่อนก็ได้" ดรีมหันมาบอกผม เห้ยยยย ใจดีจัง ผู้ชายในฝันของผม แค่นี้ก็หลงจะตายอยู่แล้ว
"เห้ย เมิงไม่ต้องเลยหัวหน้า อะเอาไปกินก่อน" ไอ้เปรียวรีบพูดตัดคำดรีมทันที พร้อมยื่นขวดน้ำมาให้ผมอีกรอบ
"แหม ให้กูแต่แรกก็จบละ" ผมหยิบน้ำจากมันรีบเปิดกินทันที
"จ่ายทีหลังได้ดอกเยอะกว่า" ไอ้เปรียวพูดกลับมาจนทำให้ผมต้องสำลักน้ำ
"แหม เมิงนิ" ผมพูดพร้อมสำลักน้ำอยู่นิด ส่วนไอ้เปรียวก็นั่งขำผมอย่างเดียว
"พวกนายนี่ น่ารักดีเนอะ" ดรีมพูดแซวขึ้นมา  ผมถึงกับเขินทันที เขาชมผมน่ารักด้วย เขินอะ ทำไงดีนะ
"ใช่น่ารักที่สุด อยากดูดดดด น้ำของแบงค์กับน้ำของเปรียวจังเลย" ลูซี่เดินมาพร้อมกับพูดประโยคดังกล่าว
"อีลูซี่ มานี่เลย แหมเห็นผู้ชายไม่ได้เลยนะ" เพื่อนที่นั่งข้างลูซี่อีกคนก็มาดึงลูซี่ไป พวกเราก็ได้แต่มองหน้ากันสามคนแล้วก็อมยิ้มกัน เห้อออ บนเรื่องร้ายๆก็มีความน่ารักของดรีมนี่แหละ รอยยิ้มของเขาเหมือนโลกทั้งใบของผมเลย เย็นวันนั้นก่อนเลิกเรียน ผมก็ต้องเตรียมทำการบ้านที่หนักอื้ออีกตามเคย

"เห้ย แบงค์กูยืมโทรศัพท์โทรหาพ่อหน่อยดิ" ไอ้เปรียวขอยืมโทรศัพท์ผม ผมก็ยื่นให้แล้วมันก็เดินออกไปคุยหน้าห้อง
"เออ แบงค์" ดรีมหันมาหาผม ทำไมนะทุกครั้งที่เขาคุยกับผมหัวใจผมต้องเต้นแรงขนาดนี้
"วันเสาร์นี้ เราจะเข้าไปดูหนังสือในเมือง ไปด้วยกันไหม เราว่าจะไปหาข้อสอบแพทย์อ่านเตรียมสอบ" ดรีมชวนผมไปเดท เอ้ยไปร้านหนังสือ คุณพระ!!! เขาชวนผม จะตอบตกลงเลยดีไหม หรือว่าจะต้องเล่นตัวก่อนดี
"หรือถ้านายไม่ว่างงั้นไปวัน" ดรีมพูดต่อหลังจากผมเงียบแต่ยังพูดไม่ทันจบประโยคผมก็รีบตอบตกลงทันที เพราะกลัวจะพลาดโอกาสดีๆแบบนี้
"ว่างๆ" ผมตอบไปในตอนนั้นอย่างไม่ลังเล เราตกลงกันที่จะไปร้านหนังสือวันเสาร์นี้ นี่แหละจะเป็นเดทแรกของเรา เขินจังเลยยย และไม่นานดรีมก็รีบกลับบ้านไป ส่วนผมก็เตรียมเก็บของใส่กระเป๋าพร้อมกลับบ้านเหมือนกัน
"ขอบใจ" ไอ้เปรียวเดินกลับมาพร้อมยื่นโทรศัพท์คืนให้ผม
"นาทีละ 5 บาท" ผมทวงเงินจากมันบ้าง
"อย่าขี้งกสิ"
"ทีเมิงยังงกเลย"
"เออน่า หยวนๆไปกับค่าน้ำละกัน"
"เออๆ ไม่คิดตังหรอกน่า หล่อๆแบบกูต้องใจดีด้วย จะได้ครบสูตร" ผมพูดเย้ยใส่มัน
"แหมๆ พ่อคนใจพระ จะกลับกันได้หรือยัง" ไอ้เปรียวถามผม
"กลับสิ งั้นกูไปและ พรุ่งนี้เจอกัน" ผมตอบพร้อมโบกมือลามัน
"อะไรของเมิง กลับด้วยกันกูโทรบอกพ่อแล้ว" ไอ้เปรียวดึงกระเป๋าผมไว้อีกตามเคย
"กูไม่กลับกับเมิงแล้ว เดี๋ยวก็ขี่รถเร็วอีก"
"ไม่เร็วแล้วน่า"
"ไม่เอากู กลับเอง" ผมรีบปฏิเสธมัน
"งั้นก็ตามใจ แต่เมิงคงต้องเดินกลับนะ"
