เป้นกระทู้แรกของเราอยากมาแชร์ประสบการณ์ชีวิต มาระบายความอัดอั่นตัดใจที่ไม่เคยได้เล่าได้ระบาย
ตอนนี้เราก็อายุจะย่างเข้า20ปีแล้ว เราเกิดในครอบครัวที่จนแต่ก็พอมีพอกินอยู่อย่างสุขสบาย แต่เเล้วเหตุการณ์พลิกผันพ่อเราเสียตอน8ขวบ แม่ก็ต้องไปทำงานที่กทม.เพื่อหาเงินมาส่งเสียเรากับน้องตอนนั้นน้องเรา5ขวบ แม่เรยเอามาไว้กับตากับยายบางวันก็นอนกอดน้องร้องไห้คิดถึงพ่อกับแม่ เราได้ตังไปรร.ตอนประถมวันล้ะ6บาทแต่ยายให้เป็นอาทิตอาทิตร้ะ30บาท อยากกินอะไรเราก็ไม่ได้ของกินที่บ้านก็ไม่มีขนมถ้าอยากกินก็ได้แต่รอแม่ส่งตังมาให้ถึงจะได้กินกินเสื้อผ้าก็มีแต่รับเศษจากของคนอื่นที่ไม่ใส่แล้ว ชุดนร.เราใส่จนบางจนไม่รู้จะบางยังไงแต่เราก็มีเงินเก็บนะเดือนล้ะ100บาทเราทำงานตั้งแต่อยู่ป.5 ช่วยตายายปลูกผักเก็บผักก็ตามมาเรื่อยๆขึ้นมัธยมต้นเราได้ตังไปรร.วันล้ะ10บาท ขึนม.2ได้15บาท เราก็เก็บตังมาเรื่อยๆจนขึ้นม.3อยากได้โทรศัพเรยเอาเงินที่เก็บมาทั้งชีวิตซื้อมือถือราคา2000กว่าบาทเราดีใจมากภูมิใจมากเราซื้อมันมาได้เอง พอ.ขึ้นมปลายก็ได้ตังเพิ่มเป็น40บาทต่อวัน ตังส่วนใหญ่ก็ได้จากตากับยายตังที่ตากับยายหามาก็มาจากการที่ไปช่วยน้าทำงานแล้วน้าจะเเบ่งตังให้นิดน้อยตายายเราอายุ70กว่ายังต้องทำงานหาตังมาให้เรากับน้อง TT เวลาแกเหนื่อยอยากกินนม5บาท10บาทแกก็ไม่กล้าซื้อกินกลัวว่าตังจะไม่พอให้เรากับน้องใช้ (เวลาเราลำบากญาติพี่น้องไม่เคยเหลียวแลเรยมีแต่ซ้ำเติมดูถูกเรากับน้องรวมทั้งแม่เราต่างๆนาๆ มีแต่ตากับยายที่ช่วยเหลือทำทุกอย่างเพื่อเรากับน้อง) เล่าต่อ555 นอกเรื่องไปนิสน้อยใจ พอขึ้นม.4เราเห็นเพื่อนมโทรสัพรุ่นใหม่ๆเราก็อยากได้บ้างเรยเอาเงินเก็บไปซื้อราคา4000กว่าบาท ตอนนั้นก็ดีใจมากภูมิใจที่เราซื้อเองโดยไม่ต้องขอตังใครพอม.5เรามีแฟนเรายิ่งน้อยเนื้อต้ำใจแฟนเราอยากกินอะไรอยากได้อะไรเราก็ไม่เคยให้ได้แต่แฟนก็เข้าใจว่าเราลำบากแฟนก็ไม่เคยเรียกร้องอะไรแต่เราก็แค่อยากให้แฟนมีความสุข บางครั้งอยากพาแฟนไปดูหนังเราก็ต้อเก็บตังเป็นอาทิตแต่แฟนก็ไม่เคยขอหรอกแค่เราอยากให้ แต่เราก็ส้ชีวิตเวลาเสาอาทิตว่างก็ไปช่วยตายายทำงานกับน้า ส่วนใหญ่จะเป้นปลุกมันสำปะหลังกรีดยางทุกเกษตรทุกอย่างอ่ะสู้มาจนจบม.6 ทีแรกเราตั้งใจว่าจะพักการเรียนไปหาตังเพื่อจะมาส่งน้องกับตัวเราเองเรียนในมหาลัยเพราะไม่อยากให้ตายายลำบากแกแก่มากแล้ว แต่แม่กับตายายก็ไม่ให้เราหยุดเรียนตายายพูดกับเราเสมอเขาสองคนอยากเห็นเราเรียนจบสูงๆเป็นเจ้าคนนายคนแค่นี้เขาก็ตายตาหลับ เราก็เรยเรียนต่อในมหาลัยแถวบ้าน ไปไกลไม่ได้เพราะมันจะสิ้นเปลืองมากขึ้นปี.1เราอยากัดฟันเราก็ทำงานเก็บเงินได้จำนวนนึงก็ได้ดัดพันเบ็ดเสร็จประมาณ40000 แล้วเราก็อยากได้รถมอไซไว้ขี่ไปเรียนยายบอกจะซื้อให้แต่เราก็เกรงใจสุดท้ายก็เรยให้ยายออกให้ครึ่งนึง9000 รถที่เราซื้อมือสองราคา18000บาท ยายให้เราใช้อาทิตระ700 ก็ถือว่าโอเคต้องอยุ่ให้ได้ สังคมมหาลัยยิ่งทำให้ท้อแท้ เพื่อนมีแต่ลูกข้าราชการลูกคนรวย แต่เราสิเห้อ ปิดเทอมปี1ขึ้นปี2 เราก็ไปทำงานหาค่าเทอมที่กทม. ก็ได้ค่าเทอมได้ซื้อทองบาท1แหวน50สตัง ก็ภูมิใจมาก แต่บางครั้งเราก็น้อยใจตัวเองนะที่ทำให้ตายายกับแม่ลำบากแต่เราก็เรียนเพื่อเป็นความหวังของพวกเขาเหล่านั้น เวลาเห็นคนอื่นพร้อมหน้าพร้อมตาครอบครัวไปเที่ยวไปกินข้าวเราก็อยากพาน้องพาแม่ตากับยายไปแต่ไม่มีตัง ใช้ทุกอย่างอย่างประหยัด ตอนนี้ก็จะขึ้นปีสามเเล้ว สู้อีกอึดใจเดียวเพื่อแม่น้องและตากับยาย
ปล.เราแค่อยากมาเป็นกำลังใจให้คนที่ท้อแท้.. คนเราเลือกเกิดไม่ได้วันนี้เราจนใช่ว่าพรุ่งนี้เราจะจนเสมอไป ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันต่อไปเก็บเอาคำดูถูกเหยียดหยามมาเป็นแรงพลักดันให้เราเดินไปข้างหน้า
เครียดละบายอัดอั้นมานาน ชีวิตมันต้องสู้เว้ยย !!
ตอนนี้เราก็อายุจะย่างเข้า20ปีแล้ว เราเกิดในครอบครัวที่จนแต่ก็พอมีพอกินอยู่อย่างสุขสบาย แต่เเล้วเหตุการณ์พลิกผันพ่อเราเสียตอน8ขวบ แม่ก็ต้องไปทำงานที่กทม.เพื่อหาเงินมาส่งเสียเรากับน้องตอนนั้นน้องเรา5ขวบ แม่เรยเอามาไว้กับตากับยายบางวันก็นอนกอดน้องร้องไห้คิดถึงพ่อกับแม่ เราได้ตังไปรร.ตอนประถมวันล้ะ6บาทแต่ยายให้เป็นอาทิตอาทิตร้ะ30บาท อยากกินอะไรเราก็ไม่ได้ของกินที่บ้านก็ไม่มีขนมถ้าอยากกินก็ได้แต่รอแม่ส่งตังมาให้ถึงจะได้กินกินเสื้อผ้าก็มีแต่รับเศษจากของคนอื่นที่ไม่ใส่แล้ว ชุดนร.เราใส่จนบางจนไม่รู้จะบางยังไงแต่เราก็มีเงินเก็บนะเดือนล้ะ100บาทเราทำงานตั้งแต่อยู่ป.5 ช่วยตายายปลูกผักเก็บผักก็ตามมาเรื่อยๆขึ้นมัธยมต้นเราได้ตังไปรร.วันล้ะ10บาท ขึนม.2ได้15บาท เราก็เก็บตังมาเรื่อยๆจนขึ้นม.3อยากได้โทรศัพเรยเอาเงินที่เก็บมาทั้งชีวิตซื้อมือถือราคา2000กว่าบาทเราดีใจมากภูมิใจมากเราซื้อมันมาได้เอง พอ.