เรื่องปัญหาระหว่างฉันกับทางบ้านที่ขาดการติดต่อก็ผ่านมาได้ปีหนึ่งแล้วค่ะจากสาเหตุอันใดดิฉันจะเล่าตอนเริ่มแรก
ฉันเป็นคนจังหวัดศรีสะเกษอยู่กับคุณยายตั้งแต่เด็กและน้าจะเลี้ยงฉันกับพี่สาวจนโต,ลืมบอกไปว่ามีพี่น้อง2คนส่วนฉันเป็นคนที่2 พ่อตายตอนที่ฉันกำลังเกิดแม่ก็เลยทิ้งให้ฉันอยู่กับยายและน้าตลอดเวลาที่ฉันจำความได้คือไม่รู้จักแม่เพราะรู้แค่ว่ายายคือแม่คนเดียวที่ฉันมี ฉันเริ่มจะมารู้จักแม่แท้ๆตอนจบ ป.6 แต่แม่มีก็มีครอบครัวใหม่และมีลูกสาวอีกคนกับสามีใหม่ ตั้งแตฉันจำความได้คือฉันไม่เคยได้รับความช่วยเหลืออะไรจากแม่เลย ฉันกับพี่สาวไม่เคยได้เงินไปโรงเรียนนานๆทียายจะไปยืมคนอื่นมาให้ครั้งละบาทหรือ 2 บาท จนจบป.6 พอเข้าช่วงที่ฉันกับพี่สาวต้องย้ายโรงเรียนเข้ามัธยมต้นตากับยายก็จะไปกู้หนี้ยืมสินเพื่อมาซื้ออุปกรณ์การเรียนให้เราแต่บางครั้งช่วงหน้าเกี่ยวข้าวฉันก็จะขาดโรงเรียนไปรับจ้างเกี่ยวข้าวส่วนหนึ่งจะแบ่งให้ยายอีกส่วนหนึ่งจะเก็บไว้ไปโรงเรียนฉันทำแบบนี้จนเรียนจบม.3 ก็นึกว่าตัวเองจะไม่เรียนจบแล้วเพราะขาดโรงเรียนบ่อยมาก
ทางบ้านคุณตาก็สนับสนุนอยากให้ฉันเรียนต่อ แต่เพราะฐานะเรายากจนคุณตาจะเขียนจดหมายไปหาแม่ฉันตลอดเพื่อขอเงินมาส่งให้ฉันเรียนแต่แม่ฉันก็ไม่เคยตอบจดหมายตา แต่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่เคยส่งเงินมาให้ตาจ่ายค่าอุปกรณ์การเรียนของฉันกับพี่สาวหรือเปล่าเพราะว่าฉันไม่เคยเจอ ตาบอกฉันไม่มีเงินส่งเรียนต่อช่วงที่ฉันอายุ 15 พอดี
เราเข้ากรุงเทพช่วงอายุ 15 ปีทำงานทอผ้าเปลี่ยนงานตลอดจนอายุ 20 ปีทำงานด้วยเรียนด้วย แล้วมีแฟนฝรั่งช่วยเหลือฉันมาตลอดส่วนทางบ้านนานๆทีจะกลับครั้งแต่ก็ส่งเงินให้ตากับยายใช้ประจำ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่แม่เรากลับไปอยู่บ้านเกิดเพราะเเม่เลิกกับสามีใหม่แล้วและเอาน้องคนละพ่อเราไปด้วย เรากับแม่ไม่สนิทกันคุยกันบ้างเป็นบางครั้งบางครั้งก็มีทะเลาะกันบ้าง แต่เราก็ยังให้เงินแม่ใช้เป็นบางครั้งแต่ไม่ใช่ทุกเดือนเพราะฉันต้องจ่ายค่าเรียนต่อที่กรุงเทพ พอที่บ้านรู้ว่าฉันมีแฟนฝรั่งน้องชายของแม่ก็เริ่มไล่พวกเราออกจากบ้านตาฉันจึงเอาเงินส่วนที่ฉันเก็บไว้มาซื้อที่ตรงข้ามคนละครึ่งกับแม่เพื่อจะสร้างบ้านซื้อที่ก็หลายแสนบาทค่ะ คือตอนนั้นแฟนฝรั่งก็ไม่ได้ให้เงินเต็มที่ฉันต้องทำงานประหยัดมากๆกินวันละไม่ถึงร้อยเพื่อเก็บเงินมาถมที่และสร้างกำแพงบ้าน พอฉันอายุ 24 แฟนฝรั่งมาช่วยสร้างบ้านให้ก็จะมีเงินฉันกับแฟนจ่ายคนละครึ่งสร้างบ้านให้แม่อยู่เพราะถ้าหากฉันกับแฟนกลับศรีสะเกษเราก็จะมีบ้านอยู่ ฉันเริ่มวางอนาคตที่บ้านทวงสิทธิที่นาของพ่อคืนในส่วนที่ฉันกับพี่สาวควรจะได้รับเพื่อที่จะให้ทางบ้านมีนาปลูกข้าวฉันจ่ายทุกอย่างคนเดียว ทั้งค่าทนาย ศาล ค่าโอนที่ และพยาน เม็ดเงิน 60,000 โดยพี่สาวไม่ได้จ่ายช่วยแม้แต่บาทเดียวและเราก็ไม่มีเวลากลับบ้านไปโอนที่เป็นชื่อเราแต่เราเชื่อใจพี่สาวก็เลยเอาที่นาใส่เป็นชื่อพี่สาวหมดถ้าเรามีเวลาก็จะไปโอนเป็นชื่อเราทีหลังแม่ก็รู้เรื่องนี้ดี แล้วพี่สาวเรามายืมเงินจากเราไปซื้อรถบอกเราว่าจะคืนปีละ 20,000 เราก็ให้ไปเพราะคิดว่าพี่น้องกันคงจะไม่โกงกันหรือหนีหนี้ แต่ฉันคิดผิดทุกอย่างพี่สาวมาเอาโฉนดที่ดินกับแม่ไปกู้เงิน ธกส. ฉันไม่รู้ว่าเท่าไหร่แล้วเป็นช่วงที่ฉันจะไปโอนที่เป็นฉันเองเพราะช่วงนั้นก็มีลูกยังเล็กๆอยากจะโอนที่ให้เรียบร้อย แต่มันไม่ใช่อย่างที่เราคิดคือพี่สาวไม่คืนที่ให้เราและไม่ยอมคืนเงินให้เราเพราะทั้งเงินและนาพี่สาวเรายกให้สามีของเขา เราเลยถามแม่ว่าทำไมต้องเอาโฉนดให้พี่สาวแม่ก็ไม่พูดอะไร เราเริ่มทะเลาะกันกับทางบ้านหนักมากเมื่อช่วง ปี 2015 แม่เริ่มไปพูดกับใครๆว่าแม่ไม่เคยได้อะไรจากเราแม่เราเขาโอนบ้านที่เราสร้างกับสามีฝรั่งให้กับน้องสาวส่วนพี่สาวก็ไม่คืนเงินกับที่ดิน เราจึงบอกกับที่บ้านเราขอตัดขาดจากทุกคนเพราะทุกสิ่งที่ทางบ้านและพี่สาวเรามีมันคือสิ่งที่เราหาให้พวกเขาแต่ทำไมทุกคนต้องทำกับเราแบบนี้ แม่ก็พูดกับคนอื่นๆว่าจะไม่ให้เราเข้าบ้านที่เราสร้างแม้แต่หน้าบ้านก็ไม่ให้เหยียบ
ตอนนี้เราไม่เคยติดต่อทางบ้านมาปีหนึ่งแล้ว แต่ก็มีบางครั้งเราจะโทรหาน้าเขาก็จะเล่าเรื่องที่บ้านเราให้ฟังเกี่ยวกับแม่ แต่เราก็บอกน้าว่ามันจบแล้ว เราไม่อยากฟัง แต่เมื่อไม่นานน้าเราเขาโทรมาถามว่าเราโพสต์เฟซบุ๊กด่าแม่ตัวเองป่าวมีคนบอกมา คือมันทำให้เรางงมาก ว่าใครบอกแล้วเราจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร ทำไมเราต้องมาเขียนด่าแม่ตัวเอง เราก็อยู่กับครอครัวของเรามีความสุขดีทุกวัน
ตอนนี้คือเรากับทางแม่เราต่างคนต่างอยู่ไม่เคยติดต่อพูดคุยกัน เป็นบางครั้งที่เราคิดและน้อยใจตัวเองเกี่ยวกับคนในครอบครัวเดียวกันไม่น่าทำกันแบบนี้ ถ้าจะให้เรากลลับไปพูดคุยกับแม่เหมือนเดิมความรู้สึกมันก็คงไม่เหมือนเดิม เพราะในชีวิตเราก็เรียกยายว่าแม่มาโดยตลอด แต่เราพึ่งจะมารู้จักแม่ความผูกพันมันก็แตกต่างกัน
อยากถาม pentip และเพื่อนทุกคนว่าเราเนรคุณหรือเปล่า เพราะทุกวันเราจะคิดแต่เรื่องนี้ว่าสิ่งที่เราทำไม่ติดต่อทางบ้านว่ามันผิดหรือไม่
ขอโทษนะค่ะที่เขียนยาวไปหน่อย และก็ขอบคุณ pentip ที่ให้โอกาศได้ระบายความรู้สึกที่อยู่ข้างในออกมาเล่าให้ทุกคนฟัง
