ตามหัวข้อเลยครับ ทำไมเราต้องเข้มแข็งทั้งที่จริงแล้วข้างในคือโครตเหนื่อย ข้างในคือมีแต่น้ำตา แต่ทำไมเราต้องทำเป็นสดใส ร่าเริง ทำเหมือนมีความสุขมาก ทำเหมือนเข้มแข็ง​ เวลาเพื่อนหรือใครมีปัญหาเรายื่นมือเข้าไปช่วยตลอด เหมือนเราเก่งมาก(เก่งแต่เรื่องคนอื่นสินะ)​ ก็มีบ้างแหละครับที่ระบายในเฟซบุ๊​ก ที่บอกว่าเหนื่อย ที่บอกว่าท้อ แต่ส่วนใหญ่แล้วในเฟซบุ๊กที่เราแสดงให้เห็น​จะเป็นในแนวตลก แสดง​ให้เห็นว่าเรามีความสุขมาก แต่ข้างในคือโครตเหนื่อยเลย ในชีวิตจริง​เวลาอยู่กับคนรอบข้างเราก็มักจะทำเหมือนมีความสุข ไม่คิดมาก ไม่เครียด ร่าเริง เป็นคนตลกสร้างเสียงหัวเราะให้คนรอบ้างด้วยซ้ำทำไมเราไม่แสดงออก​ถึงความอ่อนแอบ้าง ตอนนี้คือเหนื่อยมากจะปรึกษา​เพื่อนเพื่อนก็มีเรื่องให้เครียด​อยู่แล้ว จะคุยกับทางบ้านก็กลัวเขาเป็นห่วงกลัวคนทางบ้านคิดมาก ปัญหา​ในชีวิตโครตเยอะเลย ใช่ครับส่วนใหญ่จะเป็นปัญหา​เล็กๆน้อยๆ แต่คือมันเยอะมาก และมันชอบมาพร้อมกัน ชอบมากับความกดดัน เคยถึงขนาดที่ว่าคิดจะฆ่าตัวตายก็หลายรอบนะครับ แต่ก็ไม่เคยทำเพราะกลัวทำแล้วไม่สำเร็จ​ หรือถ้าเราตายจริงๆ ก็กลัวพ่อแม่จะเสียใจ อาจจะด้วย​ชีวิต​ไม่ประสบ​ความ​สำเร็จ​อะไรสักอย่างด้วยแหละครับเลยเครียด แต่ก็ยังงงว่าทำไมเราต้องเก็บไว้คนเดียวทำไมเราต้องทำเป็นเข้มแข็ง บางครั้งคิดดูแล้วก็ตลกชีวิตตัวเอง มันต้องแย่ขนาดนี้เลยหรอ ปัญหา​ต้องเยอะขนาดนี้เลยหรอ เรื่องเดิมยังแก้ไม่ได้เรื่องใหม่ก็มักจะถาถมเข้ามาตลอด ใช่ครับคนที่แย่กว่าเราก็มีครับเขาก็ผ่านมันไปได้ แต่ทำไมผมอ่อนแอจังผ่านเรื่องแย่ๆไม่เคยได้สักที คนที่อ่านมาถึงจุดนี้อาจกำลังด่าผมก็ได้เขียนอะไรเยอะแยะว่ะ สรุป​คือก็แค่อ่อนแอ ก็แค่เหนื่อย ทำไมต้องเขียนเยอะให้เสียเวลาอ่านก็ต้องขอโทษ​ด้วยนะครับ ผมเป็นคนเล่าเรื่องไม่เก่ง เขียนไม่น่าอ่านไม่น่าติดตาม วกไปวนมา ผมแค่อยากบอกว่าบางคนที่เราเห็นเขาเข้มแข็ง เห็นเขาร่าเริง เห็นเขาดูมีความสุข เขาอาจไม่ได้เป็นอย่างที่เราเห็นก็ได้นะครับ #คนอ่อนแอ