เสียงกรีดร้องของครูพิลาวรรณ ที่ผ่านไมค์ตัวเล้กที่ติดไว้ประกอบกับอัตราการเต้นของหัวใจที่สูงผิดปกติ ทำให้ภูตัดสินใจลงมาจากรถตู้แล้ววิ่งขึ้นตึกในทันที ซึ่งดาวกับหมอเจี๊ยบก็วิ่งตามมาติดๆ

ชั่วครู่เดียวทั้งสามก็มาถึงห้อง601ที่ครุพิลาวรรณนอนอยู่ เมื่อภูมาถึง ครูพิลาวรรณก็ลุกตื่นโดยทันที ทั้งเหงื่อและน้ำตาก็ไหลโทรม ใบหน้าของครูสาวซีดเผือด และปากเรียวสวยนั้นสั่นเทาเพราะความกลัว เธอโผเข้าซบภู ชายหนุ่มเพียงคนเดียวที่อยู่ตรงหน้าโดยทันทีพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น

ทั้งสามช่วยประคองครูพิลาวรรณลงมาพักด้านในรถตู้โดยมีหมอเจี๊ยบคอยดูอาการอย่างใกล้ชิด

"อัตราการเต้นของหัวใจเมื่อกี้น่ากลัวมาก บางคนอาจจะถึงขั้นหัวใจวายได้เลยนะ" หมอเจี๊ยบบอกถึงอาการของครูพิลาวรรณซึ่งตอนนี้กำลังนั่งสงบสติอารมย์ในรถอยู่

"ดูท่าแล้วคืนนี้คงถามอะไรไม่ได้แน่ๆ"ดาวพูดเมื่อเห็นสภาพของครูพิลาวรรณ

"แต่อย่างน้อยเราก้ได้รู้ว่าเรื่องลึกลับเรื่องนั้นเป็นจริง"ภูพูดพลางแหงนหน้ามองขึ้นไปบนตัวตึก

"จากนี้เราจะเอาไงต่อดี"หมอเจี๊ยบถามภู เพราะดูจากสภาพ คงปล่อยให้ครูพิลาวรรณกลับบ้านเองไม่ได้แน่ๆ ซึ่งภูและดาวก้เห็นพ้องกันว่า คืนนี้ต้องไปตั้งหลักที่บ้านดาวก่อน ส่วนของกับรถของครู พรุ่งนี้ค่อยว่ากันทีหลัง

พอถึงบ้านดาว วันนั้นพ่อของดาวต้องไปอยู่ยาม ทำให้ดาวไม่ต้องตอบคำถามกับพ่อมากมายนัก พออาการของครูพิลาวรรณค่อยดีขึ้น หมอเจี๊ยบจึงให้ยานอนหลับกับเธอไป จากนั้นทั้งสามคนก็มานั่งคุยกันถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"เห็นสภาพแล้วไม่อยากเชื่อจริงๆว่าจะแรงขนาดนี้ ดาวพี่เชื่อเลยว่าโรงเรียนเธอเฮี้ยนจริง"หมอเจี๊ยบหันมาพูดกับดาว ส่วนดาวก็ยิ้มเหมือนยอมรับ

"พี่เจี๊ยบแล้วอย่างอาการของครูพิลาวรรณนี่อันตรายมากเลยเหรอคะ"ดาวถามหมอเจี๊ยบ แต่ภูก็ดันหัวเราะขึ้นมา

"อันตรายสิ อย่างตอนเธอ ที่ฉันไปช่วยได้ก็เพราะการเต้นของหัวใจนี่แหละ แต่ประเด็นคือเราไม่รู้ว่า มันเกิดจากฝันหรือว่าโดนวิญญาณทำร้ายตรงๆเหมือนของเธอหรือเปล่า"ภูอธิบายให้ดาวฟัง จนเธออดเป็นห่วงครูพิลาวรรณไม่ได้

"ยังไงซะพวกเธอก็นอนพักเอาแรงบ้างเถอะ ว่าแต่พี่เจี๊ยบพรุ่งนี้ไม่เปิดคลีนิคเหรอ"

