เรามีความคิดมาตลอดเลย ว่าเรากับแฟนจะต้องได้เลิกกัน เราเลยไม่ได้พยายามทำตัวติดกับเขาผูกมัดอะไรเขาไว้เยอะ

จะเป็นตัวแฟนเองมากกว่าที่คอยโน่นนี่กับเรา อยากมาอยู่ใกล้ๆเราเอง

เขาดีกับเรามาก ที่บ้านเขาก็โอเคกับเราพอสมควร (เราไม่ค่อยไปเจอที่บ้านเขานานๆทีจะยอมไปพบ)

เขาอยากมีอนาคตร่วมกับเรา พยายามทำให้เราทั้งคู่ไปด้วยกันได้

แต่กลับเป็นเราที่ไม่ค่อยมีความสุข มันเหมือนจะสุข แต่มันก็ขัดกับในส่วนลึกของใจเรา เราไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเลย

เราเคยคิดว่า ถ้าวันหนึ่งเราเสียเขาไปจริงๆเราจะแย่กว่านี้ หรือ ดีกว่านี้ หรือ เราจะเป็นยังไง มันมีช่วงความรู้สึกนึงที่วูบๆไปเหมือนมีบางอย่างกำลังขาดหาย แต่คิดว่าเดี๋ยวเราก็คงทำใจได้ หรือ เราชินกับการอยู่คนเดียวคะ 25 ปีที่ผ่านมา เราไม่เคยมีแฟน เขาเป็นคนแรกของเรา ที่ผ่านมาเรามีปัญหาเรื่องความรักมาตลอด จนมาพบกับเขา แต่เหมือนเราอาจจะไม่เชื่อใจเขามากพอ มันเลยทำให้เรารู้สึกขัดแย้งกับตัวเองเวลาเจอคนที่ดีและเราเองกลับพยายามผลักเขาออกไปหรือเปล่าคะ?

ปล.แต่ที่บ้านเราไม่ค่อยชอบที่เราจะมีแฟน เป็นเขา ด้วยลักษณะภายนอกที่ที่บ้านเห็นบอกว่าเรากับเขาไม่ค่อยเหมาะสมกัน (ที่บ้านยังไม่เคยเจอตัวจริงของเขา เพราะตอนนี้เรามาเรียนที่ ตปท. ค่ะ)