"ทำไมกูต้องเดินกลับ"
"กูโทรไปบอกคนรถให้แล้ว ว่าไม่ต้องรอ" ห่ะ!!! ไอ้เปรียว ผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูเบอร์โทรออก ให้ตาย!! มันโทรออกไปคนรถแล้วจริงๆด้วย (คนรถ หมายถึง คนขับรถรับส่งนักเรียน)
"ไอ้เปรียววว เมิงทำไรของเมิงเนี่ย" ผมรีบด่ามันอย่างไว
"เออน่า ทางเดียวกัน ไปด้วยกัน ไม่เคยได้ยินหรอ" ไอ้เปรียวตอบกลับมาด้วยเสียงที่ขำๆเล็กน้อย
"เออ ก็ได้ แต่กูไม่ใส่หมวกกันนอคสีชมพูหรอกนะ"
"ทำไมวะ  ชอบสีเขียวหรอ"
"เออ กูชอบสีเขียว แต่.. เมิงรู้ได้ไงวะ กูเคยบอกเมิงหรอ"
"ก็ขนาดกางเกงในเมิงยังใส่สีเขียวเลย แสดงว่าเมิงต้องชอบสีเขียว พอดีกูเป็นคนช่างสังเกตหน่ะ" ไอ้เปรียวตอบเสร็จ ก็รีบเดินนำหน้าไป
"อ้อ... แอะ!!! เมิงรู้ได้ไง ไอ้เปรียว" ผมรีบถามมันกลับด้วยความสงสัย ทำไมมันรู้ละว่าผมใส่กางเกงในสีเขียว
"เมื่อเช้าไง พอดีกูหันไปตรงกระจก" ห่ะ!!! ไอ้เปรียว เมิงมันโรคจิตตตตตตต  ผมวิ่งไล่ตามมันไปที่รถ มันก็วิ่งหนีผมอยู่สักพักผมก็เหนื่อยและก็กลับมาบ้านแต่โดยดี จนมาถึงที่บ้าน ไอ้เปรียวก็จอดรถและเดินตามผมเข้ามาที่บ้าน
"อะไรของเมิงวะ" ผมกระซิบถามมันเพราะตรงนั้นมีพ่อกับแม่อยู่
"สวัสดีครับพ่อ สวัสดีครับแม่ วันนี้ผมขอรบกวนหน่อยนะครับ มีการบ้านหลายอย่างเลยจะมาค้างที่นี่สักคืน" ไอ้เปรียวกล่าวทักทายพ่อกับแม่ของผม และขอค้างคืนที่บ้าน อะไรกันเนี่ย มันทำอะไรของมันแล้วใครบอกจะให้นอนด้วย
"ได้สิจ๊ะ เดี๋ยววันนี้แม่ทำกับข้าวเผื่อนะ" แม่ผมตอบ
"ขอบคุณครับแม่" พูดเสร็จมันก็เดินตรงไปที่ห้องของผม ประดุจดังเป็นบ้านของตัวเองผมงงๆแล้วก็รีบตามมันไป

(บทสนทนาระหว่างแบงค์กับเปรียว)
"อะไรของเมิงเนี่ย" ผมถามมัน
"แลคเชอร์ภาษาไทย ไม่ทำเหรอไง"
"เออ ลืมไปเลย"
"ดรีมมันจดมาไว้ให้ชุดเดียว"
"ทำไมไม่บอกกูก่อน เอาไปถ่ายเอกสารก็ได้นิ"
"ทำไมเมิงไม่รู้จักประหยัด อีกอย่างร้านถ่ายเอกสารก็ปิด"
"แต่ถึงอย่างงั้นก็เหอะ เมิงจะมาค้างห้องกูได้ไง"
"งั้นกูกลับก็ได้ แต่แลคเชอร์นี้กูไม่ให้หรอกนะ"
"เห้ยๆๆ  เดี๋ยวๆ กูว่าค้างที่นี่ก็ได้นะ" ในที่สุดผมก็แพ้การเจรจาครั้งนี้ เพราะครูจันทิมาแท้ๆ คิดไปก็จะร้องไห้ 50 จบใครจะไปทำทันกันละ
"แล้วนี่เมิงบอกที่บ้านยัง" ผมถามมัน
"ตอนที่ยืมโทรศัพท์ไง โทรบอกแล้ว หายห่วง" มันตอบกลับมา
"แล้วพรุ่งนี้เมิงจะใส่ชุดไหนไปเรียน"
"ขอยืมเสื้อผ้าเปลี่ยนหน่อย เดี๋ยวชุดนักเรียนพึ่งเอาก็ได้"
"จะบ้าหรอ วันนี้เปื้อนเหงื่อมาทั้งวัน เอางี้เอาเสื้อไปซักก่อนคงจะแห้งทันอยู่ ส่วนกางเกงมันหนา คงจะแห้งไม่ทัน ใส่ของกูก่อนก็ได้"