"ยังอ่ะ พ่อแม่ยังไม่กลับ อีกอย่างฉันก็อยากเคลียร์เรื่องนี้ให้จบก่อน บอกตามตรงนะ ฉันก็พลาดเองแหละที่ไม่ถามครูเค้าก่อน เกิดครูพิลาวรรณเป็นโรคหัวใจ หรือโรคประจำตัวอะไรแล้วตายขึ้นมา มันจะแย่ไปกว่านี้นะ"จากที่หมอเจี๊ยบพูด ก็ทำให้ภูและดาวได้คิด บางที่งานที่พวกเค้าทำ มันอาจจะดูไร้สาระ แต่มันก็เสี่ยงต่ออันตรายได้ทุกเมื่อ

...................................................

รุ่งเช้า เมื่อพ่อของดาวกลับมาก้เห็นภูนั่งทำงานอยู่ ทั้งสองคนจึงทักทายกัน ก่อนที่คุณพ่อจะขอตัวเข้านอน จากนั้นอีกพักใหญ่ ดาวก็ตื่นและยังเห็นภูนั่งทำงานอยู่

"นี่นายได้นอนมั้ยเนี้ย"ดาวทักภูจากนั้นก็หาวใส่หน้าไปทีหนึ่ง

"นอนแล้ว แต่มันยังมีเรื่องคาใจเลยตื่นมาก่อน แล้วก็อีกอย่างนะ"ภูหันมาจ้องห้าดาวพร้อมกับสีหน้าจริงจัง จนดาวต้องทำสีหน้าจริงจังตอบโต้

"คราวหน้าคราวหลังถ้าจะหาวใส่หน้าใครบกวนไปแปลงฟันก่อนนะ และนี่คือความแตกต่าง" ว่าแต่ถูกก็อ้าปากพ่นลมหายใจใส่หน้าดาวไปเต็ม จนเด็กสาวร้องยี้แล้ววิ่งไปแปลงฟันเป็นการด่วน

จากนั้นอีกไม่นานครูพิลาวรรณก็ตื่นตามมาอีกคน

"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณภู ตื่นเช้าจังเลยนะคะ" ครุพิลาวรรณกล่าวทักทาย ด้วยใบหน้าสดใสซึ่งดีขึ้นกว่าเมื่อคืน

"อรุณสวัสดิ์ครับ แล้วคุณครูดีขึ้นแล้วเหรอครับ" ภูถาม แต่ครูพิลาวรรณก็ทำหน้างงใส่ๆ

"เมื่อคืนเหรอคะ เหมือนฉันจะจำไม่ค่อยได้นะคะ รู้แต่ว่าเมื่อคืนฉันฝัน มันน่ากลัวมาก จากนั้นฉันก็เหมือนเบลอๆจะอะไรไม่ได้อีก จนตื่นมาเนี้ยแหละค่ะ"ครูพิลาวรรณเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอให้ภูฟัง แต่ดูเหมือนว่าเธอจะมีความสุขที่ได้คุยกับภู ที่บทสนทนา มีเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข จนดาวที่แอบดูอยู่ห่างๆยังรู้สึกหมั่นไส้

(อีตาบ้านั่นทีกับเราไล่ไปแปลงฟัน แต่พอเจอครูน่ารักๆเข้าหน่อย ก็ออกลายเลย ครูพิลาวรรณเค้าก็ไม่เห็นแปลงฟันเหมือนกันแหนะ) ดาวบ่นอยู่ในใจพร้อมทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

............................................

เมื่อแอบฟังบทสนทนาอันหวานแหวนจนควันออกหู ดาวจึงชิ่งไปทำอาหาร ซึ่งเหมือนว่าเธอจะทำอาหารหนัก เพราะดาวเล่นสับปังตอโป๊กๆลั่นบ้าน เหมือนจงใจให้ใครบางคนได้ยินมากกว่าทำอาหาร เพราะอาหารเช้าในวันนี้คือข้าวสวย ไข่ดาว กับแกงจืดที่จืดสนิทจนหารสอื่นใดนอกจากความจืดแทบไม่ได้

