ภูกับครูพิลาวรรณรีบมาที่ห้องพยาบาล หลังจากที่ดาวส่งไลน์ไปหาภูว่าเธอตกบันได

"ดาวเธอเป็นยังไงบ้าง"ภูวิ่งมาหาดาวที่ห้องพยาบาล โดยมีครูดาวตามมาข้างหลัง เขาหอบหายใจแรกแสดงให้เห็นว่าเขาวิ่งมาจากตึกรับรองมาจนถึงตึกเรียนเลยทีเดียว

"ก็ไม่เป็นอะไรหรอกว่าแต่นายรีบวิ่งมามีอะไรรึเปล่า"ดาวที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงตอบชายหนุ่ม ความจริงเธอก็แอบดีใจเหมือนกันที่เขารีบมาหาเธอทันทีเพียงแค่ส่งไลน์ไปว่าตกบันได

"ฉันตกใจแทบแย่ มีอย่างที่ไหนส่งไลน์มาบอกว่าตกบันได ฉันก็นึกว่าเธอเป็นอะไรมากกว่านี้ซะอีก"ภูว่าดาวแก้เขิน แต่เหมือนหญิงสาวจะเดาทางออกเะอเลยแอบหัวเราะเบาๆ

"จริงๆฉันแค่จะบอกว่า คงไปคุยกับ ผอ.ไม่ได้เพราะตกบันไดนี่แหละ ดูดิแค่เข่าปูดเองไม่มีอะไรมาก ว่าแต่เหอะ ไม่ไปคุยกับ ผอ.เหรอ" ถึงเธอพูดไปแบบนั้นแต่ลึกๆเธอก็แอบกังวลเพราะว่าการที่เธอบาดเจ็บที่เข่ามันจะส่งผลต่อการเป็นนักวิ่งตัวแทนโรงเรียนของดาว

"คุณภูเค้าเลื่อนคุยกับครูใหญ่แล้วล่ะจ้ะ" ครูพิลาวรรณที่เพิ่งเดินมาถึงพูด จนดาวรู้สึกว่าเธอทำให้เสียงานรึเปล่านะ

"ดาวชะเง้อมองหา มลกับมิ้นจากที่เตียงเพื่อดูว่าเพื่อนทั้งสองคนอยู่ใกล้ๆหรือเปล่า แต่พอเห็นว่าเพื่อกำลังนั่งคุยกับอาจารย์พยาบาลอยู่ที่โต๊ะด้านหน้า เธอจึงรู้สึกโล่งอก

"นี่ๆ เดี๋ยวฉันมีเรื่องจะคุยกับนายทางไลน์ก็แล้วกัน แต่ก่อนอื่นฉันอยากให้นายดูอะไรหน่อย"ดาวเรียกภูเข้ามาใกล้ๆ โดยมีครูพิลาวรรณมองอยู่ห่างๆ

ภาพที่เห็นทำให้ภูแปลกใจแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเพราะดาวส่ายหน้าเหมือนไม่ให้พูด เธอรูดถุงเท้าข้างขวาของเธอลงทำให้เห็นรอยแดงรูปมือที่เหมือนว่าจะจับข้อเท้าเธออย่างแรงจนเป็นรอย ซึ่งคงไม่ต้องบอกอะไรแล้วว่าดาวตกบันไดเพราะอะไร

ครูพิลาวรรณเมื่อเห็นแบบนั้น ดูเหมือนว่าเธอจะคิดอะไรบางอย่าง แต่ก็พยายามเก็บมันไว้ในใจ เธอเดินไปหาครูพยาบาลเพื่อถามอาการดาวเพิ่มเติม โดยปล่อยให้ภูและดาวอยู่ด้วยกันตามลำพัง

"เจ็บรึเปล่า" ภูถามเบาๆ ซึ่งดาวฟังไม่ค่อยถนัด จนเค้าต้องถามซ้ำ ซึ่งดาวก็แอบพอใจที่เค้าถามเธอเพราะความเป็นห่วง แต่...

"ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง ไอ้รอยแดงๆนั่นน่ะ เธอรู้สึกเจ็บหรือเปล่า" เสียงเพล้งเหมือนกระจกแตกก้องอยู่ในหัว ดาวนึกว่าภูจะห่วงว่าเธอเจ็บจากการตกบันได ที่ไหนได้กลับถามถึงรอยแดงๆตรงข้อเท้า

"ไม่อะ ทำไมเหรอ" ดาวตอบแอบฉุนหน่อย แต่ภูก็ยังคงนิ่ง

"งั้นเหรอ งั้นไว้ฉันจะเล่าในไลน์ละกัน ในไลนืกลุ่มนะให้สองคนนั้นรู้ด้วย) ว่าแต่ภูก็ถ่ายรูปรอยแดงๆตรงข้อเท้าดาวเก็บไว้

......................................................