"แล้วกางเกงในละ สีเขียวๆ"
"ก็ซักแล้วตากดิ ใครเขายืมกันของแบบนี้"
"เออน่า... กูไม่ถือ"
"แต่กูถือ" พูดจบผมก็รีบเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ
"กูไปอาบน้ำก่อนและ"
"แล้วกูละ กูก็อยากอาบเหมือนกัน"
"อาบทีหลังละกัน กูเหนียวตัวไปหมดละ"
"ก็อาบพร้อมกันดิ กูไม่ถือ"
"แต่กูถือ" พูดเสร็จผมก็ไปอาบน้ำ สักพักใหญ่ๆ ออกมาอีกทีก็เห็นมันนั่งเขียนการบ้านอยู่ที่โต๊ะ
"ถึงไหนแล้ววะ" ผมถามมัน
"15 จบ"
"เห้ยย ทำไมทำไวนักวะ"
"ก็เมิงเข้าไปอาบน้ำ 3 ชั่วโมงได้แล้วมั้ง" ไอ้เปรียวพูดเสร็จก็ลุกจากที่นั่ง
"ขอผ้าเช็ดตัวมั่งดิ จะไปอาบน้ำแล้ว"
"เออ คือ ผ้าเช็ดตัวกูมีแค่ผืนเดียว แต่กูใช้จนเปียก" ผมยังพูดไม่ทันจบมันก็ดึงผ้าเช็ดตัวที่อยู่บนคอผมออกไปแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที  นี่มันเป็นคนประเภทไหนกันนะ ทำไมเข้าใจมันยากจัง ผมเริ่มเอาการบ้านออกมานั่งเขียนบ้าง แต่ยังไม่ทันถึง 2 บรรทัด
"แบงค์ เมิงจะให้กูแก้ผ้านอนเหรอ ไม่เห็นเอาชุดนอนมาให้กูยืมเลย" ไอ้เปรียวจะโกนมา
"เอ้า กูลืมเปปนึงนะ ทำไมเมิงอาบเสร็จไวนัก" ผมหันหลังกลับไป ก็ต้องตกตะลึงกับไอ้เปรียวที่อยู่ในร่างผ้าขนหนูที่ปิดแค่ท่อนล่างไว้ หุ่นมันดีมากจนน้ำลายผมแทบหก หัวนมอมชมพู แถมมีซิกแพคเป็นลอนๆ ผิวข้างในที่ขาวกว่าข้างนอกจากที่เคยเห็นคงเป็นเพราะขี่รถมอเตอร์ไซค์บ่อย แต่ผมใช้เวลามองแค่เสี้ยววินาที นั่นคือสิ่งที่ผมเห็น ผมรีบเดินไปเอาชุดนอนมาให้มันใส่ จะว่าไปมันก็ไม่ใช่ชุดนอนอะไรหรอก ก็แค่เสื้อบอล กางเกงบอลใส่นอน จากนั้นมันก็ใส่ชุดสักที เห้ออ ใจคอไม่ดีเลย ขอดูอีกรอบได้ไหม แฮะๆ !!! แต่ถึงมันจะเซกซี่แค่ไหน ยังไงเบอร์ 1 ของผมก็ยังคงเป็นคุณดรีมผู้อ่อนโยนของผมอยู่ดี
"จะอาบนานทำไมวะ เปลืองน้ำ เอ้อ..คืนนี้กูไม่ได้ใส่กางเกงในนะ" อยู่ๆ ไอ้เปรียวก็พูดประโยคนี้ขึ้นมา เมิงจะพูดทำไมเนี่ย ผมทำเป็นไม่สนใจ แต่ในใจก็คิดว่าถึงมันจะเป็นเพื่อนกับผม แต่มันก็ทำให้ผมใจคอไม่ดีเลย ผมว่าข้ามเรื่องแบบนี้ไปก่อนดีกว่าที่จะติดเรท 18 แบบผมมันต้องรักใสๆ หลังจากนั้นมันก็เอาผ้าไปแช่น้ำยาไว้ แต่ยังไม่ทันได้ซักแม่ก็เรียกให้มากินข้าว

"รบกวนหน่อยนะครับ" ไอ้เปรียว พูดพร้อมลงมือกิน ผม พ่อ แม่และมัน ต่างคุยพูดเล่นกันสนุกนาน เราก็คุยกันไปเรื่อยๆ ตามประสา แต่ต้องมาหยุดชะงักเพราะคำถามของแม่
"แล้ว เปรียวมีแฟนหรือยังจ๊ะ" แม่ถามขึ้นมา และทุกคนก็เงียบเสียง เพื่อรอคำตอบบบบ

ติดตาม EP2/3 เร็วๆนี้ ขอบคุณที่ติดตามครับ