ปัญหาทางบ้าน ฉันเนรคุณหรือป่าวค่ะที่เลิกติดต่อคนทางบ้าน
ฉันเป็นคนจังหวัดศรีสะเกษอยู่กับคุณยายตั้งแต่เด็กและน้าจะเลี้ยงฉันกับพี่สาวจนโต,ลืมบอกไปว่ามีพี่น้อง2คนส่วนฉันเป็นคนที่2 พ่อตายตอนที่ฉันกำลังเกิดแม่ก็เลยทิ้งให้ฉันอยู่กับยายและน้าตลอดเวลาที่ฉันจำความได้คือไม่รู้จักแม่เพราะรู้แค่ว่ายายคือแม่คนเดียวที่ฉันมี ฉันเริ่มจะมารู้จักแม่แท้ๆตอนจบ ป.6 แต่แม่มีก็มีครอบครัวใหม่และมีลูกสาวอีกคนกับสามีใหม่ ตั้งแตฉันจำความได้คือฉันไม่เคยได้รับความช่วยเหลืออะไรจากแม่เลย ฉันกับพี่สาวไม่เคยได้เงินไปโรงเรียนนานๆทียายจะไปยืมคนอื่นมาให้ครั้งละบาทหรือ 2 บาท จนจบป.6 พอเข้าช่วงที่ฉันกับพี่สาวต้องย้ายโรงเรียนเข้ามัธยมต้นตากับยายก็จะไปกู้หนี้ยืมสินเพื่อมาซื้ออุปกรณ์การเรียนให้เราแต่บางครั้งช่วงหน้าเกี่ยวข้าวฉันก็จะขาดโรงเรียนไปรับจ้างเกี่ยวข้าวส่วนหนึ่งจะแบ่งให้ยายอีกส่วนหนึ่งจะเก็บไว้ไปโรงเรียนฉันทำแบบนี้จนเรียนจบม.3 ก็นึกว่าตัวเองจะไม่เรียนจบแล้วเพราะขาดโรงเรียนบ่อยมาก
ทางบ้านคุณตาก็สนับสนุนอยากให้ฉันเรียนต่อ แต่เพราะฐานะเรายากจนคุณตาจะเขียนจดหมายไปหาแม่ฉันตลอดเพื่อขอเงินมาส่งให้ฉันเรียนแต่แม่ฉันก็ไม่เคยตอบจดหมายตา แต่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่เคยส่งเงินมาให้ตาจ่ายค่าอุปกรณ์การเรียนของฉันกับพี่สาวหรือเปล่าเพราะว่าฉันไม่เคยเจอ ตาบอกฉันไม่มีเงินส่งเรียนต่อช่วงที่ฉันอายุ 15 พอดี
เราเข้ากรุงเทพช่วงอายุ 15 ปีทำงานทอผ้าเปลี่ยนงานตลอดจนอายุ 20 ปีทำงานด้วยเรียนด้วย แล้วมีแฟนฝรั่งช่วยเหลือฉันมาตลอดส่วนทางบ้านนานๆทีจะกลับครั้งแต่ก็ส่งเงินให้ตากับยายใช้ประจำ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่แม่เรากลับไปอยู่บ้านเกิดเพราะเเม่เลิกกับสามีใหม่แล้วและเอาน้องคนละพ่อเราไปด้วย เรากับแม่ไม่สนิทกันคุยกันบ้างเป็นบางครั้งบางครั้งก็มีทะเลาะกันบ้าง แต่เราก็ยังให้เงินแม่ใช้เป็นบางครั้งแต่ไม่ใช่ทุกเดือนเพราะฉันต้องจ่ายค่าเรียนต่อที่กรุงเทพ พอที่บ้านรู้ว่าฉันมีแฟนฝรั่งน้องชายของแม่ก็เริ่มไล่พวกเราออกจากบ้านตาฉันจึงเอาเงินส่วนที่ฉันเก็บไว้มาซื้อที่ตรงข้ามคนละครึ่งกับแม่เพื่อจะสร้างบ้านซื้อที่ก็หลายแสนบาทค่ะ คือตอนนั้นแฟนฝรั่งก็ไม่ได้ให้เงินเต็มที่ฉันต้องทำงานประหยัดมากๆกินวันละไม่ถึงร้อยเพื่อเก็บเงินมาถมที่และสร้างกำแพงบ้าน พอฉันอายุ 24 แฟนฝรั่งมาช่วยสร้างบ้านให้ก็จะมีเงินฉันกับแฟนจ่ายคนละครึ่งสร้างบ้านให้แม่อยู่เพราะถ้าหากฉันกับแฟนกลับศรีสะเกษเราก็จะมีบ้านอยู่ ฉันเริ่มวางอนาคตที่บ้านทวงสิทธิที่นาของพ่อคืนในส่วนที่ฉันกับพี่สาวควรจะได้รับเพื่อที่จะให้ทางบ้านมีนาปลูกข้าวฉันจ่ายทุกอย่างคนเดียว ทั้งค่าทนาย ศาล ค่าโอนที่ และพยาน เม็ดเงิน 60,000 โดยพี่สาวไม่ได้จ่ายช่วยแม้แต่บาทเดียวและเราก็ไม่มีเวลากลับบ้านไปโอนที่เป็นชื่อเราแต่เราเชื่อใจพี่สาวก็เลยเอาที่นาใส่เป็นชื่อพี่สาวหมดถ้าเรามีเวลาก็จะไปโอนเป็นชื่อเราทีหลังแม่ก็รู้เรื่องนี้ดี แล้วพี่สาวเรามายืมเงินจากเราไปซื้อรถบอกเราว่าจะคืนปีละ 20,000 เราก็ให้ไปเพราะคิดว่าพี่น้องกันคงจะไม่โกงกันหรือหนีหนี้ แต่ฉันคิดผิดทุกอย่างพี่สาวมาเอาโฉนดที่ดินกับแม่ไปกู้เงิน ธกส. ฉันไม่รู้ว่าเท่าไหร่แล้วเป็นช่วงที่ฉันจะไปโอนที่เป็นฉันเองเพราะช่วงนั้นก็มีลูกยังเล็กๆอยากจะโอนที่ให้เรียบร้อย แต่มันไม่ใช่อย่างที่เราคิดคือพี่สาวไม่คืนที่ให้เราและไม่ยอมคืนเงินให้เราเพราะทั้งเงินและนาพี่สาวเรายกให้สามีของเขา เราเลยถามแม่ว่าทำไมต้องเอาโฉนดให้พี่สาวแม่ก็ไม่พูดอะไร เราเริ่มทะเลาะกันกับทางบ้านหนักมากเมื่อช่วง ปี 2015 แม่เริ่มไปพูดกับใครๆว่าแม่ไม่เคยได้อะไรจากเราแม่เราเขาโอนบ้านที่เราสร้างกับสามีฝรั่งให้กับน้องสาวส่วนพี่สาวก็ไม่คืนเงินกับที่ดิน เราจึงบอกกับที่บ้านเราขอตัดขาดจากทุกคนเพราะทุกสิ่งที่ทางบ้านและพี่สาวเรามีมันคือสิ่งที่เราหาให้พวกเขาแต่ทำไมทุกคนต้องทำกับเราแบบนี้ แม่ก็พูดกับคนอื่นๆว่าจะไม่ให้เราเข้าบ้านที่เราสร้างแม้แต่หน้าบ้านก็ไม่ให้เหยียบ
ตอนนี้เราไม่เคยติดต่อทางบ้านมาปีหนึ่งแล้ว แต่ก็มีบางครั้งเราจะโทรหาน้าเขาก็จะเล่าเรื่องที่บ้านเราให้ฟังเกี่ยวกับแม่ แต่เราก็บอกน้าว่ามันจบแล้ว เราไม่อยากฟัง แต่เมื่อไม่นานน้าเราเขาโทรมาถามว่าเราโพสต์เฟซบุ๊กด่าแม่ตัวเองป่าวมีคนบอกมา คือมันทำให้เรางงมาก ว่าใครบอกแล้วเราจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร ทำไมเราต้องมาเขียนด่าแม่ตัวเอง เราก็อยู่กับครอครัวของเรามีความสุขดีทุกวัน
ตอนนี้คือเรากับทางแม่เราต่างคนต่างอยู่ไม่เคยติดต่อพูดคุยกัน เป็นบางครั้งที่เราคิดและน้อยใจตัวเองเกี่ยวกับคนในครอบครัวเดียวกันไม่น่าทำกันแบบนี้ ถ้าจะให้เรากลลับไปพูดคุยกับแม่เหมือนเดิมความรู้สึกมันก็คงไม่เหมือนเดิม เพราะในชีวิตเราก็เรียกยายว่าแม่มาโดยตลอด แต่เราพึ่งจะมารู้จักแม่ความผูกพันมันก็แตกต่างกัน
อยากถาม pentip และเพื่อนทุกคนว่าเราเนรคุณหรือเปล่า เพราะทุกวันเราจะคิดแต่เรื่องนี้ว่าสิ่งที่เราทำไม่ติดต่อทางบ้านว่ามันผิดหรือไม่
ขอโทษนะค่ะที่เขียนยาวไปหน่อย และก็ขอบคุณ pentip ที่ให้โอกาศได้ระบายความรู้สึกที่อยู่ข้างในออกมาเล่าให้ทุกคนฟัง