ในตอนเย็นหลังเลิกเรียน ภูจัดแจงไปส่งดาวเพราะดูจากสภาพเธอคงปั่นจักรยานกลับบ้านไม่ไหวแน่ โดยมีครูพิลาวรรณไปด้วย ทำให้บทสนทนาในรถมีแต่อาการของดาวเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งหลังจากที่ภูกลับไปแล้ว ครูพิลาวรรณจึงประสานกับอาจารย์พละในฐานะโค๊ชของดาวให้พาตัวดาวไปตรวจที่โรงพยาบาล ซึ่งยังดีที่อาการบาดเจ็บไม่ไปถึงกระดูก ทำให้แต่ละคนโล่งใจไปตามๆกัน และอีกผลหนึ่งที่บทสนทนาไม่มีเรื่องอื่นก็เพราะดาวรู้สึกอึดอัดที่ครูพิลาวรรณนั่งมาด้วย ทำให้เธอจะปรึกษาอะไรกับภูไม่ค่อยถนัดนัก เพราะเธอรู้สึกว่าครูพิลาวรรณเป็นคนนอกอยู่ดี

พอภูมาส่งดาวที่บ้าน หมอเจี๊ยบกับผู้กองต้อมก็ยืนรอดาวอยู่หน้าบ้าน เมื่อสังเกตจากหน้าผู้กอง ดาวก็เดาได้ว่า คนอย่างหมอเจี๊ยบคงไปยืมกุญแจบ้านจากพ่อมาเปิดบ้านเองก็เป็นได้

"พี่ต้อมพี่เจี๊ยบฝากดูดาวด้วยนะครับ" ภูตะโกนผ่านกระจกรถจากนั้นก็รีบขับรถออกไปเลย ทำให้ดาวดูไม่ค่อยสบอารมย์เท่าไหร่ แม้ว่าเธอจะรู้ว่าภูกับครูพิลาวรรณต้องไปหา ผอ.ที่บ้าน

ดาวที่ใช้ไม้ค้ำรีบเดินเข้าบ้านโดยมีผู้กองต้อมช่วยประคอง

.....................................................

บ้านของผอ.หรือจะพูดให้ถูกกว่านั้นต้องบอกว่าคฤหาสน์ขนาดย่อมๆของ ผอ.อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไหร่ อันที่จริงเนื่องจากที่ภูเลื่อนนัด ผอ.เมื่อตอนกลางวัน ผอ.เลยนัดภูมาคุยที่บ้านตอนเย็นหลังเลิกเรียนแทน ซึ่งก็ตามแบบฉบับเจ้าบ้านที่ดี พอรู้ว่าภูมาถึง ผอ.ก็มารอรับภูอยู่ตรงหน้าประตูบ้าน จากนั้นก็พาทั้งสองเข้าไปที่ห้องรับแขก ภูหยิบกระเป๋าเอกสารลงมา ส่วนครูพิลาวรรณนั้นรู้สึกหวาดๆเนื่องจากความใหญ่โตของบ้าน

"เชิญครับ"ผอ.พูดเชิญทั้งสองนั่งที่ชุดรับแขกหลุยส์ราคาแพงของตัวเอง ดูท่าทางเหมือนผอ.จะเบ่งหน่อยๆ แต่ภูก็ไม่ได้สนใจอะไร เขาวากระป๋าลงข้างๆตัวจากนั้นก็เปิดประเด็นทันที

"ผอ.ครับ เพื่อการสืบสวนผมคิดว่าผมต้องทำอะไรเพิ่มซักอย่างสองอย่างไม่ทราบว่า ผอ.เห็นเป็นยังไง" ภูถาม ขณะที่ครูพิลาวรรณได้แต่นั่งนิ่งไม่พูดอะไร

"อย่างสองอย่างที่ว่าของคุณน่ะคืออะไรเหรอ"ผอ.ถามกลับ ด้วยคำพูดและน้ำเสียงเหมือนเค้าจะดูข่มๆภูอยู่ จนแม้แต่ครุพิลาวรรณสังเกตได้