ขึ้นมปลายก็ได้ตังเพิ่มเป็น40บาทต่อวัน ตังส่วนใหญ่ก็ได้จากตากับยายตังที่ตากับยายหามาก็มาจากการที่ไปช่วยน้าทำงานแล้วน้าจะเเบ่งตังให้นิดน้อยตายายเราอายุ70กว่ายังต้องทำงานหาตังมาให้เรากับน้อง TT เวลาแกเหนื่อยอยากกินนม5บาท10บาทแกก็ไม่กล้าซื้อกินกลัวว่าตังจะไม่พอให้เรากับน้องใช้ (เวลาเราลำบากญาติพี่น้องไม่เคยเหลียวแลเรยมีแต่ซ้ำเติมดูถูกเรากับน้องรวมทั้งแม่เราต่างๆนาๆ มีแต่ตากับยายที่ช่วยเหลือทำทุกอย่างเพื่อเรากับน้อง) เล่าต่อ555 นอกเรื่องไปนิสน้อยใจ พอขึ้นม.4เราเห็นเพื่อนมโทรสัพรุ่นใหม่ๆเราก็อยากได้บ้างเรยเอาเงินเก็บไปซื้อราคา4000กว่าบาท ตอนนั้นก็ดีใจมากภูมิใจที่เราซื้อเองโดยไม่ต้องขอตังใครพอม.5เรามีแฟนเรายิ่งน้อยเนื้อต้ำใจแฟนเราอยากกินอะไรอยากได้อะไรเราก็ไม่เคยให้ได้แต่แฟนก็เข้าใจว่าเราลำบากแฟนก็ไม่เคยเรียกร้องอะไรแต่เราก็แค่อยากให้แฟนมีความสุข บางครั้งอยากพาแฟนไปดูหนังเราก็ต้อเก็บตังเป็นอาทิตแต่แฟนก็ไม่เคยขอหรอกแค่เราอยากให้ แต่เราก็ส้ชีวิตเวลาเสาอาทิตว่างก็ไปช่วยตายายทำงานกับน้า ส่วนใหญ่จะเป้นปลุกมันสำปะหลังกรีดยางทุกเกษตรทุกอย่างอ่ะสู้มาจนจบม.6 ทีแรกเราตั้งใจว่าจะพักการเรียนไปหาตังเพื่อจะมาส่งน้องกับตัวเราเองเรียนในมหาลัยเพราะไม่อยากให้ตายายลำบากแกแก่มากแล้ว แต่แม่กับตายายก็ไม่ให้เราหยุดเรียนตายายพูดกับเราเสมอเขาสองคนอยากเห็นเราเรียนจบสูงๆเป็นเจ้าคนนายคนแค่นี้เขาก็ตายตาหลับ เราก็เรยเรียนต่อในมหาลัยแถวบ้าน ไปไกลไม่ได้เพราะมันจะสิ้นเปลืองมากขึ้นปี.1เราอยากัดฟันเราก็ทำงานเก็บเงินได้จำนวนนึงก็ได้ดัดพันเบ็ดเสร็จประมาณ40000 แล้วเราก็อยากได้รถมอไซไว้ขี่ไปเรียนยายบอกจะซื้อให้แต่เราก็เกรงใจสุดท้ายก็เรยให้ยายออกให้ครึ่งนึง9000 รถที่เราซื้อมือสองราคา18000บาท ยายให้เราใช้อาทิตระ700 ก็ถือว่าโอเคต้องอยุ่ให้ได้ สังคมมหาลัยยิ่งทำให้ท้อแท้ เพื่อนมีแต่ลูกข้าราชการลูกคนรวย แต่เราสิเห้อ ปิดเทอมปี1ขึ้นปี2 เราก็ไปทำงานหาค่าเทอมที่กทม. ก็ได้ค่าเทอมได้ซื้อทองบาท1แหวน50สตัง ก็ภูมิใจมาก แต่บางครั้งเราก็น้อยใจตัวเองนะที่ทำให้ตายายกับแม่ลำบากแต่เราก็เรียนเพื่อเป็นความหวังของพวกเขาเหล่านั้น เวลาเห็นคนอื่นพร้อมหน้าพร้อมตาครอบครัวไปเที่ยวไปกินข้าวเราก็อยากพาน้องพาแม่ตากับยายไปแต่ไม่มีตัง ใช้ทุกอย่างอย่างประหยัด ตอนนี้ก็จะขึ้นปีสามเเล้ว สู้อีกอึดใจเดียวเพื่อแม่น้องและตากับยาย
ปล.เราแค่อยากมาเป็นกำลังใจให้คนที่ท้อแท้.. คนเราเลือกเกิดไม่ได้วันนี้เราจนใช่ว่าพรุ่งนี้เราจะจนเสมอไป ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันต่อไปเก็บเอาคำดูถูกเหยียดหยามมาเป็นแรงพลักดันให้เราเดินไปข้างหน้า