และแม้มันจะจืดยังไง สำหรับหมอเจี๊ยบมันก็ดีกว่านาฬิกาปลุกเสมอ เธอเดินตามกลิ่นออกมาจากห้องนอนของดาว ด้วยผมเผ้ากระเซิง มานั่งโต๊ะอาหารทันที ที่สำคัญหมอเจี๊ยบก็ยังไม่แปลงฟันเหมือนกัน

"ดาวนี่ทำแกงอะไรเนี้ยไม่มีรสชาตเลย" ภูบ่นหลังจากซดแกงจืดไปช้อนแรก

"อ้าวนึกว่าจะหวานจนไม่ต้องปรุงซะอีก" ดาวค้อนใส่ แต่หมอเจี๊ยบก็ยังซดโฮกๆ ไม่ไว้หน้า ครูพิลาวรรณที่มานั่งทานด้วยเลย

"ทานๆไปนายจะบ่นอะไรเนี้ย" ว่าแล้วหมอเจี๊ยบก็ซดแกงจืดโอกๆพร้อมกับสวาปามไข่ดาวไปอีกสองใบ

"พี่กินก็มีรสชาตดิ นี่เล่นไม่แปลงฟันแล้วมาทานข้าวนี่.."ยังไม่ทันพูดจบภูก้โดนหมอเจี๊ยบตบหัวเข้าให้ ซึ่งครูพิลาวรรณที่ทานแบบผู้ดีเก่ายังอดขำไม่ได้

"พวกคุณๆนี่สนิทกันจังเลยนะคะ ขนาดตอนทานเข้ายังเล่นกันเลย" ครูพิลาวรรณพูดชมจนภูต้องสงบเงี่ยมมากขึ้น แต่ดาวก็ยิ่งหมั่นไส้ภูมากขึ้นตามไปด้วย

หลังจากทานอะไรกันเสร็จ ดาวก็เจ็บจานมาล้างด้วยเสียงดังโครมครามเหมือนเดิม และหมอเจี๊ยบก้ได้ฤฏษ์ไปล้างหน้าแปลงฟันซะที

..................................

บนรถตู้ขณะที่ทั้งสี่คนมาเก็บของที่โรงเรียน ภุก้ได้เล่าข้อมูลที่ไปค้นเจอมา ให้ทุกคนฟัง

"เมื่อคืนฉันลองเค้าเว็บของโรงเรียนมา แล้วเจออะไรที่น่าสนใจด้วยล่ะ"ภูพูด แต่เหมือนจะมีคนตั้งใจฟังอยู่แค่ครูพิลาวรรณคนเดียว

ที่ภูไปเจอก็คือประวัติโรงเรียน ก่อนสงครามโลกครั้งที่2ไม่กี่ปี หลวงนรินทร์ปกเกล้าได้มอบที่ดินของตระกูลท่านย่านชานเมืองซึ่งก็คือที่ดินโรงเรียนปัจจุบัน ให้แก่รัฐบาลเพื่อสร้างเป็นโรงเรียนดังนั้นโรงเรียนจึงตั้งชื่อตามคุณหลวงว่า โรงเรียนนรินทร์ปกเกล้า ต่อมาเมื่อโรงเรียนมีนักเรียนมากขึ้น ทางโรงเรียนจึงจัดซื้อที่ดินเพิ่มเพื่อสร้างตึกเพิ่ม ซึ่งนั่นก็คือตึกเรียนที่เกิดเรื่องนั่นเอง

"เดี๋ยวนะคะหมายความที่ตึกเรียนก้ไม่ใช่ที่ดินเดิมของตระกูลดิฉันเหรอคะ" ครูพิลาวรรณถามซึ่งเธอก้เพิ่งรู้เรื่องนี้เหมือนกัน

"ถ้าอย่างงั้นก้หมายความว่าผีที่ตึกเรียนก็ไม่เกี่ยวกับปีศาจกินคนของโรงเรียนใช่มั้ยล่ะ"หมอเจี๊ยบพูดออกมาจากที่นั่งด้านหลัง