"คือวันที่เราลอกสระกัน ผมอยากลองเอาปลาไปล่อยครับ แล้วก็ผมอยากซ่อนกล้องและไมค์ไว้ในสถานที่ที่เกี่ยวข้องกับ7เรื่องลึกลับ ไม่ทราบว่าผอ.เห็นว่าไงบ้างครับ" วึ่งจากข้อเสนอของภู ผอ.คิดอยู่ไม่นาน จากนั้นจึงโยนไปให้ครูพิลาวรรณที่นั่งเงียบดูแลแทน

"ไอ้ผมก้ไม่ค่อยรู้อะไรมากหรอกนะเรื่อง7เรื่องลึกลับที่ว่าเนี้ย ผมก็รับตำแหน่งที่โรงเรียนนี้แค่ห้าหกปีเอง ยังไงก็ฝากลูกหม้ออย่างครูพิลาวรรณก็แล้วกัน"เมื่อถุกโยนมาแบบนี้ ทำให้ครุพิลาวรรณพยายามจะแย้ง แต่ผอ.ก็โบกมือ เหมือนกับว่าไม่ต้อง ทำให้ครูพิลาวรรณต้องนิ่งเหมือนจำยอม

ซึ่งดูภูจะเหมือนพอใจในคำตอบของผอ.ไม่น้อย เขายิ้มที่มุมปากก่อนจะลาผอ.กลับ

"บ้านสวยเหมือนกันนะครับผอ." ภูเอ่ยถึงเรื่องบ้าน ซึ่งผอ.ก็ดูเหมือนจะเอาเรื่องบ้านมาข่มภูอยู่เหมือนกัน

"ก็น้ำพักน้ำแรงของผมล่ะนะ ถือว่าเป็นของขวัญวัยใกล้เกษียณ" ผอ.พูดพร้อมหัวเราะชอบใจ ซึ่งภูก้ได้แต่ยิ้มและพูดเออออตาม ซึ่งมีแต่ครูพิลาวรรณที่เริ่มใจคอไม่ดีเลยแอบสะกิดให้ภูกลับ

ทั้งคู่ลา ผอ.จากนั้นภูก็ขับรถออกไป วันนี้เขาต้องไปส่งครูพิลาวรรณที่ห้างเพราะว่าครูพิลาวรรณจอดรถไว้ตรงนั้นเพราะเะอไม่กล้าที่จะจอดไว้ในโรงเรียนเพราะไม่รู้ว่าจะเสร็จธุระดึกหรือเปล่า

"เมื่อกี้ดูครูไม่ค่อยพูดเลยนะครับ" ภูเปิดประเด็นถามทันที ซึ่งเหมือนครูพิลาวรรณจะบ่ายเบี่ยง แต่ภูกว่าตะล่อมถามจนเธอเผลอหลุดปากออกมาได้

"คืออันที่จริงเหมือน ผอ.ดูจะไม่ค่อยพอใจพวกคุณภูซักเท่าไหร่นะคะ  ผอ.เลยส่งดิฉันมาจับตาดูพวกคุณ"ครูพิลาวรรณก้มหน้าก้มตาตอบเหมือนไม่กล้าสู้หน้า

"คงเพราะเรื่องวันนั้นสินะครับ"เรื่องวันนั้นหมายถึงเรื่องที่ภูบีบครูใหญ่เรื่องคดีนั่นเอง ซึ่งครูพิลาวรรณก้ได้แต่พยักหน้า

"ดิฉันน่ะ จากที่ได้คุยกับพวกคุณ ก็พอจะรู้ว่าพวกคุณไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร แต่ผอ.ก็เป็นผู้บังคับบัญชาของดิฉัน ดิฉันเลยเหมือนจะกลืนไม่เข้าคลายไม่ออกน่ะค่ะ" เรื่องนี้ภูก็พอทราบ เขาจึงไม่อยากเอ่ยอะไรอีก

.............................................

