จขกท.เป็นคนที่เจอเรื่องแย่ๆมากมาย และเป็นคนอ่อนไหวกับเรื่องครอบครัวมาก ทำให้ไม่อยากมีแฟนทั้งๆที่ลึกๆต้องการคนมาอยู่ด้วย ไม่อยากมีครอบครัวเพราะกลัวความผิดหวังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง ไม่เชื่อใจใคร ไม่ไว้ใจใคร จนตอนนี้กลายเป็นคนปิดกั้นตัวเอง
และเรื่องต่างๆมากมายที่ทำให้ตัวเองจากที่เป็นคนคิดบวก ร่าเริง ตอนนี้กลายเป็นคนเงียบ เย็นชา ไม่พูดไม่จากับใคร ไม่แคร์โลกภายนอกอยากอยู่คนเดียว
ตอนที่จะปรึกษาปัญหากับครอบครัว ก็ไม่มีคนเข้าใจและรับฟัง เหมือนชีวิตต้องอยู่ตัวคนเดียว พึ่งพาตัวเอง กลุ้มใจก็บอกใครไม่ได้ เศร้าใจก็บอกใครไม่ได้ ยิ้มร่าเริงหัวเราะก็ไม่มีคนมาร่วมมีความสุขไปด้วย เวลาทำความดีก็ไม่มีคนมาชื่นชม พอทำตัวไม่ดี ก็พร้อมจะด่าว่าจนเป็นการใหญ่ ไม่เคยมีคามสุขจริงๆสักครั้ง
แต่ จขกท.ขอยอมรับวาที่ผ่านเรื่องราวบ้าๆที่เกิดขึ้นในชีวิตมาได้ เพราะ 'จินตนาการ'
ทุกครั้งที่ชีวิตมันแย่ ก็จะจินตนาการว่าตัวเองเป็นแบบที่ต้องการ
พอตัวเองมีความสุขในโลกจินตนาการ ทำให้ยิ่งปิดกั้นตัวเอง ไม่อยากออกมาอยู่โลกภายนอก มีความสุขกับตัวเองจนไม่อยากให้คนอื่นมายุ่งด้วย
และเริ่มทนไม่ได้เวลาออกมาเจอโลกความจริงที่แย่ๆ
จนตอนนี้รู้สึกเหนื่อย เบื่อหน่ายคนรอบข้าง อยากจะปลีกตัวไปอยู่คนเดียว
มีความสุขกับตัวเอง เพราะไม่เชื่อใจคนอื่น
แต่บางทีก็คิดนะ ว่ากูบ้าป่าววะ? แต่จขกท.คิดว่าการจินตนาการแบบนี้ ถ้ามันทำให้ทนอยู่โลกภายนอกได้ก็จะทำต่อ ถ้าต้องมาอยู่ในชีวิตที่ผิดหวังแบบนี้ตลอด จขกท.คงจะต้องเป็นบ้าจริงๆแน่
อากรแบบนี้เรียกว่าบ้ามั้ย?
ใครเคยเป็นแบบนี้บ้างรึป่าว เป็นแบบนี้จะมีปัญหากับคนอื่นมั้ย