"มันก็เป็นไปได้นะ แต่อีกนัยหนึ่งก็อาจจะไม่เกี่ยวกันก็ได้ เพราะเราก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับที่ดินของโรงเรียนเหมือนกัน "ภูพูด

"แต่อย่างน้อย เราก็รู้แล้วว่า1ใน7เรื่องลึกลับที่ว่าห้ามนอนที่โรงเรียนเป็นจริง"ดาวพูด ซึ่งทุกคนก้เห็นด้วย แต่ครูพิลาวรรณกับพูดเสริมอะไรขึ้นมา

"ไม่ใช่แค่เรื่องนี้นะคะ แต่เรื่องพิธีกรรมต่ออายุนั่น ก็เป็นจริง เพราะในฝันของฉัน มันคือเหตุการณ์ที่ฉันเคยทำมาก่อน" เมื่อครูพิลาวรรณพูดทุกคนในรถก้เงียบ

"มันไม่ใช่แค่พิธีกรรมต่ออายุหรอกค่ะ มันคือพิธีกรรมที่เด็ก ม.6ทุกคนจะเค้าร่วม ก่อนจะมีการสอบเข้ามหาวิทยาลัยในปีนั้น เราเรียกกันว่า พิธีปัจฉิมลับ"

"พิธีปัจฉิมลับเหรอคะ" ดาวทวนคำที่ครุพิลาวรรณพูดขึ้นมา

"ใช่จ้ะ ในฟันเมื่อคืน ครุฝันว่าตัวเองถูกสังเวย และคนที่ต้องแทงผู้สังเวย ก็คือประธานรุ่นซึ่งก็คือฉันในตอนนั้น"ครูพิลาวรรณอธิบาย

"แต่ที่ครูฝันน่ะ ครูไม่ได้เป็นตัวเอง แต่ครุเป็นคนที่โดนสังเวย ในฝันคือเป็นกระซู่"

"กระซู่...แรดเหรอคะ" หมอเจี๊ยบถาม จนภูที่ทำหน้านิ่งถึงกับหลุดขำ

"เปล่าหรอกค่ะคุณหมอ กระซู่ คือชื่อที่เราตั้งให้เพื่อนคนพิเศษ แต่ละรุ่นเราก็จะตั้งต่างๆกันไป แต่ต้องห้ามเหมือนชื่อใครคนใดคนหนึ่งในรุ่น และรุ่นฉันตั้งชื่อว่ากระซุ่ค่ะ" ครุพิลาวรรณอธิบายให้ทุกคนเข้าใจ แต่คราวนี้ดาวนั่งนิ่งด้วยความตกใจ

"อย่าบอกนะคะว่า กระซุ่ที่ว่าคือตีกตาที่พวกเราเรียกว่าเพื่อนคนพิเศษน่ะ"ดาวถามด้วยความตกใจ ซึ่งครุพิลาวรรณก็บอกว่าใช่

"ถ้าอย่างนั้นในตึกเรียนก็คือผีตุ๊กตาสินะ" คำพูดของภูทำให้ครูพิลาวรรณและดาวรู้สึกกลัว

(หมายความว่าที่ผ่านมาเราเป็นเพื่อนกับผีอย่างนั้นเหรอ)

.....................................................

ติชมกันได้ครับ บางคำที่พิมพ์ผิด เพราะแป้นผิมไม่ค่อยดี กดชิพไม่ลง ยังไงก็ขออภัยด้วยครับ

file 1 เหงา ตั้งแต่ตอนแรก http://ppantip.com/topic/34830541

file 2-1 http://ppantip.com/topic/34973254

file 2-2 http://ppantip.com/topic/34986577

file 2-3 http://ppantip.com/topic/34998149

file 2-4 http://ppantip.com/topic/35006186

file 2-5 http://ppantip.com/topic/35014982

file 2-6 http://ppantip.com/topic/35027231

file 2-7 http://ppantip.com/topic/35052016

file 2-8 http://ppantip.com/topic/35060989

file 2-9 http://ppantip.com/topic/35069737

file 2-10 http://ppantip.com/topic/35083926

file 2-11 http://ppantip.com/topic/35090371

ตอนต่อไป http://ppantip.com/topic/35109804