"ตกลงว่าผีสินะ"หมอเจี๊ยบถามดามขณะที่กำลังทานข้าวด้วยกันอยู่ วันนี้หมอเจี๊ยบซื้อของมามากมาย โดยมีผู้กองต้อมเป็นพ่อครัว วันนี้พ่อของดาวต้องอยู่ยามยันเช้า และดาวก็ขาเจ็บทำให้ผู้กองต้อมต้องทำแทน

"ก็คงงั้นแหละค่ะ ยิ่งยัยมลเค้าเตือนมาแบบนั้นด้วย พวกพี่ๆว่าจะเกี่ยวกับกุ๋กกู๋มั้ยคะ"ดาวถามทั้งสอง ซึ่งทั้งคู่ก็รู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้วหลังจากที่คุยในไลน์

"มันก็พูดยากยิ่งเป็นตุ๊กตาแบบเนี้ย มันเหนี่ยวนำให้วิญญาณมาสิงง่ายๆด้วยสิ"หมอเจี๊ยบตอบ ซึ่งดูเหมือนว่าผู้กองต้อมจะไม่ค่อยถนัดเรื่องแบบนี้เท่าไหร่ไม่เหมือนหมอเจี๊ยบกับภู ซึ่งเขาถนัดเรื่องสืบสวน และรวบรวมหลักฐานแบบตำรวจมากกว่า

"แล้วดาวรู้รึเปล่าล่ะว่าพวกตุ๊กตาเหมือนคนเนี้ยเดิมทีมันไม่ใช่ของเล่นนะ แต่เดิมมันเป็นสื่อวิญยาณเอาไว้แทนคน อยากตุ๊กตาเสียกบาลก็ใช่"หมอเจี๊ยบตอบทั้งๆที่ข้าวเต็มปาก

"แล้วทำไมเขาต้องมาเตือนด้วยล่ะคะ"ดาวถาม

"บางที่ตุ๊กตากุ๋กกู๋คงรู้อะไรมั้งว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับดาวเลยฝากเพื่อนมาเตือน"ผู้กองต้อมตอบ ซึ่งจากประสบการณ์ตำรวจเขาสามารถตอบเรื่องนี้ได้

"และที่ไม่ได้มาบอกตรงๆอย่างแรกคือไม่สามารถบอกเธอตรงๆได้ ไม่ก็เพิ่งทราบว่าจะมีเหตุร้ายเกิดขึ้น" คำพูดของผู้กองต้อมทำให้ดาวคิดหนักว่าเพราะอะไรกันแน่

"แล้วรอยตรงข้อเท้าเธอน่ะ มันปรากฏการณ์วิญญาณชัดๆ ซึ่งไม่ใช่อุบัติเหตุแน่นอน ดังนั้นกุ๋กกู๋คือคนแรกที่เราต้องเอามาสอบสวนใช่มั้ยล่ะ"หมอเจี๊ยบตอบพลางสะกิดไปที่แฟนของเธอ

"คงตลกพิลึกนะเอาตุ๊กตามาสอบสวนน่ะ"ผู้กองต้อมเหมือนจะเอือมแฟนของตัวเองเหมือนกัน

"มันก็ไม่แน่นะคะ ถ้าหนูถามกุ๋กกู๋ในฝันได้ หรือให้ดีที่สุดให้หนูไปนอนที่ตึกเรียนจะได้รู้ว่าวิญญาณในนั้นคืออะไรและต้องการอะไรกันแน่" ความคิดของดาวทำให้ทุกคนเงียบ โดยเฉพาะหมอเจี๊ยบเพราะรู้ความสามารถของดาวและรู้ว่าในสถานการณ์แบบนั้น มันอันตรายเพียงใด

ทันใดนั้นมีข้อความ SMS ส่งมาที่มือถือของผู้กองต้อม

"ปลากินเหยื่อแล้ว รอแค่กระตุก" เมื่ออ่านข้อความผู้กองต้อมก็ยิ้มออกมาทันที

..................................................

ติชมกันได้ครับ บางคำที่พิมพ์ผิด เพราะแป้นผิมไม่ค่อยดี กดชิพไม่ลง ยังไงก็ขออภัยด้วยครับ

file 1 เหงา ตั้งแต่ตอนแรก http://ppantip.com/topic/34830541

file 2-1 http://ppantip.com/topic/34973254

file 2-2 http://ppantip.com/topic/34986577

file 2-3 http://ppantip.com/topic/34998149

file 2-4 http://ppantip.com/topic/35006186

file 2-5 http://ppantip.com/topic/35014982

ป.ล. วันพุธถ้าเป็นไปได้ผมจะมาต่อนะครับ เพราะไปเยี่ยมญาติ แต่ถ้าไม่สะดวกยังไง วันศุกร์จะมาต่อให้แน่ๆ

ตอนต่อไปครับ http://ppantip.com/topic/35052016